نقد هنرهای ادبی

  اومبرتو اکو، نویسنده و فیلسوف ایتالیایی در ۸۴ سالگی درگذشت. اومبرتو اکو به خاطر نوشتن کتاب‌هایی چون نام گل سرخ و آونگ فوکو شهرت داشت. کتاب‌ها او به زبان‌های مختلفی از جمله فارسی ترجمه شده‌اند. خانواده آقای اکو گفته‌اند که او جمعه شب در خانه خود درگذشت. در باره دلیل مرگ او توضیحی داده نشده است. اومبرتو اکو در سال ۱۹۳۲ در شهر آله‌ساندریا در استان پیدمونت به دنیا آمد. جدیدترین کتاب اومبرتو اکو س

مسئله‌ی اصلی کتاب آنچه سینما هست! دادلی اندرو اساساً تلاشی است در جهت اعاده‌ی حیثیت از نظریه‌ی رئالیستی آندره بازن-نظریه‌پرداز بزرگ سینما-در مواجهه با هزاره‌ی جدید. اندرو در کتاب‌اش این هدف را با دستاویز قرار دادن آرای خود بازن و بار کردن یا به عبارت صحیح‌تر تطبیق دادن آن‌ها با امکانات و ماهیت جدید سینما دنبال می‌کند. ادامه مطلب: در مورد کتاب «آن‌چه سینما هست!»، نوشته‌ی دادلی اندرو؛ میراث ابدی

توضیح مترجم: میشائیل فولی چهار رمان منتشر کرده است (فراسو1: 2002 ) و چهار مجموعه شعر(پاییز، فرد تقدیرگرا را می‌فریبد2: 2006). مجموعه جدید و منتخب شعر بعدی وی نیز در سال 2011 منتشر شد. «عصر پوچی» اولین کتاب منثور و غیر داستانی تخیلی وی است. به نظر می‌رسد، انتشار این کتاب، ناشی از اعتقاد بدان است که وضعیت بشری اساساً پوچ است؛ و این اعتقاد بواسطه اظهارات ادبی و فلسفی پیرامون موضوعات و پیشرفت‌های گس

  1. دیشب به دستشویی رفتم ****. بعد بیرون آمدم ----. چشمانم باز شده بود O_O. کمی دور خودم چرخیدم . گرسنه شدم و سُکان مغزم به دست معده‌ام افتاد . به آشپزخانه رفتم و چند تکه پیتزای باقی مانده را خوردم . به ساعت نگاه کردم . چشمانم را مالیدم و دوباره نگاه کردم . تلویزیون را روشن کردم •. کمی که نگاه کردم خاموشش کردم . این بار رایانه را روشن کردم . خبری خواندم که خیلی ناراحت کننده بود . بعد

    تلاش برای پاسخ دادن به چیستی فیلم نوآر احتمالاً یکی از مهم‌ترین سوالات تاریخ مطالعات سینمایی است. در واقع درست از زمان اطلاق شدن عبارت فیلم نوآر از سوی نینو فرانک در سال 1946 در مجله‌ی اکرانِ فرانسه به موج غریب فیلم‌های پس از جنگ جهانی دوم آمریکا تا کنون، کند و کاو در باب حاصل شدن یک تعریف نهایی از این عبارت در بین منتقدان و تئوریسین‌های سینما همچنان ادامه دارد. ادامه مطلب: به بهانه‌ی تر

  نویسندۀ وبلاگ «شمال از شمال غربی» زمانی در نقد یکی از فیلم‌های جشنوارۀ فیلم فجر به‌اختصار نوشته بود: «با دیدن هر فیلمی که زمان را قطعه‌قطعه می‌کند می‌شود از خود سؤال کرد که اگر زمان به‌هم‌ریخته نبود و خطّی روایت می‌شد چه اتّفاقی می‌افتاد؟» این سؤالی است که این روزها در برابر قریب به اتفاق آثار داستانی‌مان می‌توانیم از خود بپرسیم، زیرا شکست زمان خطی دیگر انگار به جزیی بدیهی از فرایند خلق داستان‌