ده فیلم عمرِ گاسپار نوئه؛ فیلمسازِ شیفته‌ی ناهنجاری‌ها
- توضیحات
آکادمی هنر - گاسپار نوئه یک فیلمساز فرانسوی-آرژانتینی است، که به شدت به سنت‌های جاه‌طلبانه، متظاهرانه و خودانگارانه سینمای هنری کشورش تعلق دارد. او همچنین می‌داند این سنت می‌تواند به یک تله تبدیل شود، همان‌طور که ژان لوک گدار و فرانسوا تروفو، دو فیلمساز فرانسوی قدیمی‌تر که دغدغه‌های آمریکایی داشتند، این را می‌دانستند و نوئه هم حواسش بود که از کار آن‍ها کپی‌برداری نکند. با این حال واضح است که این دو از اجداد سینمایی نوئه هستند. او عامدانه تضاد و تقابل و فضاهای اکستریم داستان‌گویی را به تمام چهار فیلمش آورد تا برای فرو ریختن چهارچوب فیلم هنری و بازیافت برخی از حرارت و اشتیاق سینمای ماجراجویانه دوران جوانیاش تلاشی کرده باشد. اگر چیزی درباره نوئه و فیلمهایش شنیده باشید قطعا به خاطر همین تاکتیک‌های متضاد است: او اولین فیلم بزرگ خود را در سال 1998 با «تنها می‌ایستم» روانه سینماها کرد، فیلمی خشن و آزاردهنده که به قول دیوید سیمز درباره‌ی قصاب تنهایی است که در درون شکم و کثافت فرانسه برای بقا می جنگد. فیلم دوم نوئه «برگشت ناپذیر» نام داشت. فیلمی که روایتی از آخر به اول دارد (شکل به هم ریخته فیلمی مثل «ممنتو») و یک صحنه تجاوز دلخراش را که در زیرگذرعابران پیاده رخ می‌دهد و در برداشتی نه دقیقه‌ای فیلمبرداری شده نمایش می‌دهد. «ورود به خلاء» هم درواقع پس از همه چیز یک ادای دین مستقیم به «2001: یک اودیسه فضایی» استنلی کوبریک است. نوئه در آخرین فیلم خود، «عشق» با ابراز تمامی احساسات خود، احساساتی بعضا ناخوشایند، ریسک بزرگی کرده و این خطرپذیری از محدوده قابل انتظار برای فیلم فراتر رفته. «عشق» به اندازه موضوع اصلی‌اش متحیرکننده و متناقض است. این فیلم مرموز و خارق‌العاده، با تمام نواقص و میل شدیدی که به شرمساری دارد، هیچ‌گاه ما را به عنوان یک تماشاگر دلسرد نمی کند، فیلم به شکل یک رویا ما را در آغوش خود می گیرد و پس از آن شکل یک تراژدی شخصی و عمیق را پیدا می کند.
1. 2001: یک ادیسه‌ی فضایی (استنلی کوبریک / 1968)
2. عشق (میشائیل هانکه / 2012)
3. خشم Angst (جرالد کارگل / 1983)
4. سگ آندلسی (لوئیس بونوئل / 1928)
5. کله‌پاک‌کن (دیوید لینچ / 1976)
6. من کوبا هستم (میخائیل کالاتازوف / 1964)
7. کینگ کونگ (مریان اس. کوپر و ارنست ب. شئودساک / 1933)
8. سالو یا 120 روز سودوم (پیر پائولو پازولینی / 1975)
9. خیزش برج عقرب Scorpio Rising (کنت انگر / 1964
10. راننده‌ی تاکسی (مارتین اسکورسیزی / 1976)
