نشست نقد و بررسی فیلم روزهای نارنجی ساخته آرش لاهوتی؛ مسئله زن و مرد نیست، انسان است

به گزارش بخش سینمایی آکادمی هنر، نشست خبری فیلم «روزهای نارنجی» با حضور آرش لاهوتی (کارگردان و فیلم‌نامه‌نویس)، علی مصفا، ژیلا شاهی، صدف عسگری (بازیگران)، علیرضا قاسم‌خان (تهیه‌کننده)،‌ شهنام شهباززاده (مجری طرح)، فرشاد محمدی (مدیر فیلم‌برداری)، کریستف رضاعی (آهنگساز)، فاضل ژیان (طراح صحنه و لباس)، شهرام خلج (طراح گریم) و با اجرای احسان کرمی در چهارمین روز جشنواره فیلم فجر برگزار شد.

آرش لاهوتی نویسنده و کارگردان در پاسخ به سوالی درباره اینکه چطور یک شخصیت منفعل در نهایت فیلم منجی و قهرمان می شود گفت: فکر نمی‌کنم شخصیت مجید یک کاراکتر سوپرقهرمان شد. به نظرم مجید زمان کمی در پیش دارد که تصمیم بگیرد که آیا به آبان کمک کند یا نه. این یک پروسه چندین ساله نیست و فقط باید در دو سه روز این تصمیم را بگیرد و این به نظرم یک واکنش کاملا طبیعی است.

علی مصفا هم درباره پذیرفتن نقشی که در این فیلم ایفا کرده گفت: فیلمنامه خیلی جذاب بود. چند بار با هم صحبت کردیم من گرفتار بودم و نمی توانستم. خانم تهرانی خیلی فیلمنامه را دوست داشت و من را ترغیب کرد سر این کار بیاید. برای من نقش جذابی بود. چو برای خیلی‌ها پذیرفتن این نقش ها سخت است. ولی برای من جذاب بود که این کاراکتر منفعلی که مرد عمل نیست را ایفا کنم. جدا از این خود قصه فیلم هم در کنار قصه هایی که در این روزها می خواندیم و سعی می کردند یک خطوط از پیش تعیین شده ای را دنبال کنند که قبلا جایزه هم گرفته، قصه جدیدی بود. سومین دلیل هم تصویری بود که این فیلم از زن ایرانی می داد و برای من جذاب بود. چون در مقایسه خیلی از فیلم هایی که زن ایرانی را زن تحت ظلم و کتک خور نشان می دهد، جالب بود.

فرشاد محمدی در پاسخ به این سوال که چرا همه سکانس ها دوربین روی دست است گفت: در این فیلم دوربین روی دست طبیعتا عمدی بوده. اجازه بدهید درباره دلیل این اتفاق من توضیح ندهم. دنبال یک روش دوربین روی دست نوین نیستم. این روش در تاریخ دنیا بی سابقه نیست. شاید در ایران کمتر دیده شده است. احساس کردیم دوربین هم می تواند اضطراب و غلیان درونی کاراکتر را راحت تر توضیح دهد. دوربین یک کاراکتر یا شخصیتی بود که کنجکاو بود و فقط راوی نبود و یک جاهایی به قضاوت هم می پرداخت.

سوال بعدی درباره پایان‌بندی فیلم بود که آرش لاهوتی گفت: طبیعی است که تمام فیلم ها تحت تاثیر منطق نویسنده اش است. من این احساس را ندارم. اساسا من با سوال زن و مرد مشکل دارم و به نظرم فیلمم درباره یک انسان است. مقتضای درام است که شخصیت اصلی زن می شود یا مرد. در واقع اصلا گمان نمی کنم چنین برداشتی به ذهن مخاطب برسد.