منتخب‌های کری جیمز مارشال در نیویورک آمریکا

 

 

بزرگ‌ترین نمایشگاه مروری بر آثار هنرمند امریکایی، کری جیمز مارشال، در یک موزه هم‌اکنون در The Met Breuer برپاست. این نمایشگاه، متشکل از حدود ۸۰ کار، شامل ۷۲ نقاشی، که دوران فعالیت سی‌وپنج‌ساله‌ی مثال‌زدنی هنرمند را در بر می‌گیرد، آثار مارشال را به‌عنوان تجربیاتی پیچیده و جذاب نشان می‌دهد که گستره‌ی وسیعی از سنت‌های تصویری را در هم می‌آمیزد تا با نمایش کلیشه‌ای سیاه‌پوستان در جامعه مخالفت کند و جایگاه پیکره‌ی سیاهان را در مجموعه‌ی نقاشی غربی باز پس گیرد. این نمایشگاه، با نمایشگاه «منتخب‌های کری جیمز مارشال» که کیوریتوری آن را خود هنرمند بر عهده داشته است، کامل می‌شود.

مارشال ۴۰ اثر از گنجینه‌ی موزه‌ی متروپولیتن، از شمال رنسانس تا پست‌امپرسیونیسم فرانسوی و از نقاب‌های افریقایی تا عکاسی امریکایی دهه‌های ۵۰ و ۶۰، را انتخاب کرده است تا ماهیت جهان‌شمول و تاریخی منابع الهامی را که بر فعایت هنری او سیطره داشته‌اند مورد تاکید قرار دهد. توماس پی کمپبل، رئیس و مدیر‌عامل موزه‌ی هنر متروپولیتن، می‌گوید: «با گنجینه‌ای که پنج‌هزار سال را در بر می‌گیرد، این موزه به شکل منحصربه‌فردی جایابی شده تا ارتباط عمیق مارشال با تاریخ را برجسته ‌کند. بازدیدکنندگان ما قادر خواهند بود لایه‌های متعدد دیدگاه پیشگامانه‌ی مارشال را تجربه کنند، در‌حالی‌که منابع الهامی را که نقش مهمی در کار او دارند نیز بررسی می‌کنند.» کیوریتور نمایشگاه، ایان آلتیویِر، نیز می‌گوید: «کار مارشال تجربه‌ی امریکا را به گونه‌ای تصویر می‌کند که بدون تاریخ و فرهنگ سیاه‌پوستان غیر قابل تصور است. به‌واسطه‌ی استعاره‌های نقاشی سنتی ــ چهره‌نگاری، منظره، و دیگر شیوه‌های روایی ــ او گفتمانی را پیرامون پدیداری و ناپیدا‌بودن یا غیاب مطرح می‌کند.

 

نتیجه، مجموعه‌ی کاری شگفت‌انگیزی است که هم‌زمان پر‌عظمت و بی‌تکلف است.» مارشال، که پیش از تصویب قانون حقوق مدنی در بیرمنگام، آلاباما، متولد شده و شاهد شورش «واتز» در ۱۹۶۵ هم بوده، برای زمانی طولانی به شکل خلاقانه‌ای تجربه‌ی افریقاییِ امریکایی تبار بودن را ثبت و روایت کرده است. او برای نقاشی‌های تاریخی روایتگرانه‌ی بزرگش شناخته می‌شود که پیکره‌ی سیاه‌پوستان را نمایش می‌دهد؛ تاکیدی جسورانه بر سیاه‌پوست‌بودن در مدیومی که افریقایی‌های امریکایی‌تبار مدت مدیدی در آن غایب بودند.

 

کنکاش او در تاریخ هنر هم محدوده‌ی زمانی وسیعی را پوشش می‌دهد که از رنسانس تا انتزاع امریکایی قرن بیستم امتداد دارد. مارشال منتقدانه سنت‌های غربی را از دریچه‌ی کهن‌ترین و اصلی‌ترین ساختارهایش مورد بررسی و بازنگری قرار می‌دهد؛ تابلوهای تاریخی، مناظر و نقاشی‌های موضوعی و پرتره‌نگاری. کار او همچنین به اشکال بومی‌تر امریکایی نظیر سنت دیوارنگاری و کتاب‌های مصور می‌پردازد تا، به قول خودش، «خلا موجود در بانک تصاویر» را مورد اشاره قرار داده و تصحیح کند، و آنچه را ناپیداست حاضر و قابل رویت سازد. عنوان نمایشگاه، Mastry، بازی با کلمات عنوان مجموعه‌‌ی متاثر از کمیک‌های هنرمند به نام Rythm Mastr است. کارهای حاضر در نمایشگاه از آثار اولیه مهمی نظیر «پرتره‌ای از هنرمند به‌عنوان سایه‌ای از خود سابقش» (۱۹۸۰) و «مرد نامرئی» (۱۹۸۶) تا جدیدترین نقاشی‌های او را که بازنگری‌ ژانر نقاشی تاریخی سنتی هستند در بر می‌گیرد. یکی از این کارهای بزرگ جدید «بدون عنوان (کارگاه)» (۲۰۱۴)، که محل کار یک هنرمند را به تصویر می‌کشد، اخیرا از سوی موزه‌ی متروپولیتن خریداری شده است. این اثر همچون یک کاتالوگ واقعی از ژانرهای متنوع نقاشی، طبیعت بیجان، پرتره، و منظره را باtrompe l’oeil و انتزاع ترکیب می‌کند، و ارجاعات متعددی به آثار اساتید گذشته را شامل می‌شود.

 

نمایشگاه همچنین پنج نقاشی از مجموعه‌ی «پروژه‌ی باغ» را برای اولین بار پس از بیست سال گرد هم می‌آورد. در میان آنها اثری به نام «واتز»(۱۹۶۳) قرار دارد، که هنرمند و خواهر و برادرهایش را در حال بازی بیرون از خانه در محوطه‌ی مجتمع مسکونی «باغ‌های نیکرسون» به تصویر می‌کشد؛ مجتمعی مسکونی در منطقه‌ی واتز، که مارشال هشت‌ساله و خانواده‌اش زمانی که اولین بار در ۱۹۶۳ به کالیفرنیا نقل مکان کردند در آن زندگی می‌کردند. صفحاتی از پروژه‌ی Rythm Mastr که آفرینش آن از ۱۹۹۹ به این سو استمرار داشته است نیز در نمایشگاه حضور دارد. صفحات این رمان گرافیکی بر اشتیاق مارشال به داستان‌های مصور به‌عنوان محملی برای کنکاش پدیده‌های فرهنگی، تاکید می‌کند، که با گروه اَبَر قهرمان‌های سیاه‌پوست و ترکیب‌کردن گویش خاص امریکایی‌های افریقایی‌تبار مجسم شده است. موزه‌ی هنرهای زیبای مونترئال هم هم‌زمان فصل جدیدی از همین مجموعه را به شکل جعبه‌های نور(lightboxe) به نمایش درآورده است. در ۲۰۱۵، مارشال اولین سفارش کار عمومی‌اش را برای شهر نیویورک به اتمام رساند؛ یک نقاشی دیواری بزرگ برای High Line؛ یک راه‌آهن مرتفع سابق که اکنون به یک مسیر سبز هوایی تبدیل شده است.