همه چیز با یک اجرا شروع می شود. پرفرمانسی که از مخاطبین می‎خواهد سفری به ذهن دکتر پارناسوس داشته باشند. شهر غوطه در مستی و خوش‎گذرانی بی هدف تصویر می‎شود. هیچ کس بهایی به تماشای یک اجرا نمی‎دهد. شاید بهتر است اینطور بگوییم که هیچ کس برای انسانیت ارزش قائل نیست. اما هدف از این نمایش چیست؟ پارناسوس برای چه به دنبال نجات انسان‎هاست؟ برای یافتن این جواب‎ها باید به ذهن و خاطرات او سفری داشته باشیم.

 

در آغاز تنها کلمه بود. ما همه به زبان وابسته‎ایم. در تمام ادیان و در علم زبان‎شناسی به حضور کلمه اشاره شده است. جنبش ساختگرایی اولویت را به کلام می داد. تحقق معنا را در زبان می دانستند. آن‎ها معتقد بودند زبان تنها در قالب ساخت‎های الگوهایی ذهنی بر یک گفتار فرهنگی و هنری سایه افکنده‎اند. ذهن پارناسوس محلی برای رسیدن به یک امر ناب است.

 

پارناسوس برای اینکه زندگی ادامه داشته باشد به همراه یارانش داستان زندگی مردم را نقل می کنند. شیطان در این تقابل آن‎ها را به سخره می‎گیرد. هر کدام از اشخاص را از قرائت داستان باز می‎دارد. روایت را دیگری ادامه می دهند، تا اینکه شیطان زبان همه را بند می آورد. شیطان: «دیدید هیچ اتفاقی برای دنیا نیافتاد» پارناسوس لبخندی به شیطان می‎زند و معتقد است بالاخره ممکن است در جایی دیگر حتی داستان‎ها به صورت حدیث نفس بیان شوند. این وجود و هستی از عقاید افلاطون و بعدها مارتین هایدگر (1889-1976) فیلسوف پدیدارشناس برمی‎آید. افلاطون و هایدگر هر دو حقیقت ناب را در زبان (پارول) محق می دانستند. در این رابطه هایدگر مفهوم «دازاین» را طرح کرد. در تحلیل دازاین چنین آمده است: «انسان برای رسیدن به ذات و به وجود آمدن نیاز به یک مکان و خانه (da) دارد. آن مکان برای انسان‎ها در مقام (بودن-در-جهان و بودن-با-دگران) حاصل می شود.» این آنجا برای یافتن ذات هستی در فیلم را می توان به تخیلات و انگاره‎های دکتر پارناسوس تعبیر کرد.

 

دکتر پارناسوس نماد یک انسان-خدا (Man-God) می باشد. او نقشی اساطیری با دو وجه دارد. وجه خدای‎وارگیش سبب تصمیمات خردمندانه او می شود و وجه انسانیش او را همچون دیگران سست نشان می دهد. او تقابل‎های مختلفی با شیطان دارد و اغلب در مواجه شدن با شیطان همچون انسانی سست ایمان دل به ظواهر دنیا می بندد. از کف دادن عنان امیال، او را به شکست واقعی سوق می‎دهد. پارناسوس با دیدن زنی دل از کف می‎دهد، با شیطان معامله می‎کند و در عوض عمری جاویدان به دست می‎آورد.

 

پارناسوس دیگر نمی‎تواند شکوه سابق خود را بدست آورد. یک هوس و میل دنیوی او را پایبند شیطان کرده است و مدام باید وارد داد و ستد شود. پرسفونه الهه بهار با خوردن نیمه‎ای از انار که از دستان هیدیس گرفته است، دیگر مانند سابق نمی‎باشد. او مجبور است نیمی از عمر را در سرزمین مردگان (Underworld)و نیمی دیگر را بر روی زمین زندگی کند.پارناسوس هم با یک هوس به زندگی دنیوی می‎رسد و جنبه خدایی خود را از دست می‎دهد. حال همه چیز به یک شرط وابسته است. اگر دکتر بتواند 5 نفر را به حقیقت برساند برنده این شرط می شود. این حقیقت در کجا حاصل می شود؟ انسان‎ها برای رسیدن به حقیقت باید از آیینه به تخیلات پارناسوس سفر کنند و با یک پیمایش به امر ناب دست یابند. اما نفر پنجم کسی است که برای رسیدن به قدرت او را فریب می‎دهد. او دیگر هیچ‎گاه قدرت گذشته را نمی یابد. تنها دخترش را به شیطان واگذار نمی کند و داستان تخیلاتش را به صورت یک دوره‎گرد روایت می کند. تا باز هم برای وجود و هستی از کلام و زبان وام گیرد.