نقد سینمای ایران

همایون اسعدیان پس از دو تجربه خوب «طلا و مس» و «بوسیدن روی ماه» این بار با «یک روز بخصوص» یک عقبگرد مجدد به دوران فیلم‌های تلویزیونی با قصه‌های تکراری دارد. در مرکز داستان حامد (با بازی مصطفی زمانی) روزنامه‌نگاری است که دست به افشای یک فساد اقتصادی و دارویی زده است و از سوی دیگر خود درگیر یک عمل غیرقانونی برای اهدای قلب به خواهرش است. ادامه مطلب: نقد فیلم یک روز بخصوص ساخته همایون اسعدیان؛ همه

  فیلم «خوب، بد، جلف» همانند سریال «پژمان» جهان خود را خارج از فیلم فرا می‌خواند. در صورتی که شما شخصیت پژمان جمشیدی فوتبالیست و برخی روابط دیگر فوتبالیست‌ها را نمی‌شناختید دیگر از سریال «پژمان» لذت نمی‌بردید زیرا به طور مثال شوخی‌ها با پژمان جمشیدی و سپهر حیدری چه از نظر پست و چه از موارد دیگر نیاز به شناخت فوتبال نیز داشت. زوج پژمان جمشیدی و سام درخشانی در سریال پژمان به فیلم «خوب بد جلف» آمد

تماشای چند فیلم خوب در روزهای پایانی هفته پیش در جشنواره فیلم فجر موجب می‌شود تا از لحن متفاوت و طنازانه یادداشت‌های پیشین خارج شده و جدی بنویسم درباره فیلم‌ها و فیلمسازانی که مقوله هنر را جدی می پندارند و در قبال آثار سطحی که وجودشان شوخی است نیز به گذری عبور خواهم کرد؛ چرا که ارزش به نقش درآوردن کلمات برایشان هدر رفتنی بیش نیست! ادامه مطلب: نقد فیلم ماجرای نیمروز، درام سیاسی خوب دیگری از محمد

«کوپال» یکی از فیلم های خوب اما مهجور این دوره از جشنواره است که در میان نام های پُرهیاهو نه توجهی به تماشایش شده و نه نقد و یادداشتی درباره‌اش می توان یافت؛ اما اندازه فیلم تجربی و خوش فکرانه «کوپال» به میزانی ارزشی دارد که بتوان درباره‌اش قلم را به جریان درآورد و از فیلمی نوشت که روایت شکارچی شکار شده در زندان خویش است. دکتر احمد کوپال به عنوان شخصیتی که تمامی پایه‌های قدرت و ثروت را در اختیار

    شاید در برخورد اول با این مطلب پیش خودتان بگویید که نگارنده چقدر در انتخاب عنوان مطلبش تند رفته است، اما بعید می‌دانم بعد از دیدن فیلم و مقایسه‌ی آن با دو اثر بلند سینمایی قبلی بهنام بهزادی شما نیز نظری مغایر با این عنوان داشته باشید. بهزادی در فیلم جدیدش نیز دوباره به سمت همان ایده‌ی واپس‌زده و کلیشه‌ای سینمای ایران رفته است. ایده‌ای که محوریت تماتیک سینمای فیلمفارسی و حتی سینمای هنری و ن

تماشای مستند «ننا» در سومین روز از دهمین جشنواره بین المللی فیلم مستند «سینما حقیقت» چنان شوقی برانگیخت که قلم در دست گرفته و از شرح حال نگاهی بنگارم که نشان از وصف رخ داده باشد؛ از این حیث که جدا از تجربیات شگفت انگیزی که محمدرضا وطن دوست، کارگردان این فیلم به لحاظ فرمی به مخاطب منتقل می سازد فیلم «ننا» نمونه ای از ساخته های ساختارمندی است که روایتی مبتنی بر زبان بصری دارد و به درستی از نشانه ه