نقد فیلم بوهمین راپسودی Bohemian Rhapsody بهترین فیلم گلدن گلوب

در بوهمین راپسودی (در فارسی حماسه کولی) -بایوپیک جدید گروه کویین به رهبری فردی مرکوری- صحنه‌‌ای وجود دارد که فردی و گروه توضیح می‌دهند که چگونه سعی داشتند پیرو سنت‌ها و قواعد پیشین موسیقی نباشند. خُب موسیقی آن‌ها بی‌شک به آن صورت نبود، اما فیلمی که در مورد آن‌هاست  -به خصوص زمانی که اعضای کویین، برایان می و راجر تیلور در حال صحبت هستند- به صورت پیش فرض و الگو پذیر از قواعد دیگر فیلم‌های بیوگرافی که در مورد یک ستاره راک است، پیروی می‌کند. این به این معنی نیست که سرگرم کننده نیست که اغلب بسیار سرگرم کننده است؛ اما مثل خواندن آهنگ‌های کویین به صورت کارائوکه است. فیلم قدرت خط پایانی خود را از کاریزمای شخصیت و اجرای پرانرژی رمی مالک در نقش فردی مرکوری می‌گیرد نه به لطف هر چیز ویژه‌ای که فیلم از رمان اقتباس کرده باشد.

بوهمین راپسودی کاملا وابسته به شخصیت فردی مرکوری و بازی رمی مالک در این نقش است که چیزی فراتر از اجراهای پیشین‌اش مخاطبش را میخکوب می‌کند. در زندگی خارج از صحنه اجرا (زندگی شخصی فردی) با تلفیق تقابل آسیب پذیری و محبوبیت اجتماعی او روبه‌رو هستیم و فیلم در چنین سکانس‌هایی به ورطه کلیشه مرسوم تصاویری از یک ستاره راک می‌افتد. انتظار می‌رود رمی مالک در فصل جوایز برای عملکرد چشمگیرش ستایش بسیاری شود. مالک در اجرا از سوی دیگر هم بازی‌های خود گویلیم لی (در نقش برایان می)، بن هاردی (در نقش راجر تیلور) و جو مازلو (در نقش جان دیکون) همه کسانی که لحظات درخشانی را علی رغم نقش کوتاهشان رقم می‌زنند دریافت کرده است. آلن لیچ نیز پرتره بسیار باورپذیری از پل پرنتر دستیار سابق و مدیر برنامه فردی خلق کرده است. مشاجره پول و فردی ظاهر بدی از آن‌ها در فیلم می‌سازد. 

فیلم توسط برایان سینگر سازنده مردان ایکس کارگردانی شده کسی که در اواخر پیش تولید جایگزین ادی ایگل (خالق دکستر) شد و به همین دلیل خیلی مطمئن نیستم چقدر از نقطه نظر سینگر با ایگل ترکیب شده و محصول پایانی چقدر شامل نگاه سینگر به گروه کویین است. با این حال چیزی که ما با آن روبه‌روییم نمونه‌ای از فیلم‌هایی در مورد گروهی از سبک راک با رویکرد مهمی به بیوگرافی موزیکال است که هر به روایتی قابل انتظار در طول مسیرش نشان اختصاصی می‌دهد. نقاط برجسته، واکنش‌ها در کنسرت‌ها و تعداد زیادی برش‌های مونتاژ این امر را در کنار نحوه ساختن برخی از مهم‌ترین آهنگ‌های -حالا کلاسیک شده- گروه رقم زده‌اند. فیلم یک بیوگرافی قصه گو همچون رساله گروه نیز می‌تواند شناخته شود چیزی همچون فیلم‌های مشابهی مثل Sid and Nancy, Walk the Line, What’s Love Got to Do With It, Coal Miner’s Daughter, and Nowhere Boy all come to mind .

 

همه چیز از ملحق شدن فردی به گروه و ارتباط با یکدیگر خیلی سریع و روان به تصویر کشیده می‌شود و فیلم فوکوس خود را بر لحظاتی می‌گذارد که فردی در اوج شهرت اسیر مواد و مشروبات الکلی بیش از حد می‌شود و تصمیم بر جدا کار کردن نیز دارد. ضعف در نحوه روایت درام و تضاد در لحن بی‌شک فیلم را برای تبدیل شدن به یک اثر خوب دور کرده است. در برخی قسمت‌ها به نظر می‌رسد اطلاعات کمی داده و همان موضوعات روشن مجدد روایت شده است. شاید این خواسته می و تیلور (از اعضای گروه که در ساخت فیلم دست دارند) بوده که از میراث گروه کویین و مرکوری محافظت کنند.

 

بوهمین راپسودی هرگز به اندازه کافی عمیق نمی‌شود تا بتواند درک درستی از چیزی که فردی مرکوری یا هم گروهی‌های او در موسیقی به عنوان نشان خود باقی گذاشته‌اند، ارائه دهد. ما فقط موارد اساسی و پایه را در مورد فردی و گروهش می‌بینیم، عمدتا تنها ستایشی از خصیصه‌های فردی، برایان می گیتاریست، راجی تیلور درامر و جان دیکون نوازنده گیتار باس را شاهدیم و گویی هر عضو گروه آن‌قدر اهمیت ندارند و قرار نیست شخصیت‌ها در درام توسعه پیدا کنند. صحنه‌های کوتاه و قابل توجهی نیز از زندگی فردی و خانواده‌اش در مقام مهاجر در فیلم وجود دارد، روابط تنگاتنگی که با پدرش داشت و نژادپرستی که گاه و بی‌گاه با آن دست و پنجه نرم می‌کردند؛ اما به طور عمده بوهمین راپسودی خیلی سریع از این گذشته به اواخر دوره کاری فردی می‌رسد.

در بین روابط فردی فیلم به طرز قابل توجهی به رابطه او با مری (لوسی بوینتون) که پیش از شهرتش کنارش است و حتی روابط عاشقانه‌ای دارند تمرکز می‌کند. مری رابطه‌ای عاطفی برای فردی دارد و او را به جلو حرکت می‌دهد همان‌طور که در فیلم می‌بینیم تاثیر عمیق‌تری بر فردی داشته است. زندگی جنسی مرکوری بسیار گذرا تا پیش از ماجراجویی رومانتیکش با جیم هوتون (آرون مک کوسکر) نشان داده می‌شود کسی که در شش سال آخر زندگی مرکوری با او زندگی کرد و در هنگام بیماری به پرستاری از او پرداخت و در هنگام مرگ مرکوری هم در بالین او حاضر بود. فیلم روابط او با جیم و ماری را و رسیدن به آن‌ها را گسترش نمی‌دهد به خصوص در مورد جیم که دو کتاب در مورد فردی نوشته است. بوهمین راپسودی بیشتر علاقمند است به سفر فردی برای یافتن عشق بپردازد تا پس زمینه‌ای از این روابط ارائه دهد.

 

فیلم بوهمین راپسودی یک اثر سرگرم‌کننده اما کاملا سطحی است. می‌توان گفت که این اثر سعی دارد خیلی معمولی و بی‌خطر عمل کند تا اینکه در تلاش باشد تا همانند موضوع فوق‌العاده مهم و بزرگش، جسور و بی‌پروا باشد. این فیلم در نهایت روی جاذبه و کشش عملکرد رامی ملک در قالب فردی مرکوری و همچنین جذابیت گروه کوئین و موسیقی‌های دوست‌داشتنی برای پوشاندن نقاط ضعف فیلمنامه و روایت داستان تکیه کرده است.