یادداشت هایی از 33امین جشنواره فیلم فجر

    یک عاشقانه‌ی آرام در دنیای تو ساعت چند است؟ (صفی یزدانیان)   ادامه مطلب: نگاهی به فیلم های "در دنیای تو ساعت چند است؟" و "مردی که اسب شد" دو ریویوی پایانی فجر 33 اضافه کردن دیدگاه جدید

 هومن سیدی با فرمی مهندسی شده در عناصر سینمایی، ما را به تماشای فیلمی در می آورد که تاثیر مخرب آثار اعتیاد را نه در شمایلی مرسوم از شکنندگی اندام و زبان شخصیت، بلکه در پیچش جهانی آخرالزمانی نمایان می سازد که از این منظر فیلم " اعترافات ذهن خطرناک من" را می توان به عنوان فیلمی اخلاق گرا در جهت مغموم شمردن مواد خانمان سوز اعتیاد دانست که شکلی صریح از آن را در نمایی سوخته از خانه کاراکتر اصلی فیلم

      فیلم دوم مهرداد غفارزاده از جهان ذهنی مردی بیرون می زند که در گذشته‌ای دور و دراز، آثاری داستانی را به روایتی شیرین درآورده و نگاهش به روزگار هم‌چون خوانش داستانی شاعرانه می‌ماند. در نقد پیش‌رو با سویه‌ای دور از جهان روایی فیلم "گیرنده" مواجه می شویم تا همسفر با اثری فرم گرایانه و جهانی شاعرانه باشیم که تصاویر در آن همچون زبانی قصه گو عمل می کند. فیلم، سرشار از قاب های زیبایی است که در

  فیلم بدون مرز، اولین ساخته بلند امیرحسین عسگری، یکی از شانس های مسلم سیمرغ بهترین فیلم نگاه نو از جشنواره فجر می باشد و این رهیافت نه از بابت تقسیم بندی های جناحی بلکه از زاویه نگاهی برآمده از مولفه های ساختاری سینما و پس از تماشای فیلم حاصل گردید. نگره ای کارشناسانه که بخشی از دلایل آن در ادامه به رشته تحریر درمی آید. ادامه مطلب: پژواکی از انسانیت در زیر سایه جنگ اضافه کردن دیدگاه جدید