نقد فیلم «کانون توجه» spotlight / یک فیلم جسور

«کانون توجه» در برخورد اول بسیار شبیه به فیلم درخشان آلن جی پاکولا با عنوان «همه‌ی مردان رئیس جمهور» است. فیلم پاکولا فیلمی دربارهٔ تقلب انتخاباتی در زمان ریچارد نیکسون بود که به رسوایی واترگیت مشهور شد و استعفای نیکسون را از ریاست جمهوری آمریکا در پی داشت. این فیلم نامزد هشت جایزه اسکار بود که چهار جایزه را دریافت کرد.

 فیلم کانون توجه نیز همانند همه‌ی مردان رئیس جمهور یک درام سیاسی است که علاوه بر استفاده از بازیگران توانا از فیلمنلمه‌ی تو در تو و حساب شده ای نیز بهره می‌برد.فیلم عنوان‌اش را از نام گروهی از روزنامه‌نگاران بوستونی می‌گیرد که در سال 2002 با انتشار یک سلسله از مقالات درباره‌ی سواستفاده‌ی کشیشان کلیسای جامع شهر بوستون از کودکان کم سن و سال به شهرت رسیدند. این‌ها به واقع همچون باب وودوارد و کارل برنشتاین؛ دو خبرنگار جسور روزنامه‌ی واشنگتن پست، که با پیگیری‌هایشان منجر به سقوط دولت نیکسون شدند،  خبرنگارانی بودند که تصمیم داشتند که تا چهره‌ی زشت سواستفادکنندگان از مذهب را رسوا کنند. گروهی که در نهایت با اقدامات‌اشان موجب استعفای کاردینال اعظم کلیسای جامع بوستون شدند؛ کاردینال برنارد لاو.

مایکل کیتون در فیلم تام مک کارتی عهده دار نقش رابی رابینسون؛ رهبر تیم کانون توجه است. دیگر همکاران او در این تیم عبارتند از: مارک رزندز؛ یک خبرنگار کوشا و جدی، ساشا فایفر و مت کارول. مارک روفالو، ریچل مک آدامز و برایان جیمز در فیلم کانون توجه این نقش‌ها را بازی می‌کنند. لیو شرایبر نیز در فیلم نقش ویراستار گروه مذکور مارتی بارون را دارد. استنلی توچی نیز در نقش میچل گارابدیان ظاهر شده است که وکیل مدافع طرفدار کشیشان مظنون به سواستفاده‌ی جنسی از کودکان است.

اما شاید بتوان ادعا کرد که بهترین بازیگر فیلم کانون توجه شخص کارگردان آن آقای مک کارتی است. به واقع او است که از پس اداره کردن چنین گروه فوق العاده‌ای برآمده است. بازیگران فیلم او در بهترین وضعیت ممکن هستند. کیتون و روفالو عالی‌اند. مک آدامز و شرایبر هرگز به این خوبی نبوده اند. و توچی مانند همیشه بی نقص است. کانون توجه همچنین به دلیل جسارتی که در پرداختن به چنین موضوع ملتهبی از خود نشان می‌دهد نیز قابل ستایش است. مک کارتی البته هرگز در فیلم سعی نمی‌کند که چنین رسوایی را مربوط به تمامی جوامع مذهبی در سرتاسر کشور نشان دهد. بلکه بیشتر دارد در مورد بی قانونی و روند رو به افزایش آن در درون حاکمیت هشدار می‌دهد. فیلم او همچنین از نقطه نظر پرداختن به آزادی‌های رسانه‌ای و حقوق خبرنگاران سیاسی نیز حائز اهمیت است.