نمایش جسد به عنوان بخشی از نمایشگاه «سلفی»

سال‌هاست سلف‌پرتره به عنوان یک سنت هنری ارزشمند قلمداد می‌شود. هنرمندان قرن‌‌ها از بازنمایی «خود» جهت بررسی بیوگرافی، جنس و خط‌‌‌مشی‌ها بهره می‌گرفتند. به مرور با اضافه شدن فاکتور جاودانگی برای آیندگان و به‌کارگیری آن توسط چهره‌های محبوب به ابتذال آن انجامید. بنابراین ورود سلفی توانسته است چه تأثیری بر آثار هنری و مخاطبان آن داشته باشد؟ این دقیقاً همان سؤالی است که گالری هنرهای معاصر واقع در مارگیت انگلستان به آن پرداخته است.

در این اقدام با گردآوری آثار متنوعی از هنرمندان مختلف هم‌چون آنتونی وان دیک، لوییز بورژواز، جان کانستبل، تریسی امین، لوسین فروید، آنتونی گورملی، دامین هیرست، دیوید هاکنی، سارا لوکاس، JMW ترنر و اندی وارهول، که این تکنیک در قرن بیست و یکم از ابعاد گوناگونی هم‌چون تاریخ، شهرت و اخلاق مجدداً بررسی شود. در این نمایشگاه به سلف پورتره‌ای از جرمی میلار با نام «مرد غرق شده» برمی‌خوریم که توانسته توجه مخاطبان و رسانه‌ها را به خود جلب کند. این اثر قالبی واقعی از بدن له شده‌ی هنرمند را به نمایش می‌گذارد که پر از سوراخ است و به صورت دمر روی زمین گالری دراز کشیده است. هنرمند در این اثرا ز دو منبع الهام گرفته است: داستان ترسناک «درختان بید» اثر الجرنون بلک‌وود و عکسی که در سال 1840 توسط هیپولیت بایا گرفته شده است و هنرمند در ان خودکشی ساختگی خود را در مقابل دوربین به نمایش گذاشته است. میلار در گزارشی به آرت نیوز گفت: «واقعا نمی‌توانستم پیامدهای این کار و ترس حاصل از دیدن یک جسد را تصور کنم. اولین باری که ان را دیم بسیار وحشت‌ناک بود، فکر می‌کردم انگار واقعا مرده‌ام و مطمئن نبودم "من" کدام هستم. جسد یا کسی که به ان نگاه می‌کند» اما هم‌چنان سوال به قوت خود باقی است: یک هنرمند با کشیدن سلف‌پرتره به دنبال چه چیزی است؟ در روزگاری که حتی کیم کارداشیان نیز در این زمینه ظاهرا موفق است. میلار می‌گوید: «یک سلف‌پرتره می‌تواند به دلایل گوناگونی خلق شود. شاید یکی از این دلایل سهولت باشد چرا که خود هنرمند نیز در کنار سایر ابزارش مانند رنگ همه جا حضور دارد. قطعا یک هنرمند بازنمایی خود لزوما به ایده‌ی بیوگرافی گره خورده است بالعکس ما هیچ شباهتی به آن چیزی که در سلفی می‌بینیم نداریم.