«جهان به سوی پاپ شدن می رود» با پرویز تناولی در تیت مدرن لندن

 

موزه تیت مدرن میزبان نمایشگاهی از مهمترین آثار جبهه منسوب به هنر پاپ آرت شده است. عنوان این نمایشگاه «جهان به سوی پاپ می رود» است. عنوانی که بیشتر به تمدید شدن هنر بازنمایی جلوه های فرهنگی هر جغرافیای طبیعی دلالت دارد. 

 
به گزارش بخش تجسمی آکادمی هنر و به نقل از وبسایت موزه تیت مدرن لندن، این موزه پذیرای یکی از بزرگ ترین آرشیوهای هنر پاپ آرت شده است. آثاری از اندی وارهول، روی لیختن اشتاین، ریچارد همیلتون، جاسپر جونز، رابرت راشنبرگ، کلائوس اولدنبرگ، دیوید هاکنی، جیمز روزن کوئیست، پیتر بلیک، جورج سگال، جیم داین و پیتر فیلیپز از جمله این ها هستند. 

 

هنر مردمی، هنر عامه یا پاپ آرت یک جنبش هنری در زمینه نقاشی و مجسمه‌سازی بود که در اوایل دهه ۱۹۵۰ در انگلستان و آمریکا، به طور مجزا به وجود آمد و ۱۹۶۰ به اوج بیان تصویری رسید. دستمایه‌های اصلی هنرمندان پاپ غالباً برگرفته از فرهنگ روزمره و مردمی، تولیدات انبوه، تبلیغات (محیطی و تلویزیونی) بود. این سبک را می‌توان یک سبک روشنفکرانه با نگاهی انتقادی به پدیده مصرف‌گرایی دانست. پاپ آرت را از نمونه‌های هنر پست مدرن به حساب می‌آورند که محتوایش را موضوعات وکالاهای عمومی وآشنای زندگی روزانهٔ مردم، از آگهی‌های دیواری تا تولیدات انبوهی که مورد استفاده مردم قرار می‌گیرد، شکل می‌دهد و سعی دارد معنای زیبایی شناسی آنها را بر مردم نمایان کند. جشنواره «جهان به سوی پاپ می رود» هر چند عنوانی گول زننده، مبنی بر حی و حاضر بودن هنر پاپ دارد اما در نهایت ترجیح داده است که برای پاسداشت این جنبش هنری دست به دامان درخشان ترین تاریخ آن باشد. یعنی دهه ی 50، 60 و 70 میلادی. 

 

در این جشنواره همچنین یک اثر از پرویز تناولی به عنوان یکی از مهم ترین هنرمندان پاپ آرتیست خاورمیانه نیز به نمایش عموم گذاشته شده است. تناولی که هنرمندی منسوب به مکتب سقاخانه در ایران است، یکی از بزرگ ترین هنرمندان زنده ی ایرانی در مجامع بین المللی نیز محسوب می گردد. 

 

مکتب سقاخانه جریانی هنری بود که در دههٔ ۱۳۴۰ شمسی در ایران شکل گرفت. در بحبوحهٔ مدرنازیاسیون و درگیری‌های سنت گرایان و مدرنیته در حالی که مکتب رایج در عرصه بین‌المللی، هنر مردمی یا پاپ آرت در حال عبور و انقضای دوره خود بود، عده‌ای از هنرمندان نوآور ایرانی، مکتب جدیدی را بنیان نهادند که تأثیر شگرفی بر تحولات هنر معاصر ایران و حتی نوآوری‌های عرصه خوشنویسی از خود باقی گذاشت، این مکتب یا جنبش هنری بعدها به‌نام مکتب سقاخانه شهرت یافت. نخستین بار کریم امامی در توصیف آثار حسین زنده رودی نام «سقاخانه» را به کار برد.

 

این هنرمندان در جستجوی تعریف دوباره‌ای از زیبایی‌های ملی و سنتی برآمدند؛ و یا به بیانی دیگر این هنرمندان با عشق به زوایای فرهنگ ملی و نگاهی گسترده به فرهنگ جهانی به فکر افتادند که مکتبی ملی- بین‌المللی تأسیس نمایند و حتی شاید بدون تمهیدی اولیه و به صورتی طبیعی به سوی تأسیس مکتب فوق کشانده شدند رویکرد اینان به اشیاء و عناصر بصری محیط اطراف زندگی مردم که در سقاخانه و زیارتگاه‌ها و اماکن مذهبی وجود داشت، باعث شد که از این اشیاء در فضای معاصر تعریف مجددی به‌عمل آید و در سامان‌دهی تازه و بدیعی، به‌مکتبی جدید و قابل قبول و سرشار از نوآوری تبدیل شود.

 

این نمایشگاه  تا 24ام ژانویه در موزه تیت مدرن لندن در معرض دید عموم است.