نمایشگاه «نقاشان محبوب» در گالری ساچی لندن

 

گالری ساچی نمایشگاه جدیدی با عنوان «نقاشان محبوب نقاشان: هنرمندان امروزی که الهامبخش هنرمندان فردا هستند» برگزار کرده است. در این نمایشگاه آثار نُه نقاش که در دهه های چهارم تا هفتم زندگی خود هستند، ارائه شده است. این نمایشگاه، در دورانی که نقاشی دیگر تنها یکی از راههای متعدد خلق آثار هنری است، گروه کوچکی از چهره های متمایز این رشته را گرد هم می آورد. در سالهای اخیر، نقاشی از سوی بی شمار رسانه ها و فناوری های مدرن دیگری به چالش کشیده شده است که مورد استقبال هنر معاصر قرار گرفته اند. نقاشی، کمتر در موزه ها و گالری های معاصر دیده میشود و دیگر مورد علاقه ی بسیاری از کیوریتورها هم نیست. نمایشگاه حاضر بر گروهی از هنرمندان تمرکز دارد که توجهی به زوال تدریجی دلبستگی به این شکل هنری جاودانی نداشته اند. هیچ سبک یا جنبش قابل تشخیصی که این هنرمندان به آن تعلق داشته باشند وجود ندارد، و به عنوان یک نمایشگاه، همین رویکردهای شخصی و غیرتقلیدی جستوجوشده توسط آنها مورد بررسی قرار گرفته است؛ هنرمندانی که ثابت می کنند می توانند الهامبخش نسل جوان نقاشانی باشند که در حال خروج از مدارس هنری پیشروی جهان هستند. نمایشگاه، هنرمندانی را گرامی می‌دارد که روش ها و مسیرهای متنوع و جذاب ویژهی خود را شکل دادهاند و به مشارکت در بسط و گسترش نقاشی امروز ادامه می دهند. آنها بر تناقض حضور در جریان اصلی و حاشیه نشینی و همچنین به شدت متمایز و در عین حال همگن بودن با دنیای هنر، فائق آمده اند. «نقاشان محبوب نقاشان» آثار هنرمندان زیر را شامل می‌شود:

ریچارد الدریچ (متولد ویرجینیا و ساکن نیویورک): کار الدریچ پیوند بسیار پیچیده ای با تاریخ نقاشی دارد و سمت و سوی خاصی را نشانه نگرفته بلکه میان هنر فیگوراتیو و انتزاع محض حرکت می کند. این اجتناب عامدانه از یک سبک خاص، و به طبع آن هرگونه توالی سبکی شخصی را شاید بتوان رادیکالترین جنبهی رویکرد او دانست. الدریچ لیسانسش را از دانشگاه ایالتی اوهایو دریافت کرده است.

 

دیوید براین اسمیت (متولد وولورهمپتون، ساکن لندن): برخی از کارهای دیوید اسمیت از گنجینه ی عکس های خانوادگی، که پدر پدربزرگش گرفته بود، الهام می گیرد که یادآور مجموعه نقاشی هایی از گرهارد ریشتر است که بر اساس عکس های خویشاوندانش کار شده اند. تصویر یک چوپان در برخی از کارهای اسمیت حضور دارد؛ هنرمندی که خودش هم در یک خانواده ی مزرعه دار متولد شده است. این تصویر در یکی از شماره های نشریه ی دیلیاکسپرس در ۱۹۳۳ چاپ شده است که مادر هنرمند نسخه ای از آن را زیر الوارهای کف خانه شان پیدا کرده بود. به همین سبب این تصویر تقریبا یک طلسم جادویی است، راهی برای شکوفایی تخیل، و خیلی دور و متفاوت از سبک فوتورئالیسم.

 

دکستر دالوود (متولد بریستول و ساکن لندن): دالوود کارش را با سنت نقاشی تاریخی مرتبط می داند؛ ژانری که اکنون تقریبا به فراموشی سپرده شده، اما یکی از اشکال اصلی هنر است. او در کارش ماهیت ناهمگون منابع تصویری مورد استفادهاش را، با در کنار هم قراردادن بریده هایی از مجلات و کتاب ها، مورد تاکید قرار می دهد تا فضاهای داخلی و مناظری را بازسازی کند که مخاطب ممکن است حس کند از پیش با آنها آشناست. دالوود در ۲۰۱۰ یکی از نامزدهای دریافت جایزهی ترنر بود.

 

رافی کَلِندراین (متولد و ساکن لس انجلس): وی از زمان دریافت لیسانسش در ۲۰۰۴ مشغول نقاشی پرتره ی دوستان و آشنایانش بوده است. کَلِندراین از ضربات قلم مختصری در کارش استفاده می کند، که این امر نشان می دهد او تعادل ظریفی یافته است میان توجه به فرآیند نقاشی و پذیراشدن تجربه ی کاملتری که صوت، رنگ، گفتوگوها و احساسات نهفته را نیز شامل می شود.

 

انسل کروت (متولد کیپتاون و ساکن لندن): برخی از آثار کروت بازبینی مجدد ژانرها و اسلوب های گذشته، اما با حال و هوای نمایشهای فکاهی، هستند. طبیعت بیجان های او سنت پرتره نگاری را به سخره می گیرند؛ جایی که قابلمه و ماهیتابه، همانطور که هنرمند اشاره میکند، می توانند گوش را تداعی کنند، یک ماهیتابه نقش کلاهخود را داشته باشد و یک سوسیس جای دهان باشد. نکتهِ ی مهم در مورد شوخ طبعی کروت این است که نمیدانی واقعا چگونه آن را تعبیر کنی؛ که این موضوع کار او را به چیزی بیش از یک شوخی بصری ساده تبدیل می کند.

 

مارتین ملونی (متولد و ساکن لندن): آثار ملونی از منابع متعددی برداشت می شوند، اما نتیجه ی آن یک سبک یک دست، به شدت متمایز و شخصی است. شادی و سادگی ظاهری تصاویر ملونی راهی برای پیونددادن آنها با واقعیت شهرنشینی معاصر برجهای مسکونی و پارکهای شهری است. جهانی که او در نقاشی هایش به روشی غیرمنتظره و نامعمول بازسازی کرده، آمیخته ای از قدرت مشاهده گری و ابتکار است.

 

بارنی ملگارد (هنرمند نروژیالاصل، متولد سیدنی و ساکن نیویورک): برخی ملگارد را مهمترین هنرمند بینالمللی نروژی پس از ادوارد مونش می دانند. دلمشغولی ملگارد نسبت به جنسیت، مرگ و حس دلهره، نقاشی های مونش را تداعی می کند، همانطور که سبک زندگی کولیوار او نیز شبیه مونش است. با این حال، از نظر بصری، رنگهای جیغ و ضربات رنگی غضبناک وی، ارتباط بیشتری با هنر گرافیتی ژان میشل باسکیا دارد. اما در نهایت، باسکیا و ملگارد هردو از پل گوگن الهام گرفته اند؛ اولین فردی که در هنر مدرن غرب ظرفیت های اکسپرسیو خشونت و بدویت را مورد مطالعه قرار داد.
رایان موزلی (متولد چسترفیلد و ساکن لندن): موزلی دوست دارد تصاویر را از تخیلش بیرون بکشد و خلق کند. او از فرآیندی به نام de tête بهره می گیرد که در آن هنرمند اجازه می دهد تخیلش فوران کند و از یک لکه به لکه ی دیگر جریان داشته باشد. وی در توصیف نقاشی هایش، که در آنها اعضا و جوارح چرخان بدن با یکدیگر و با لکه های رنگ ترکیب می شوند، می گوید که چگونه آنها به شکلی زنده و طبیعی رشد می کنند: «حس فوق العاده ای در نقاشی کردن چیزی که هرگز تجربه اش نکردی وجود دارد؛ گاهی کار با یک ایده برای روایت نقاشی آغاز می شود، گاهی هم مطابق فرایند نقاشی، روایت و داستان از راه می‌رسد».

 

دیوید سالی (متولد اوکلاهما و ساکن نیویورک): «همیشه به هنر به مثابهی یک رودخانه اندیشیده ام. یک رود بزرگ و عریض با تمام انشعاباتش که همه ی ما بخشی از آن هستیم.» کار سالی با الهام از منابع متعددی شامل مجلات، عکس های آرشیوی و پورنوگرافی شکل می گیرد. او این تصاویر را در نقاشی هایش به روشی در کنار هم قرار می دهد که دیگر هنرمندان شاید از همان شیوه برای ساختن کولاژ با بریده های کاغذ استفاده کنند. کار او بازتاب دغدغه ی مدرن مستمر، نسبت به مسئله ی سازگارکردن ویژگی های شخصیتی فرد با سیل تصاویر و ایده هایی است که از جهان بیرونی تحت سلطه ی رسانه هجوم می آورند.