رونمایی از جدیدترین پروژه‌ی کریستو پس از مرگ ژان کلود

هنرمند مطرح بین‌المللی، کریستو، این امکان را برای خودش و ما ایجاد کرده که روی آب راه برویم.

 

او که چکمه‌های ولینگتون، یک کاپشن قرمز و مشکی، شلوار جین و پیراهن راه راه به تن دارد، دست به سینه در میان دریاچه‌ی ایسئو در شمال ایتالیا ایستاده است و همه‌ی آنچه که او و گستره‌ی پهناور آب دریاچه را از هم جدا می‌کند، ۲۰۰ هزار متر احجام مکعبی شناور است که با روکش‌های نارنجی پوشانده شده‌اند، و مسیری به طول سه کیلومتر می‌سازند که روستای سولزانو را به جزیره‌‌ی مونته ایزولا در دریاچه متصل می‌کند. هنرمند می‌گوید:

«این یک پروژه‌ی واقعا فیزیکی است؛ باید به آنجا بری(تا درکش کنی).» او که این پروژه را «گردشگاه شناور» نامیده می‌افزاید: «این کار یک نقاشی نیست، یک مجسمه هم نیست؛ باید روی آن راه بروی… با آفتاب حسش کنی، با باران، با باد. این کار فیزیکی است، نه مجازی… کسانی که گردشگاه شناور را تجربه می‌کنند احساس راه رفتن روی آب یا شاید پشت یک نهنگ را خواهند داشت.»

 

این پروژه که ایده‌ی آن اولین بار در ۱۹۷۰ با همفکری ژان کلود برای رودخانه‌ی یرو دلا پلاتای آرژانتین شکل گرفته شده بود، اکنون نهایتا پس از سال‌ها به سرانجام رسیده و نخستین پروژه‌ی کریستو از ۲۰۰۵ به بعد است. علیرغم تاخیر طولانی در محقق شدن رویای خلق این کار، هنرمند می‌گوید که این پروژه در قلب آنها ماندگار بوده است.

 

«گردشگاه شناور»، که کریستو به دلیل دردسرهای کسب مجوز از انجام آن در گذرگاه‌های آبی در آرژانتین و ژاپن منصرف شد، در ایتالیا به لطف اشتیاق مقامات محلی و ساکنین اطراف رود تنها ظرف مدت دو سال به اتمام رسید. مدیر پروژه جرمانو سلانت سرعت پیشرفت کار را «یک معجزه» توصیف می‌کند. این اسکله‌ی شناور از ۲۰۰ هزار مکعبِ پلی اتیلنی قابل بازیافت تشکیل شده که ۲۰۰ هزار پیچ بزرگ آنها را به هم متصل می‌کند. معکب‌ها با پوشش زرد رنگی از نایلون متراکم پوشانده شده‌اند که رنگسایه‌ی آن با غروب خورشید تغییر می‌کند و با خیس شدن هم قرمز رنگ می‌شود.

 

این نخستین حضور هنری کریستو در ایتالیا نیست. کریستو و ژان کلود که هر دو متولد ۱۳ ژوئن ۱۹۳۵ هستند، در دهه‌های ۱۹۶۰ و ۱۹۷۰ سه پروژه را در این کشور اجرا نموده‌اند؛ شامل اینستالیشنی در میدان کاتدرال میلان که طی آن، آنها یادبود شاه ویتوریو امانوئله را بسته‌بندی کردند. این زوج در ابتدا به خاطر بسته‌بندی چشم‌نواز جاذبه‌های مشهور مورد توجه قرار گرفتند؛ جاذبه‌هایی نظیر پل پونت نئوف، روی رود سن پاریس در ۱۹۸۵، و ساختمان رایشتاگ برلین در ۱۹۹۵، که کارهای اداری و کسب مجوز این پروژه تقریبا ربع قرن طول کشید. کریستو در توضیح اشتیاقش برای بازآفرینی اشیا با بسته‌بندی آنها می‌گوید: «من دوست ندارم با تلفن صحبت کنم، بلد نیستم ماشین برانم…من به چیزهای واقعی علاقمندم.» «گردشگاه شناور» ۱۵ میلیون یورو (۱۶٫۷ میلیون دلار) خرج برداشته، اما هزینه‌ی اجرای آن طبق معمول کارهای کریستو، با فروش پیشطرح‌ها و ماکت‌ها تامین شده است. بازدید و تجربه‌ی این پروژه رایگان، و در صورت مساعد بودن شرایط جوی ۲۴ ساعته است. هنرمند می‌گوید: «هیچ بلیط فروشی، ساعت بازدید، رزرو کردن و مالکیتی وجود ندارد. گردشگاه شناور، در امتداد خیابان و متعلق به همه است.» علاوه بر سطح نارنجی رنگ «گردشگاه شناور»، ۲٫۵ کیلومتراز گذرگاه عابر پیاده‌ی شهر نیز در همان مسیر با پارچه‌ی نارنجی پوشانده شده است.

 

انتظار می‌رود ۵۰۰ هزار نفر تا روز پایانی از این کار دیدن کنند و به همین خاطر مشاغل محلی امیدوارند تا از این پدیده‌ی فرهنگی، که از نظر نیویورک تایمز دیدن آن یکی از «واجبات» سال است، سود خوبی ببرند. یکی از قنادی‌های نزدیک دریاچه شیرینی مخصوصی به نام «بیسکویت‌های کریستو» پخته که با مربا و پوست پرتقال تزیین شده و پل‌ شناور را به یاد می‌آورد. برخی از بازدیدکنندگان نیز روزهای پیش از افتتاح پروژه خود را به دریاچه رسانده‌اند تا مشاهده‌ی آخرین مراحل نصب کار را از دست ندهند. هواداران این نابغه‌ی هشتاد ساله نباید نگران بازنشستگی او باشند. کریستو در حال حاضر منتظر کسب موافقت‌های لازم برای دو پروژه در امریکا و ابوظبی است. وی در جواب این پرسش که چه زمانی چکمه‌هایش را می‌آویزد و استراحت می‌کند، به سادگی تنها پاسخ می‌دهد: «هنرمندان دست از کار نمی‌کشند، آنها می‌میرند.»