نقد سینمای ایران

«خورشید» ساخته مجید مجیدی کارگردان ایرانی یک درام فرار از زندانی است که به هیچ جایی فرار نمی‌کند و در عین حال یک کمدی مدرسه‌ای بزن‌بکوب زمخت است که در آن کارها حسابی به مشکل برمی‌خورد. بازیگری فیلم درجه یک نیست و چرخ‌دهنده‌های خطوط داستانی‌اش اغلب صدا می‌دهد، اما دل و جرات و جاذبه‌ای خیابانی دارد و باید گفت یکی از بهترین فیلم‌هایی است که در بخش رقابتی امسال فستیوال فیلم ونیز پخش شده است. ادامه

"پیش‌کش به مسعود کیمیایی" آغازگر عنوان‌بندی ابتدایی فیلم است. موسیقی‌ای که عناوین را همراهی می‌کند، ادای دِینی‌ست به «سلطان» ساختۀ کیمیایی که خود نسخۀ آن‌روزی‌شدۀ اثر قدیمی‌تر استاد، «رضا موتوری» بود و ادای احترامی به «جیب‌بر خیابان جنوب» (سم فولر). از ابتدای داستان نیز با مردی مواجهیم که ریشه در فقر دارد و آرزوهایی بزرگ در سر... . پس بی‌راه نیست اگر روایت «درخونگاه» را وام‌دار رئالیزم شاعرانه ب

  پگاه ارضی در نخستین ساخته خود سراغ یک موضوع تکراری رفته اما حس و حال فیلم می‌تواند شما را با خود همراه کند و ارجاعی به اثر درخشان میشل گوندری یعنی درخشش ابدی یک ذهن پاک نیز داشته باشد. اثری که با فیلمنامه فوق العاده چارلی کافمن همراه است و در عوض فیلمنامه در «نبات» بزرگترین ضربه را به فیلم جدای از این‌که حتی موضوع نیز در تله‌فیلم‌ها و سریال‌ها بسیار دیده شده، زده است. ادامه مطلب: نقد فیلم ن

  بعد از مدت ها فیلمی در سینمای ایران چنان بلوغی یافته که پیوند قلم و دل را در جشن دلدادگی فراهم می سازد تا به «سرخ‌پوست»ی بپردازیم که برخلاف عقیده افرادی که همه چیز را در وجود تازگی سوژه می بینند، از یک ماجرای آشنا در سینمای جهان برمی خیزد. «یک زندانی از زندان می گریزد».  خلاقیت نیما جاویدی به عنوان نویسنده و کارگردان، بهره گیری از این اتفاق برای پرداختن به لایه های مختلفی از انسان شدن است و و

  رامبد جوان با یک کمدی فانتزی نشان داد بهتر از کمدی‌های روز سطحی و لوده این روزها جنس مخاطب خود را در شوخی کردن می‌شناسد ولی هم‌چنان به دلیل داشتن یک ذهن بیش از حد پویا آن‌قدر دوست دارد همه چیز را به هم ببافد که برخی از سکانس‌ها و لحظات از دستش در برود و نتوان به عنوان یک کمدی موفق آن را در ذهن نگه داشت. شیفتگی به برخی لحظات اکشن و تکرار این لحظات از حوصله سربر ترین و خارج شدن از جنس فانتزی در

  دومین فیلم پیمان معادی که سعی بر حفظ همان لحن «برف روی کاج‌ها» در سکون، روابط حسی، رنگ و نور متفاوت، دیالوگ کم دارد تنها در سطح توانسته رنگ و لعابی از دهه 1360 را تداعی کند بی‌آن‌که بتواند وارد فضاسازی، لایه‌های عمیق، قصه عشق و حتی جنگ شود. فیلم در همه چیز در سطح باقی می‌ماند و نقص‌های زیاد فیلم رنگ و بوی آن را از یاد خواهد برد.   ادامه مطلب: نقد فیلم بمب یک عاشقانه ساخته پیمان معادی؛ در زی