تراژدی اتللو در اپرای مجلل لندن

 

 

اپرای اتللو شاهکار جوزپه وردی است. موسیقدان و آهنگساز ایتالیایی این تراژدی شکسپیری را در اوج فعالیت هنری اش به زبان موسیقی در آورد. حال پس از ۱۳۰ سال، اتلوی او در سالن اپرای لندن روی صحنه می درخشد.

آنتونیو پاپانو، رهبر ارکستر است. او با اشاره به شخصیت اصلی این تراژدی می گوید: «اتللو جنگجویی بزرگ و مردی با موفقیت ها و دستاوردهای خیره کننده است. این قطعه روایتی از اوج و فرود این شخصیت است. اتلو با دلیلی ناچیز، یک شک ساده به همسرش سقوط خود را رقم می زند. کسی به او می گوید که همسرش را با مرد دیگری به نام کاسیو دیده است. خیلی غریب است که از آن لحظه این بذر کوچک موجب بروز رویدادهای فاجعه بار می شود.»

 

اتللو که در آتش حسادت می سوزد گرفتار در جنونی مرگبار، کمر به قتل دزدمونا، همسرش می بندد. سپس در خاکستر پشیمانی از این اقدام هراس آور خودکشی می کند.

 

این اولین باری است که یوناس کافمن، خواننده تنور آلمانی چنین نقشی را به عهده می گیرد، نقشی که برای حنجره تنور خالی از خطر نیست. او می گوید: «این نقش به دلایل مختلف دشوار است. شاید از نظر سختی اجرا، دومین نقش اپرایی باشد. در بخشهایی از آن می بینیم که خشم انباشته می شود. خواننده، باید خونسردی اش را حفظ کند و مراقب باشد چه درجه ای از این حسادت برای اجرا مشکل ساز و تا چه اندازه ای از آن، تحت کنترل است.» رهبر ارکستر در همین زمینه می افزاید: «این اپرا به دلایل مختلفی یک موقعیت ویژه دارد. طبیعت و ذات بخشهای زیادی از آن مهیب و سنگین است. یکی از مهمترین بخشها، شروع توفانی آن است که واقعا فوق العاده است.»

 

آنتونیو پاپانو می گوید: «شروع اپرا از بالاترین پرده آوایی شروع می شود و بعد تا حد خطرناکی پایین می آید. این قطعه تاریکی است که البته در لابلای آن جنبه های پرتجمل و شاید بتوان گفت روشن هم وجود دارد.»

 

یوناس کافمن با اشاره به جنبه های نمایشی این اپرا می گوید: «وردی حقیقتا به خواننده فرصت می دهد که اتلوی متفاوتی را به نمایش بگذارد. در این نمایش لحظه های شیرینی داریم و در آنها شاهد آن هستیم که اتلو در حضور دزدمونا تا چه اندازه شکننده و آسیب پذیر است.»

 

در همین حال رهبر ارکستر معتقد است که این قطعه از نظر سختی مانند صعود به قله اورست است. او می گوید: «رهبری این موسیقی و ارکستری که آن را می نوازد به نیرویی عظیم و فوق العاده نیاز دارد. لحظه ای برای ساده گرفتن یا سهولت کار پیدا نمی کنی. یک درام تمام عیار است که به عاقبت غریبی منتهی می شود.این قطعه کمال موسیقی جوزپه وردی است، این همان کاری است که او به دنیا عرضه می کند و می گوید ببینید! یک مرد میانسال از عهده چه کاری بر می آید!؟»