نمایشگاه نقاشی‌های جدید لو راس در گالری دالبی چادویک

گالری دالبی چادویک از برگزاری نمایشگاهی از کارهای جدید نقاش فرانسوی، لو راس، با عنوان «یک جایی» خبر داده است.

به گزارش بخش تجسمی آکادمی هنر و به نقل از وبسایت گالری، راس که در لا روشل در غرب فرانسه بزرگ شده، از ۱۷ سالگی نقاشی را به عنوان یک هنرمند گرافیتی آغاز نمود و روی دیوارهای متروک بزرگ کار می‌کرد. انجام این نقاشی‌ها چند روز طول می‌کشید و این کار بر خلاف قانون نبود، چرا که قرار بود ساختمان‌ها تخریب شوند. چهار سال بعد، راس کار روی بوم را شروع کرد. کارهای جدید او آزادی و خودانگیختگی هنر گرافیتی را تداعی می‌کنند اما بلوغ و پختگی سال‌هایی که او در کارگاهش در پاریس نقاشی کرده را هم نشان می‌دهند. کار راس برای «یک جایی» سه حوزه را شامل می‌شود؛ پرتره‌هایی که حرکت و دگرگونی را به یاد می‌آورند، حتی گویی که سوژه را به صورت ناگهانی ثبت می‌کنند؛ صحنه‌های فراموش نشدنی و رازآمیز بر اساس عکس‌های تاریخی که راس جمع‌آوری می‌کند؛ و دو منظره، که مسیر جدیدی در کار هنرمند را نشان می‌دهند. در کار SR، راس پرتره‌ای خودمانی از یک زن تحریک‌کننده خلق می‌کند که چهره‌اش به سختی دیده می‌شود.

ما تلالو پوست او را می‌بینیم که بخش عمده‌اش با پرده‌ای از موی سفید و طلایی پوشانده شده است. این صحنه‌ای است که ما می‌خواهیم واردش شویم و بخشی از آن باشیم؛ اما تنها گذاشته شده‌ایم تا نظاره‌گر باشیم و بکوشیم کمی بیشتر به این زن رازآلود نگاه کنیم که به نظر می‌رسد چیزی برای گفتن به ما دارد. دو ضرب قلم آبی رنگ روی بوم، این نقاشی را از یک پرتره‌ی سنتی به سمت یک کار مدرن سوق می‌دهد. در کار SR2 ما می‌توانیم چیزهای بیشتری از صورت همان مدل ببینیم.او با چنان بی‌تفاوتی با ما برخورد می‌کند که اغوایمان می‌کند خیره شویم و سعی کنیم سیمای ژوکوند وار او را درک کنیم. در این نقاشی دوم، در قسمتی از نقاشی که در SR موج راه راه ژاکت مدل و قسمت‌های روشن ظریف مو دیده می‌شود، این بار پرتره به صورت معلق بالای لایه‌ی رقیقی از رنگ سفید نشان داده شده که ما آن را به عنوان لباس مدل درک می‌کنیم، اما به شکلی نیست که توجهمان را از نیرومندی چهره منحرف کند. در این کار ضربات قلم اکسپرسیو روی صورت به سمت دست‌ها حرکت می‌کند و حرکت از واقع‌گرایی به طراحی خطی است. علیرغم کم کار بودن دست‌ها آنها چیزهای بیشتری برای گفتن نسبت به دست‌هایی که کاملا اجرا می‌شوند، دارند.

راس دوستان و هنرمندان دیگر را نقاشی می‌کند و سپس کارها را بر اساس حروف اول اسم آنها نامگذاری می‌نماید. هنرمند می‌گوید: «پرتره‌ها حسی هستند. مثل یک مطالعه است. به همین دلیل همیشه در مقیاس واقعی پرتره می‌کشم؛ تقریبا به اندازه‌ی طبیعی. من یک پرتره‌ی دو متری نمی‌کشم.» راس بسیاری از پرتره‌هایی که می‌کشد را نابود می‌کند، و فرآیند خلق و نابود کردن را بخش مهمی از روش هنری‌اش می‌داند. «وقتی که در تلاش برای کشیدن یک کار هستم، می‌توانم سه یا چهار پرتره بکشم و یکی دو تا را از بین ببرم و تنها دوتایی که خوب است را ادامه بدهم و نگه دارم… یا یکی را، یا شاید گاهی هیچکدام.» برای راس آنچه که روی بوم ناتمام باقی می‌ماند به اهمیت چیزی است که کشیده می‌شود.

«بواسطه‌ی رنگ‌ها، ضربات قلم، ترکیب‌بندی، پس‌زمینه و ریتم نقاشی، می‌کوشم کارهایی بیافرینم که حقیقتا بدن‌هایی در فضا را بدون تحریف و اعوجاج نمایش بدهند… بدون اینکه ایده‌ی روشنی در مورد نتیجه‌ی نهایی داشته باشم، کارم را پیش از آنکه کامل به نظر برسد متوقف می‌کنم. لحظه‌ای که کمترین مقدار کافی است تا ساختار کار نشان داده شود، من را مجذوب می‌کند، به حال خود گذاشتن تخیل تماشاگر در لحظه‌ای که صحنه آغاز به نمایان شدن می‌کند.» در INC6، راس از روی یکی از عکس‌های تاریخی که از دهه‌های ۱۹۳۰ تا ۱۹۴۰ جمع می‌کند کار کرده است. رازآلودگی وجه غالب این اثر است. آیا او شعبده بازی مثل هری هودینی است که به آرامی انتظار می‌کشد تا خود را از زنجیر آزاد کند؟ آیا او به خواب رفته است؟ آیا طناب‌ها به دور او گره زده شده‌اند یا طناب‌هایی تمثیلی هستند؟ آیا او در حال خواب دیدن است یا مرده؟ راس راز را دوست دارد، و این را به مخاطب وا می‌گذارد تا برداشت خود از صحنه را داشته باشد. «من اینکه مردم چیزهای متفاوتی در آن می‌بینند را دوست دارم.