«اتاق» (Room) داستان متفاوت‌اش را فاقد هرگونه پیچیدگی و ظرافت، به‌شکلی سهل‌الوصول تعریف می‌کند. پشت زندگی نامتعارف این مادر و فرزند، هیچ رازی پنهان نیست؛ زن، قربانی آدم‌ربایی و تجاوز است و پسر، نتیجه‌ی دوران اسارت زن... پسرک با کم‌ترین مشقتی و در اولین مواجهه‌اش با دنیای بیرون، موفق به فرار می‌شود و مرد شیطان‌صفت هم اجازه می‌دهد مفت‌مفت از چنگ‌اش در برود!... و این‌جاست که یک پلیس مؤنث باهوش و مهربان و وظیفه‌شناس یک‌مرتبه از عالم غیب نازل می‌شود و با صرف مقادیر زیادی فسفر و در مدت زمانی باورنکردنی(!)، پسر را به آغوش مادرش می‌رساند...

بلافاصله پس از بردمن (Birdman) که سال پیش به‌عنوان دومین فیلم برتر اکران ۲۰۱۴ انتخاب‌اش کرده بودم، به‌هیچ‌وجه انتظارش را نداشتم که غافلگیریِ امسال‌مان را هم آقای ایناریتو رقم بزند! درست مانند بردمن خون، کمی دیر در رگ‌های از گور برگشته [۱] جریان می‌یابد اما این اتفاق، وقتی روی می‌دهد، دیگر سیلابِ خون است که مهارناپذیر جاری می‌شود؛ منظورم از اتفاق، سکانس بی‌همتای نبرد با خرس است. فصل مذبور در از گور برگشته به‌اندازه‌ای هولناک و هیجان‌انگیز است که از جایی به‌بعد، خداخدا می‌کنیم هرچه زودتر به آخر برسد! حمله‌ی خرس به انسان را تاکنون در سینما کم نداشته‌ایم ولی به‌لحاظ کیفیت اجرا و شدت باورپذیری، هیچ‌کدام با آن‌چه ایناریتو به تصویر کشیده است، برابری نمی‌کنند [۲].

پس از کش‌وقوس‌های فراوان و از سر گذراندن ماجراهایی جنجالی که شاید معروف‌ترین‌شان قضیه‌ی لو رفتن فیلمنامه بود؛ سرانجام به لطف کاربلدیِ هکری دست‌ودلباز، چشمان‌مان به جمال هشت نفرت‌انگیزِ آقای تارانتینو روشن شد! البته در ارتباط با ماجراهای مذکور به‌راحتی می‌توانیم رویکردی بدبینانه اتخاذ کنیم و طبق تئوری توهم توطئه‌ای دایی‌جان‌ناپلئونی که معرف حضورتان هست، تمام حاشیه‌های ایجادشده برای هشت نفرت‌انگیز را ترفندهایی تبلیغاتی به‌منظور جلب توجهِ هرچه بیش‌تر به‌سوی فیلم به‌حساب بیاوریم! الله و اعلم!

گرسنگی[1] Hunger اولین فیلم سینمایی بلند استیو مک‌کوئین[2] است که به زندگی آزادی‌خواه شهیر ایرلندی، بابی ساندز می‌پردازد. فیلم، برهه‌ای از مبارزات ساندز (با بازی مایکل فاسبیندر) در ماه‌های پایانی حیات او طی سال‌های ۱۹۸۰م و ۱۹۸۱م را به تصویر می‌کشد که لبریز از اقدامات خشونت‌آمیز حکومت وقت بریتانیا علیه زندانیان سیاسی ارتش جمهوری‌خواه ایرلند است.