گزارش شب هفتم کن/ «آدم‌کش» و «جوانی»

گرامشی در دورانی می‌زیست که صنعت سینما در ایتالیا هنوز رونق نگرفته بود. در عصر او هنوز فلینی وجود نداشت. اگر گرامشی در دوران ما بود بدون شک با دیدن کارهای سورنتینو کلاهش را از سر به نشانه احترام بر می‌داشت. سورنتینو نماینده‌ی خوبی از یک هنرمند ایتالیایی است که در کارهایش به بازی با مرزهای فرهنگ عام و خاص می‌پردازد. او به شکل کارگردانی درآمده که هم می‌تواند فیلمی را بسازد که در کن جایزه بگیرد و هم نامزد اصلی اسکار شود. رویکرد زیبایی‌شناسی او به سینما مشابه با نگاه آلن بدیو به این رسانه است. بدیو ادعا می‌کند که سینما بیش از دیگر هنرها «به طور خاص مملو از غیرهنر» است: «تصاویری سینمایی در نظر او تصاویری فراگیرند که از «اصولی زوال‌پذیر» و از «تصاویری که صدها بار در جاهای دیگر دیده شده» تشکیل شده‌اند. سینما در این نگاه به نظامی از هنر تعلق دارد که در آن ارتباط نزدیکی با انچه که هنر نیست، تصاویر عوامانه، برقرار باقی مانده. بدیو به این شیوه‌ که سینما از طریق آن خود را پنهان می‌کند، شیوه‌ای که کلیشه‌هایی کم و بیش پراکنده را بر ضد خودشان می‌شوراند، نامی اعطا می‌کند: این یک «فرایند پالایش» است، فرایند هرگز انجام نشدنی کاربردی کردن دوباره‌ی کلیشه‌هایی که در هر عصر تجدید می‌شوند، کلیشه‌هایی که به زعم او یکی از الزام‌های عمیق مدرنیته‌ی سینمایی را تشکیل می‌دهند.

در کار «جوانی» سرنتینو به کمال این دو رویکرد بچشم می خورد: کار اخر او نمونه کاملی از تلفیق هنر عام و هنر خاص است . آنچه که در دنیای تصویر او دیده می‌شود کلیشه‌های- ویروسی تصویری است که از طریق کامپیوترها، تبلت‌‌ها، تلفن‌های همراه، تصاویر تبلیغاتی، MTV و غیره به کار او اشاعه یافته است: نمونه‌ای از زییایی‌شناسی ابتذال با رویکردی پالایش یافته. سینما در اینجا خود را در نور شبحی به وجود آورده که از جشن بازار مکاره تا «زیبایی‌شناسی تبلیغاتی» گسترده شده است.