سردرگمی اپیدمیک روزمرگی / نگاهی به فیلم «میگرن» ساخته مانلی شجاعی‎فرد / از سری یادداشت های فجر

 

*****

مجید رحیمی جعفری

 

روزمرگی مثل این‎که جذابیت زیادی برای فیلمسازان دارد. فرقی نمی‎کند فیلمساز کهنه‎کار باشد یا این‎که یک فیلم اولی. میگرن هم از آن دست فیلم‎های پرشماری است که سه زندگی را در روزمرگی به هم بافته است و ماحصل هم مهم نیست که چه باشد. مانلی شجاعی فرد گر چه برای فیلم اول استاندارد خوبی از کارگردانی نشان داده است اما او هم فریب ظاهر داستان‎های ساده را خورده که بی‎هدف تنها جلو می‎روند. 

 

 

در کل فیلم فراموش می‎کند بازه زمانی خاصی را نشان دهد این بازه برای مخاطب زمانی مشخص می‎شود که چه زمانی از جهان داستان می‎گذرد که پانته‎آ بهرام به قاضیانی می‎گوید 20 روز است همسرش رفته در سفر به سر می‎برد. در این بیست روز چه تغییر و تحولی در داستان رخ داده است؟! شاید هیچ جیز را مخاطب شاهد نبوده جز زندگی. زندگی که جریان دارد و ما به آن توجهی نداریم. صبح تا شب از خواب بیدار شده‎ایم و تنها زندگی می‎کنیم. میگرن همین را می‎خواهد نشان دهد و در نهایت نیز با کنار زدن پرده توسط قاضیانی در آخر فیلم و درست نکردن سادیسمی ریشه‎های فرش در صورتی که نظمی در اوراق کاریش وجود نداشته مصداق کامل این مسئله است.

مشکلی که در فیلم‎هایی مانند میگرن وجود دارد به یک معضل رسیده است معضلی که کارگردان تفاوت در این نوع قصه‎گویی می‎بیند و همین امر چنین داستان‎هایی را رقم می‎زند. تنها داستان بحرانی فیلم داستان زندگی و دلهره پانته‎آ بهرام بود که خودش گنجایش یک فیلم را داشت و بهتر بود که بیشتر به آن پرداخته می‎شد اما تقریبا می‎توان گفت داستان فرعی شده بود و نتیجه‎گیری هم در زندگی قاضیانی گذاشته شد.

وقتی افشین هاشمی و تقریبا بازیگرانی که او انتخاب کرده است را در فیلمی مشاهده می‎کنید، انتظارها بسیار بالا می‎رود. بازی‎ها برخلاف اغلب بازی‎های چنین گروهی کمی اغراق آمیز و تصنعی بود. هدایت هاشمی خصوصا در صحنه رقص در کنار کودکانش یکی از بدترین لحظات بازی خود را به نمایش گذاشته است. در کل همان‎طور که در ابتدا هم گفته شد برخی از موارد این فیلم در اشل یک فیلم اول خوب بود به نسبت فیلم‎های ضعیفی که تا این دو روز در کاخ جشنواره به نمایش آمده شاید بهتر بوده باشد.