نقد سینمای ایران

  سینما، ناب ترین ابزار برای تصویرنمایی پراکنده‌گی نگاه آدمی است و سینمای پست مدرن به هنگام‌ترین نشانه برای رسیدن به عصاره تفکری بازنمایان شده در عصر تکنولوژی به شمار می رود. فیلم «شکان، انگشتر متبرک و چند داستان دیگر» که اولین فیلم بلند سینمایی شهرام مکری به شمار‌ می آید، آشکارا نشانه‌هایی از سینمای پست مدرن را در خود دارد و از این حیث می‌تواند نمونه‌ای قابل ذکر از این نوع سینما برای آثار داخل

  قندون جهیزیه از مشکلات و فاصله طبقاتی و بحث‌های روز استفاده کرده تا فیلمی در نقد مشکلات اجتماعی باشد، اما آن‌قدر این نقدها سطحی و پرشاخ و برگ است که به هدف خود نمی‌رسد. به طور مثال از کارکرد جنس‌های چینی گرفته تا رندی تعمیرکارها، نادیده گرفتن طبقه کارگر، وضعیت ملک و اجاره، مشاورین املاک، فیلم‌هایی با بودجه‌های دولتی، پول حرام و کلی مبحث دیگر که باز می‌شوند و بدون رسیدن به سر منزل مقصود رها می

  نهنگ عنبر فیلمی است که از موقعیت‌های کمیک تشکیل شده و خرده روایت‌های آن در طول زمان فیلمیک، یک داستان سینمایی را نمی‌سازد. کل داستان هم بر اساس چند موتیف بر شخصیت ارژنگ (با بازی رضا عطاران) بنا شده است. مولفه تکرارشونده در این فیلم که تمامی موقعیت‌ها را از یکدیگر جدا کرده، خروج یک زن از زندگی ارژنگ است. با پایان مولفه تکرار شونده ارژنگ به حال و هوای دیگری سوق پیدا می‌کند. در پاراگراف بعد این

  فیلم «در دنیای تو ساعت چند است؟»، دعوتی است به جهانی دیگر از تماشا، سفری سرخوشانه به عالم خیال که همه چیز طعم رهایی دارد و شوق پرواز. بازگشت گُلی بعد از 20 سال به زادگاهش در رشت بهانه‌ای می‌شود برای خاطره بازی در احوال دیروز و تامل به تنفس امروزی که در چهارراهی از غبار و تشویش و فناوری و سرگیجه‌های چرخش‌وار در روزگاری مادی از پا درآمده تا دیگر کمتر نشانی از یاد و یادگاری بر پنجره گشوده از آرز

    در شیار 143، آبیار با بهره‌گیری از المان‌های ساده‌ی زندگی روزمره، به دنبال دراماتیزه کردن عشق پاک و بی‌آلایش مادری است. او فضایی روستایی و خانواده‌های سنتی را در مرکز ثقل درام خود قرار داده و از آداب و رسوم و اتفاقات ریز و درشت حیات پررنج آن‌ها، به عنوان بستری برای شکل‌گیری موقعیت‌ها و قوام یافتن پیرنگ داستان‌اش استفاده کرده است. ادامه مطلب: به بهانه‌ی اکران در شبکه‌ی نمایش خانگی؛ نگاهی به

    فیلم‌های تجربی سعی دارند با نگاهی دوباره به بازنمایی فرم و رویه قالب در سینما پرداخته و در این مسیر به اشکالی جدید دربافت و شاکله اثردست یابند. اما فیلم «پریدن از ارتفاع کم» نه تنها فاقد فرم بیان تازه‌ای در ساختار و اجرای اثر نبوده، بلکه از این حیث، دارای نماهایی ساده در کارگردانی و بدون پیچش‌های روایی در فیلمنامه می‌باشد و مساله اساسی فیلم‌ساز از این سازه نه در شکل ارائه بلکه در مفهوم نهفته