مقدمه 

هنرهای نمایشی در ژاپن در عمل به خاطر فاصله از دنیای غرب مسیری متفاوت از جریان رایج پشت سر گذاشته‌اند. ورود سینما به ژاپن نه از مسیرهای متداول غربی که از جاده‌ی شرقی و خودی صورت گرفت. شاید این ادعا گزاف نباشد که ژاپنی‌ها سینمای خودشان را مجزا از جریان اصلی سینما اختراع کردند. این را می‌شود به خوبی در ژانرهای مستقل و متفاوت ژاپنی، سبک بازی منحصر به فرد ژاپنی یا منطق روایی شرقی در سینمای ژاپن مشاهده کرد؛ هرچند شاید سینمای معاصر ژاپن هویت خود را بیشتر در حل شدن در جریان اصلی سینما یافته‌باشد.

در فیلم دندان نیش به طور مشخص با چه طرف هستیم؟ با یک جامعه‌ی کوچک پنج نفره که به جز پدر خانواده سایر اعضا ارتباطی با جامعه‌ی بیرون از خود ندارند. به طور مشخص می‌توان مادر را هم از این جمع بیرون گذاشت چرا که او در نقشه‌ها همدست پدر و از محتوای محیط بیرون آگاه است. به این ترتیب با دو دختر و یک پسری طرف هستیم که به طور کامل از جامعه‌ی بیرون جدا شده‌اند، طوری که هرگز با آن ارتباطی ندارند و از مناسبات جاری در آن نیز بی‌خبر هستند. پدر و مادر خانواده جامعه‌ای ساخته‌اند که ارتباط آن را با دیگری بزرگ قطع کرده‌اند و در عوض خود جایگاه آن را تصاحب کرده‌اند. این تصاحب جایگاه و پذیرفتن نقش دیگری بزرگ به طور مشخص خود را در همان دو عرصه‌ی مورد اشاره‌ی فروید و لاکان نشان می‌دهد: در اختیار گرفتن نظام ارضاء یا سرکوب غریزه‌ی جنسی فرزندان و در اختیار گرفتن زبان آنان. گویی که شرط ناگزیر تشکیل هر جامعه و نظم اجتماعی ساختارمند کردن این دو رکن و لاجرم سرکوب ساختاری از طریق آنان است.