نقد سینمای ایران

  اگر تیم فوتبال آرژانتین در جام جهانی تنها متکی به پاهای مسی بود، فیلم فرش قرمز نیز تنها به بازی عطاران بند است و این بند نازک تصویر نمی‌تواند نشانی از مقصود عظیم اثری سینمایی باشد و نتیجه تنها خنده هایی چند ثانیه‌ای است که گذری به احوال مانای زیبایی ندارد. ایده‌ای کمتر از یک سطر از حضور یک سیاهی لشکرِ ساده دل در آسمان رنگارنگ جشنواره‌ی کن که بارها در فیلمفارسی‌ها به نام‌هایی مختلف نقش داشته و

به راستی نوشتن در خصوص فیلم‌هایی هم قواره کلاشینکف، قلم را به تردید می‌رساند، دستی که عدم رغبت‌اش به نگارش نه از باب پیچش مفاهیم عمیق فیلم در قلب کاغذ عریان ، بلکه از حیث ناسازگاری چنین تولیداتی با مفهوم وارسته هنرمندی است. سینمایی والا که اندیشه و عشق را تصویر می‌سازد و قلمی که زیبایی‌های خفته در اثر را بر دیده مشتاق به پرواز در می‌آورد. در واقع نوشتن از کلاشینکف که مروج ابتذال و هتک حرمت به وج

  فیلم‌های بسیاری در سال‌های اخیر بنا به تحولات زیستی جامعه ایرانی در تقابل دیدگاه سنت زده با  تابوی مدرنیسم ساخته شده است که اصغر فرهادی با ترکیبی مناسب از پیچیدگی درام در بستر زندگی رو به گذار ایرانی در این خصوص سهمی به سزا داشته است. تغییری که زاییده ترویج نگره وارداتی تجدد به سرای قدمت یافته سنت بوده و پژواک چالشی از ذهنیت نوگرا در پستوی باوری از فرهنگ ایرانی است. فیلم زندگی مشترک آقای محمود

  فیلم "چ" عارفانه‌ترين نگاه ابراهیم حاتمی کیا به مقولة جنگ است. تصویری که بیش از آن که برگرفته از نگاهی دو سویه به این شخصیت تاریخی باشد، دغدغه فیلمساز برای تاباندن چهرة انسانی به چگونه زیستن و جرعة ناب آن، یعنی شهادت است. ادامه مطلب: ردپایی از عشق / یادداشتی بر فیلم چ ساخته ابراهیم حاتمی کیا اضافه کردن دیدگاه جدید

  اولین مواجهه با فیلم خسته نباشید برخلاف تصور، حیرت از کشف تصاویری است گرم و سوزان هم‌چون کویر مانده در جلوه‌گاه قاب‌هایی آسمانی. در ابتدای فیلم، نمایی زیبا از حرکت دوربین به سمت خیال ذهنی ماریا و رفتن به خاطرات کودکی، سرخط سفری سخت و شیرین می‌گردد جهت یافتن گمشده‌ای به وسعت سرزمین مادری. ادامه مطلب: جاده‌ای بی‌انتها / نگاهی به فیلم «خسته نباشید» (1) دیدگاه

  تنیدگی دنیای سنگی زنده ماندگان مرده دل و مرده سامان زنده جان چه غمگسار است و چه کس بار قتاله‌ی هستی را به  دوش می‌کشد؟ زنی که خیال تبسم به صحنه می‌سازد یا نارفیقی که خنجر ناجوانمردی به سینه دارد و در این میانه چهزیباست رقص عاشقانه‌ی مرده‌ای متحرک که آرزوهایش را در وادی مردگان می‌جوید و به اشتباه گاه قدم به ساختمان مخروبه‌ی نمایش مضحک این زمانه می‌گذارد. خسرو، خاطره‌ی رسیدن را در پله‌ی آخر زندگی