حکایت نینامهی نقاشیان
- توضیحات
- نوشته شده توسط سلمان بصایری
- دسته: یادداشت نقاشی
- منتشر شده در 1390-12-21 01:08
محمدسعید نقاشیان نیهای خود را در مجموعه «نیستان»[1] برگرفته از پیشمتن نینامه مولانا تصویر کرده است. نیهایی که دیگر بر روی کاغذ نیستند و فرمشان در تصویر دگرگون شده است.
نوع برگرفتگی از شعر حال و هوایی شاعرانه باید به مدیوم هنری بدهد. اینجا رنگ و مواد است و بوم. نقاشی، حروف، خط و فرم. نیهای مولانا که فریادزنان و نالان از جداییهای شکایت میکنند در مجموعه نقاشیان به یکدیگر کم و بیش نزدیک هم میشوند؛ اما همچنان نالان هستند. سر به بالای تصویر میکشند. قدشان کشیده است و نمیتوان حد آنها را شناخت؛ شاید برای شرح درد اشتیاق نتوان حد تعیین کرد.
حروف در آثار او تصویرگر نیستانی هستند که به نابودی رسیده است و حال در فضایی خیالی، "حروف" که همان اشعار سروده شده مولانا در وصف نیستان است، تداعیگر دوباره نیستان نابود شده هستند. گویی این حروف از نهاد نیهایی که باور ندارند نابودیشان را و در این حزن، برخاستهاند و در جاهایی که با اختلاف رنگ شکل نیها را تداعی میکنند به این تعبیر نزدیکتر می شوند. انتخاب کادر افقی برای اغلب آثار نشانگر تداوم این داستان، که داستان جدایی انسان از نیستان وصل خویش و تلاش وی برای بازگشت به این اصل است.
فرمهایی از حروف و رنگها که با درهم رفتگی و پیچش پازل مانند خویش، پازل مهمتر نیستان را میسازند و گویی هر یک تداعی گر نواهایی از انسانهایی هستند که جدایی از نیستان وصل خویش را فریاد میزنند و این تلاشها، سازنده کلیتی از نیستانی در حال سوختن یا ساختن هستند. رنگهای انتخاب شده عموما از شاخه رنگی قهوهای سوخته که همان سوختن را تداعی گر هستند، انتخاب شدهاند و در مناطقی با تغییر رنگ به سفید یا دیگر رنگها، فرم نیها را بازسازی میکنند. البته شاخهی هرمنوتیک و تأویل متن خود باب پیشانگاشتهها و پیشفرضهایی را باز میکند که هر کسی از ظن خود یار نیستان شود.
[1] در نمایشگاه «نیستان» 15 اثر از محمد سعید نقاشیان در گالری ساربان از 5 تا 12 اسفندماه به نمایش درآمد.
