نمایشگاه عکس‌های کمتر دیده‌ شده‌ی گوردون پارکس از محمد علی

 

 

محمد علی؛ اسطوره‌ی ورزشی جهان که به تازگی و در سن 74 سالگی درگذشت، در سال‌های زندگی‌اش همواره فیگور جذابی برای عکاسان مشهور بود. این جذابیت و کاریزما به اندازه‌ای بود که هرگز کسی نمی‌تواند منکر آن باشد. گوردون پارکس؛ یکی از معروف‌ترین عکاسان امریکایی است که در طول 4 سال، از 1966 تا 1970 مجموعه عکسی جالب از این ورزشکار معروف را برای مجله تایم عکاسی کرد.

 

به گزارش بخش تجسمی آکادمی هنر و به نقل از آرت نت، بنیاد عکس پارکس در نیویورک درست شش روز پس از مرگ علی نمایشگاهی از عکس‌های پارکس از محمد علی را به نمایش عموم گذاشت. 

گوردون پارکس، علی را اولین بار زمانی دید که علی به دلیل گرویدن به اسلام و همچنین امتناع از انجام خدمت سربازی در ویتنام به شدت زیر فشار رسانه‌های جمعی آمریکا بود.

 

او بعدها اعلام کرد که چون علی متوجه نگاه رادیکال او به معضلات جوامع سیاه‌پوست در آمریکا شده است، اجازه داده که او عکاس از او در موقعیت‌هایی متفاوت و بکر عکاسی کند. پارکس و علی بعدها از دوستان بسیار نزدیک هم شدند. یک هنرمند و یک ورزشکار حامی حقوق سیاه‌پوستان در آمریکا. هر دو سیاه‌پوست با این تفاوت که یکی تا آخر عمر مسیحی باقی ماند و دیگری در جوانی به دین اسلام گروید. 

 

گوردون پارکس عکاس و فیلمساز معروف آمریکایی بود که یکی از مهمترین هنرمندان جنبش Blaxpolitation در دهه  70 آمریکا نیز خوانده می شد. Blaxpoitation به فیلمهای تجاری خشن و بی پرده ای گفته می شود که از اوایل دهه هفتاد در آمریکا تولید میشده و وجه مشخصه شان حضور افراد سیاهپوست در جلو و پشت دوربین این آثار بوده است. 

این اصطلاح در فرهنگ سینمایی ایران بیشتر به فیلمهای استثمار سیاه ترجمه شده که البته اصطلاح گویایی نیست. شاید عبارت اکشن سیاه پوستی جایگزین مناسب تری باشد ولی از آنجا که تمامی این آثار فیلمهای اکشن نبودند(برای مثال تسخیر دوگانه(بیل گان) یک فیلم ترسناک است)همچنان باید منتظر یک جایگزین واقعا مناسب بود. 

اولین فیلم شاخص این زیر گونه فیلم شفت(گوردون پارکس) است که با فروش فوق العاده و موفقیتش در مراسم اسکار(آیزاک هیز اسکار آواز را بخاطر این فیلم دریافت کرد) راه را برای ساخت آثاری از این دست هموار ساخت و به سیاهان که تا پیش از این عناصری دست چندم در هالیوود محسوب میشدند یا در خوش بینانه ترین حالت همچون سیدنی پواتیه سیاهی مرتب و مودب و مورد تایید سفیدپوستان بودند این جسارت را داد تا آثار شخصی خود را بسازند و خود را آنگونه که واقعا بودند بر پرده سینما تصویر کنند.