عطش (چن ووک پارک): رنگ‎آمیزی خون در تاریکی

در اولین مواجهه با فیلم عطش Bakjwi باید این را در نظر داشت که شما با فضای بسیار تاریکی روبه‎رو هستید و قطعا در چنین خوانشی نحوه تماشای آن بسیار حائز اهمیت است. در کل رنگ‎آمیزی سینمای چن ووک پارک همیشه به صورتی بوده است که با فضاهای تاریکی روبه‎رو بوده‎ایم اما این‎بار قضیه بسیار متفاوت است. اغلب فیلم در فضاهای بسیار تاریک و شب هنگام درون خانه‎ای می‎گذرد. با وجودچنین نوری باز هم قاب‎بندی‎ها و فیلمبرداری خیلی خوب فیلم لذت بصری از آن را متفاوت کرده است. یک نکته را هم نباید فراموش کرد که وقتی با خون‎آشام‎ها روبه‎رو هستید منفذهای نور باید بسته شود و همین مشکل آفرین شده است. جذابیت و کشش فیلم در یک خانه‎ی کوچک نیز قابل تحسین است.

در مرکز داستان تاءجو (اوکی-بین کیم) زنی است که به جای این‎که همسر باشد کلفت است. زنی که در تسلط مادرشوهرش برای او و همسرش کارهایی نامعقولی را انجام می‎دهد. بالاخره از کشیشی که همسر دوستش است برای جدا شدن از همسرش کمک می‎خواهد این ماجرا هنگامی پر کشش می‎شود که کشیش پرهيزگار سابق، در جهاني از لذت‎هاي جسماني غرق مي‎شود. با تماشای یک چهارم ابتدایی فیلم شاید تصورش را نداشته باشید که قرار است یک فیلم خون‎آشامی ببینید اما فیلم بدل به یک فیلم خون‎آشامی جذاب –گر چه یک سوم پایانی جدابیتش افت می‎کند- می‎شود. کشیش نیز از سر همان خیرخواهی خود را در اختیار آزمایشی قرار داده است و حال به یک خون‎آشام تبدیل شده است. در رابطه او تاء یک جاذبه‎های عاطفی وجود دارد که او را از آن هیبت خون‎آشامی بیرون می‎اورد و همین‎ها ذهنیت ما را از خون‎آشام بودن دور می‎کند. با حضور خوی خون‎آشامی خون نیز بسیار زود به صحنه می‎آید و جریان آن تا انتها متوقف نمی‎گردد. صحنه‎های خونین کاملا گرافیکی هستند. یک فیلم در ژانر گور آسیای شرقی. خونی که صحنه را رنگ‎آمیزی می‎کند. خون اغراق آمیز.

ادامه داستان و روند اتفاق‎هایی که می‎افتد کم‎کم تکراری و دیدن خون و خشونت عادی می‎شود. داستان خیلی تأثیرگذار نیست. ادامه داستان تنها افرادی هستند که وارد شده و توسط این دو نفر شکار می‎شوند تا به زنده بودن و زندگی ادامه دهند. همه افراد از پلیس‎ها گرفته تا بیماران افراد ساده لوحی هستند که تنها در خانه‎ی تاء گرفتار می‎شوند تا خونشان مکیده شود. تاء با این‎که سعی دارد خود را یک قهرمان به تصویر بکشد قهرمانی نیست که بتوان با او همذات پنداری کرد نه به این دلیل که او خصوصیاتی دارد که مسئله ناهمذات‎پنداری ایجاد شود، بلکه شخصیت‎پردازی او مشکل دارد. بحرانی و مشکلی که به یکباره ایجاد می‎شود و وضعیت خون‎آشامی و نوشیدن خون و تکرار موقعیت که در نیمه داستان به بعد کسل کننده می‎شود. اگر این فیلم را با آثار پیشین چن ووک پارک مقایسه کنیم متوجه می‎شویم از کمترین پیچیدگی برخوردار است و هیچ خصوصیت و معمایی وجود ندارد.

معمای مرکزی داستان آن‎طور که باید پرداخته نشده و ما با پیچیدگی لازم روبه‎رو نیستیم و در اصل به معما تبدیل نمی‎گردد. درام به جای این‎که نشانه‎های سیالی را در طول داستان ارائه کند، افشای آن را به انتهای فیلم واگذار می‎کند. فیلم در اقتباس از یک داستان –داستان امیل زولا- موفق عمل نکرده و نتوانسته است نسخه سینمایی را ارائه دهد و تصورات را طوری به تصویر درآورده که همین امر فیلم را کسل کننده کرده است. ژانر وحشت نیاز به پویایی هر چه بیشتر دارد و این مسئله ضربه بزرگی به عطش چن ووک پارک زده است.

در روند آشامیدن خون و حبس شدن کم‎کم تاء به خود آمده است و نمی‎خواهد به وضع پیش آمده ادامه دهد. چندین بار سعی می‎کند از ادامه کار سرباز زند تا این‎که یار خون‎آشامش را در طلوع آفتاب به ساحل می‎برد. نور زامبی‎های جورج رومرو را نیز نابود می‎کرد و پس از گذر زمان خون‎آشامان در سینما به همین گونه که در ادبیات نیز نابود می‎شدند نابود می‎شدند؛ سرنوشتی از پیش‎ مقدر. این سرنوشت در تعداد زیادی فیلم به تصویر درآمده است و این سؤال پیش می‎آید که عطش چه ویژگی متفاوتی دارد. سازنده‎ی پیر پسر Old Boy در این فیلم کاملا دست خالی است. حوادث به دنبال هم نیستند و فرقی نمی‎کند کسی که وارد می‎شود کیست و چرا! تنها می‎آید که خونش مکیده شود و تنها شکار می‎شود. این اثر در سینمای چن ووک پارک جزء آثار ضعیفش دسته‎بندی می‎شود و تنها کارگردانی خوب خودش باقی می‎ماند که آن هم از یاد خواهد رفت.