مطالب تحلیلی سینمای دیگر

فیلم «Memoria» در ظاهر پیرامون اختلالی شنوایی موسوم به بیماری «انفجار سر» در شخصیتی به نام «جسیکا» با هنرنمایی «تیلدا سوئینتن» است، اما این اثر تحسین شده در لیست نشریات معتبری همچون سایت‌اند‌ساوند، ایندی‌وایر و کایه‌دو‌سینما که نماینده‌ی سینمای کلمبیا در اسکار 2022 بود، با وجود همه‌ی بی صدایی‌اش، فریادی به بلندای توجه دارد. می‌توان به رسم معمولِ نقدهای جعلی با جملاتی کلیشه‌ای همچون «ریتم فیلم کُ

اولین بار که رُما را دیدم، حس بدی داشتم: بله، غالب منتقدان در ستایش آن به مانند یک کلاسیک موقت حق دارند، اما من نمی‌توانستم از این ایده خلاص شوم که این درکِ غالب توسط یک اشتباه وحشتناک، بدتعبیر و نادرست تقویت می‌گردد. به واقع فیلم کوآرون برای یک سری استدلال‌های سهوی و اشتباه است که ستایش می‌شود. رما ستایش‌نامه‌ای‌ست از کلئو؛ زنی از محله کولونیای رم در مکزیکوسیتی که در خانه‌ی یک خانواده‌ی منتس

فیلم انگل برنده نخل طلای کن 2019 ساخته بونگ جون هو داستان سر راست و کلیشه‌ای دارد که از آن یک ملغمه عجیب با روایت سه لایه‌ای پیچیده و در هم تنیده می‌سازد. در این نقد قصد تحلیل سه خط روایتی که انگل را شکل داده، داریم که چطور جون هو با ترکیب ژانرها و رسیدن به چنین سبکی توانسته مخاطبان زیادی از طیف‌های مختلف را در سرتاسر دنیا راضی نگه دارد. ادامه مطلب: نقد فیلم انگل، انگلی که آرزوی مگس شدن دارد (1

  حتی منتقدان جان پیلجر هم معتقدند که به عنوان یک آدم اهل جدل، خیلی منسجم عمل می‌کند. بروس اندروز اما به این نتیجه رسید که پیلجر خیلی بیشتر از این است. جنگ دموکراسی (2007) اولین مستند جان پیلجر است. فیلم بر تحولات اخیر ونزوئلا تمرکز می‌کند، که نفت سرشاری دارد. در ونزوئلا نبرد برای دموکراسی مردمی-به رهبری رئیس‌جمهور چاوز- علیه نیم‌قرن مداخله‌ی ایالات متحده در امریکای لاتین حرکت می‌کند. وضعیت در

    اگر به تاریخ مدرن و آشفته‌ی کره نظر بیفکنیم، دلبستگی و تمرکز پارک روی مقوله‌ی اسارت/آزادی امری توجیه‌پذیر و قابل فهم است. استعمار، جنگ داخلی، تفکیک ملیتی، دهه‌ها دیکتاتوری و فروپاشی بزرگ اقتصادی، مفاهیمی است که کره در قرن بیستم با آن مواجه بوده است. به همین علت اسارت او دائه-سو در همکلاسی قدیمی را به موازات سرخوردگی واپس‌رانده‌شده‌ای که در اذهان کره‌ای‌ها در دوران پیش از تحقق دموکراسی جریا

  استتیک هو شیائو شین را باید با توجه به کانتکست سینمای نوی تایوان فهم کرد که نقطه‌ی آغازش را می‌توان همپا با سینمای موج نوی هنگ کنگ و سینمای دهه‌ی هشتاد چین ردیابی کرد. به واقع هو و جفت او؛ ادوارد یانگ، را می‌توان وارث فرهنگ فیلمیکی دانست که به سمت گونه‌ای از رمانتیسیزم که در درون چارچوب رئالیسمی سالم جلوه‌گر می‌شود، میل می‌کند. سینمایی که به عبارتی دربردارنده‌ی تمامی آن مولفه‌هایی است که نحوه