برگزاری نمایشگاه طراحی‌های گونزالو فونمایور در گالری دالبی چادویک

گالری دالبی چادویک از برپایی نمایشگاه جدیدی از طراحی‌های زغالی هنرمند متولد کلمبیا و ساکن میامی، گونزالو فونمایور خبر داده است.

نخستین نمایشگاه فونمایور در DCG برای جستجوی ماهرانه‌اش در مورد برخورد فرهنگی مورد توجه منتقدان قرار گرفت و همچنین ترکیب‌هایی که انعکاس دلمشغولی‌های هنرمند از ۱۹۹۸ است، یعنی زمانی که به امریکا نقل مکان کرد تا به مدرسه‌ی هنر برود. در نیویورک، او به قدری از شرایطش به عنوان یک خارجی آگاه شد که در راستای چیزی که خود آن را تلاشی برای «خود بیگانه سازی می‌نامد»، طراحی‌های زیادی از محصول اصلی صادراتی کشورش_ با تاریخ استعماری تراژیک_ کشید تا حدی که همکلاسی‌هایش به او لقب «مرد موزی» داده بودند. ترکیب التقاطی فرهنگ‌ها توسط فونمایور و دیگر مهاجران در سال‌های گذشته رایج‌تر شده، در حالی که تغییرات جمعیت‌شناسی نیز به سمت افزایش حضور رنگین پوستان بوده است. قطعا ترکیب غرور قومی، نقد فرهنگی/سیاسی و طراحی‌های خیره‌کننده‌ی فونمایور مورد پسند منتقدان حامی هجو است. الیسون مک کارتی در ۷x7 می‌نویسد: «لوسترهای روکوکو از خوشه‌های موز آویزانند، توپ‌های دیسکو در میان درختان نخلند، و سرپوش‌های در حال انفجار از فلامینگوها و گل‌ها… همه به زرق و برق و اغراقی منتهی می‌شوند که هم در واقعیت و هم تخیل ریشه دارد.»

دویت چنگ هم در ArtLtd می‌نویسد: «فونمایور نسبت به هنرمندان سیاسی قدیمی‌تر نظیر سیکه ایروس(که در سبک تیره و نمایشی با او اشتراک دارد) متفاوت است، با ادغام طنزآمیز جنبه‌های کلیشه‌ای فرهنگ استوایی… با عناصر سبک روکوکو و ویکتوریایی[که با زور از سوی اروپایی‌ها تحمیل شده است].» کار جدید هنرمند با عنوان «خوش منظره» استمرار بررسی تاروپود پیچیده‌ی طبیعت و فرهنگ است، در حالی که فرهنگ استعماری اروپایی با ماهیت استعمار زده‌ی جهان سومی ترکیب می‌شود. هنرمند می‌گوید: «کارها در هر دو جنبه‌ی اندازه و پیچیدگی رشد داشته‌اند؛ سوژه همچنان ثابت می‌ماند… اما در این مورد بیشتر بر ایجاد تضادها با ترکیب‌های معمارانه‌ی عجیب و مضحک متمرکز بوده‌ام، و به پرسش کشیدن طریقه‌ی فهم فرهنگ استوایی… من در حال استفاده از تصویر استخر_نماد زندگی حومه‌ای در مناطق استوایی با متعلقات معماری قرون ۱۷ و ۱۸ هستم… استخر به عنوان نشانه‌ای از موقعیت اجتماعی، در ترکیب با توانگری و زرق و برقی که تداعی‌کننده‌ و جزیی از دوره‌ی ویکتوریایی است.» فونمایور ایده‌ی کلی طراحی‌های جدیدش را تغییر داده، و شوک سوررئالیستی عناصر نابهنگام را با خلق صحنه‌های نمایشی جایگزین کرده است. این کارهای جدید به دکورهای صحنه‌ی مرموز شباهت دارند، در حالی که کارهای قدیمی‌تر به سمت به تصویر کشیدن کارهای مجسمه‌سازی عجیب تمایل داشتند.

اثری که در آن تنه‌ی یک درخت با خشونت بدنه‌ی دو مبل راحتی را شکافته، قدرت تاریک کار کاراواجو را دارد، در حالی که در کار دیگری یک سالن مجلل، انباشته از قاب‌بندی‌های طلایی، پرده‌های مخمل و مبل، که به شکل نمایشی مثل هر صحنه‌ی یک فیلم نوار نورپردازی شده، نقش قاب یک استخر خالی را به خود گرفته است. استخری که طوری ساخته شده که به سقف‌های پر تزیین کاخ ورسای شبیه باشد، اما به شکل وارونه. هنرمند می‌گوید: «برای من اجرا، صحنه و کیفیت تئاتری بسیار مهم است، وقتی در مورد طراحی‌ها فکر می‌کنم.» در کنار نمادهای سنتی جاه و مقام، استخر شنا، نسخه‌ی مدرن حوضچه و آبگیر و یا حتی همان دریاست، در حالی که آب در تفکر فرویدی نماد ضمیر ناخودآگاه تاریک و پر تلاطم است. استخرهای فونمایور نه آب دارند و نه شناگر، به همین دلیل عاری از زندگی و «پوچ» هستند. یکی از مدافعان اولیه‌ی آثار نقاش فلاندری، هیرونیموس بوش، مدعی بود که این هنرمند مذهبی قرن پانزدهمی انسان را به صورتی که هست به تصویر می‌کشید، و نه آنگونه که روشنفکران دوران روشنگری قرن شانزدهمی می‌پنداشتند که باید باشد. «خوش منظره» به شکل استعاری جهان مدرن را همانگونه که هست نشان می‌دهد، لایه‌ی زیرین این افسانه‌ی اجتماعی اقتصادی که می‌گوید: «کسی که با بازیچه‌های[دنیوی] بیشتری می‌میرد، برنده است.» گونزالو فونمایور در بارانکیای کلمبیا(۱۹۷۷) متولد شده و اکنون در میامی زندگی و کار می‌کند. او لیسانس را از مدرسه‌ی هنرهای بصری نیویورک و فوق لیسانس را از مدرسه‌ی موزه‌ی هنرهای زیبای بوستون اخذ نموده است. او جوایز متعددی کسب کرده و این دومین نمایشگاه انفرادی او در گالری دالبی چادویک است.