نسبت ضربات قلم‌موی نقاشان با تشخیص بیماری‌های عصبی

نتیجه‌ی تحقیقات اخیر در مورد آثار هنرمندان مشهوری نظیر سالوادور دالی و ویلیام دکونینگ نشان می‌دهد بررسی ضربات قلم‌مو در یک نقاشی‌ می‌تواند به تشخیص زودهنگام بیماری‌های عصبی کمک کند.

به گزارش آکادمی هنر و به نقل از آرت نت، این مطالعه روی ۲۰۹۲ نقاشی انجام شده است؛ شامل کارهای دو هنرمندی که از پارکینسون رنج می‌بردند، یعنی دالی و نوروال موریسو، و دو هنرمند با بیماری آلزایمر، دکونینگ و جیمز بروکس. نقاشی‌های مارک شاگال، پابلو پیکاسو و کلود مونه هم که ظاهرا به بیماری عصبی خاصی مبتلا نبودند برای مقایسه و تطبیق نتایج، در این پژوهش گنجانده شده است.

الکس فورسایت یکی از نویسندگان این مقاله از دانشگاه لیورپول می‌گوید: «اینکه زودتر به وجود مشکلی پی ببری، همیشه یک پیشرفت مهم پزشکی بوده است.» تحلیل فرکتال_ روشی برای مطالعه‌ی نقوش و طرح‌ها، که پیشتر هم برای کشف نقاشی‌های تقلبی استفاده می‌شد_ برای سنجش پیچیدگی نسبی نقاشی‌های مورد مطالعه به کار گرفته شده است. ساختارهای فرکتال‌ اغلب به عنوان «اثر انگشت طبیعت» توصیف می‌شوند. نتایج پژوهش در مورد دکونینگ و بروکس، آغاز روند افت ناگهانی کارها از نظر پیچیدگی را در حدود چهل سالگی نشان می‌دهد؛ خیلی پیش از آنکه آلزایمر آنها تشخیص داده شود.

بیماری دکونیگ در ۱۹۸۹ زمانی که هشتاد و پنج ساله شد، و بروکس در هفتاد و نه سالگی، رسما تشخیص داده شده بود. یافته‌ها در مورد دالی و موریسو هم حاکی از رشد «بعد فرکتال» در میانسالی آنهاست که در ادامه، روند نزول آن از دهه‌ی ششم زندگی‌شان شروع می‌شود. پارکینسون ناشی از مصرف داروی دالی پس از آنکه دست راستش در هفتادوشش سالگی به شدت شروع به لرزیدن کرد، تشخیص داده شد و موریسو هم در شصت و پنج سالگی با همین تشخیص مواجه شد. بر اساس مقیاسی مشابه، کارهای شاگال، مونه و پیکاسو در سنین پیری افزایش پیچیدگی را نشان داده است.