فیلم تازه پل ورهوفن، «او» یك كمدی سیاه خشمگین است، آتش‌زا و مرگ آور: فیلمی كه با یك تجاوز جنسی آغاز آزار دهنده آغاز می‌شود و سپس خون ریخته شده در جریان یك شام در رستورانی مجلل را پاك می‌كند.به نظر می‌رسد که ورهوفن 80 ساله گزینه‌ی بسیار خوبی برای کارگردانی این فیلم بوده است. این كارگردان برای گیج كردن تماشاگرانش به خود می‌بالد، حتی شاید گیج كردن خودش. ایزابل هوپر شاید در این فیلم جنون‌آمیزترین اجرایش تا كنون را به نمایش گذاشته، فیلمی كه به طور جسورانه‌ای در محدوده لحن خود بالا و پایین می‌پرد، از هارورهای قیرگون تا هجویه‌های شیطانی و كمدی‌های محلی را زیگ‌زاگ‌گونه طی می‌كند و سپس به نقطه آغاز خود باز می‌گردد. این فیلمی درگیركننده برای اختتامیه جشنواره فیلم كن بود. اگر تماشاگران فكر می‌كردند با پایانی لطیف و تصدیق‌كننده از سالن بیرون می‌روند بهتر بود دوباره فكر كنند. آن‌ها در تاریكی نشستند و یك سیلی در گوش دریافت كردند، یك فتنه‌انگیزی پر سر و صدا.

همایون غنی‌زاده نویسنده، طراح و کارگردان نمایش «می‌سی‌سی‌پی نشسته می‌میرد» یکبار دیگر یک اثر دراماتیک (ازدواج آقای می‌سی‌سی‌پی نوشته فردریش دورنمات) را کاملا دگرگون کرده و ملغمه‌ای ساخته که هم پر از جذابیت‌های بصری است هم پر از صحنه‌های آزاردهنده و طنز لودگی موقعیت و تکرارهای پرشمار که نتوانسته همچون کالیگولا –اثر قبلی خود غنی زاده- تجربه ماندگاری خلق کند. وقتی می‌گوییم ماندگار نیست پس اثر در حدود استاندارد تئاتر کشور قابل تأمل است.

زیر سایه Under the shadow اولین فیلم ساخته بابک انواری است که از سوی انگلستان به عنوان فیلم برگزیده مراسم اسکار[با وجود فیلم‌ مهمی چون من دنیل بلیک ساختة کن لوچ و برندة نخل طلای کن] انتخاب شده است. زیر سایه اولین فیلم ساخته شده توسط یک کارگردان ایرانی با بازیگرانی است که فارسی صحبت می‌کنند. اغلب این فیلم‌ها از آثار بهمن قبادی، امیر نادری یا برخی فیلم‌ها چون شرایط یا غیره همه و همه حتی قابل دیدن برای مخاطب داخلی نیستند ولی زیر سایه نه تنها قابل دیدن نیست بلکه یک فیلم مهم ژانر وحشت شناخته می‌شود.

اصغر فرهادی با اقتباس از مرگ یک دستفروش نوشتة آرتور میلر، خط موضوعی این نمایشنامه مهم را حفظ و حتی با حاضر کردن خود اجرا در فیلم به آن پیوند می‌زند. میلر با توجه به باد انتقاد گرفتن رویای آمریکایی یک نقد صریح وضعیت اجتماعی اقتصادی دارد، به طوری که ویلی لومن شخصیت اصلی این نمایش که پس از سال‌ها زندگی شرافتمندانه با وعده‌های رسیدن به مدیریت فروش نیویورک زندگی می‌کند، بحران اقتصادی همه چیز او را می‌گیرد و در یک شرایط بد اقتصادی نه تنها به رویایش نمی‌رسد بلکه تنها یک دستفروش دوره‌گرد می‌شود. این اثر ضدسرمایه‌داری به نوعی به عدالت اجتماعی نیز می‌پردازد.

فیلم «من» اولین ساختة سهیل بیرقی از آن فیلم‌های قابل تأمل جشنواره سال گذشته است که پر از نکات مثبت و خرده قصه‌های متعدد و جذاب است که سعی دارند استخوان اصلی را محکم کنند اما این تعدد پراکندگی را نیز به وجود می‌آورد و نمی‌توان از آن به عنوان یک فیلم به تمام عیار یاد کرد. با این حال فیلم پر است از نکات مهم که جای آن در سینمای ایران خالی است.

در سالن‌های مهم تئاتر ما با نمایش‌های کمدی زیادی سر و کار نداریم و کم کم اهمیت این گونة نمایشی کاملا در دست فراموشی است و اغلب تماشاگران وقتی از سالن تئاتری که یک نمایش کمدی در آن اجرا می شود تفاوتی با تئاتر آزاد حس نمی‌کند چنان‌چه پس از اجرای «دوباره اون آهنگو بزن سام» نیز علی‌رغم سرحال بودن اغلب مخاطبان، برخی از تماشاگران با عصبانیت آن را یک نمایش آزاد مبتنی با شوخی‌های سخیف می‌خواندند. این فراموشی گونة کمدی سبب شده مخاطب ما حتی جدی بودن کمدی را فراموش کند.

تمام افرادی که سینمای ایران را کمی جدی‎تر دنبال می‎کنند شاید شیوه کپی کردن از فیلم‎های مختلف را توسط "پویا فیلم" می‎شناسند.

داستانی در مورد زندگی که تا آخرین لحظه در آن حیات ادامه و امید جریان داشته باشد. آدام (جوزف گوردون لویت) فردی است که به هیچ چیز اعتیاد ندارد و زندگی سالمی را پشت سر گذاشته است.