SEE/SAW نمایشگاه عکس جدید برادران داگلاس

گالری کوپیکین از برپایی نمایشگاه SEE/SAW از عکس‌های برادران داگلاس خبر داده است. زوج هنری برادران داگلاس اواخر دهه ۸۰ و اوایل دهه ۹۰ در لندن و نیویورک کار می‌کردند. آنها یک دهه را صرف ایجاد و شکل‌دهی به نقش و روش خاص خود کردند و سپس به سرعت به چهره‎‌نگاران پیشگامی تبدیل شدند، که بعدها ماهنامهCreative Review  از آنها به عنوان «پرخواهان‌ترین عکاسان نسل خود» یاد کرد.

کار داگلاس‌ها به مضامینی نظیر برهنه‌نگاری، انتزاع، رپرتاژ، مُد و کلاژ هم گسترش یافت. این عکس‌ها، که در ابتدا بیست سال پیش در همین گالری به شیوه چاپ پلاتینیوم ارائه شده بودند، اکنون در قالب چاپ‌های بزرگ جوهرافشان دوباره بازگشته‌اند. مالک گالری می‌گوید: «برداران داگلاس یکی از نخستین موفقیت‌های گالری در هنر معاصر بودند. کار آنها به شکل سهل ممتنعی فارغ از حدود زمان، و کاملا متمایز است. اگر به ادگار آلن پو یک دوربین می‌دادید، نتیجه‌اش کار برادران داگلاس می‌شد.» براداران داگلاس، استوارت و اندرو، سنت پیکتوریالیسم(Pictorialism) قرن نوزدهمی را با حساسیت‌های معاصر ادغام می‌کنند. آنها از تمرکز تصویر می‌کاهند و پذیرای حرکت می‌شوند؛ نور را به حاشیه می‌رانند و سایه‌ها را قدر می‌نهند.

تاریکی، بر سوژه‌های آنها پرتو می‌افکند. داگلاس‌ها کارشان را با سنجش تفاوت‌های مواد شیمیایی در فرایند چاپ عکس آغاز کردند و بعدها به پایداری و ثبات پلاتینیوم رسیدند. اینکه کدام برادر شاتر را می‌فشارد هیچگاه فاش نشده است؛ این یک همکاری حقیقی بود. در سال ۱۹۹۶ براداران داگلاس عکاسی را به نفع فیلمسازی کنار گذاشتند و عکس‌هایشان در انباری در لندن بایگانی شد. بیست سال بعد، در پی صدور دستور تخریب، در انبار بازگشایی و گذشته برادران از نو پدیدار شد. ۱۴ عکسی که از شرایط نزدیک به نابودی نجات یافته بودند، اکنون در نشنال پرتره گالری لندن در معرض دید هستند. برادران داگلاس در طول همکاری‌شان مجموعه آثار پرشماری برای صنعت موسیقی، کتاب، نشریات و مجلات خلق کردند و هدفشان مقابله با فریبندگی و کمال‌گرایی مسلط در ساخت تصاویر معاصر بوده است. آنها از سال ۱۹۹۱ به کارگردانی موزیک ویدئو و آگهی‌های تلویزیونی روی آورده‌اند تا اینکه در سال ۱۹۹۶ تصمیم گرفتند هر یک فعالیت انفرادی خود را پی بگیرند.