پاهای کنتس: قسمت سوم

زنان برای فروش

    برهنه، روسپی، پورنوگرافی-  چه گونه‌هایی از رابطه حولِ ثبت بازنمایی، در بین این سه نماد زنانگی وجود دارد؟ برهنگی، میراث عهد باستان، تا قرن نوزدهم همه‌ی عناصرش حفظ شد، اما مرد که نمایشِ ایده‌آل بدنش، در اصل، ارائه‌دهنده‌ی مدلی ادراکی برای بیان نقاشی بود، حذف شد. روسپی، چه به شکلِ تجسمِ گلامورش در مقام فاحشه‌ای مشهور یا به شکل تصویر پست و هرزه‌ی دختری همگانی، یکی از موتیف‌های فراگیر و کناییِ امپراطوری دوم و جمهوری سوم بود. پورنوگرافی، به خصوص از آن‌جا که عناصر خاصی از برهنگی را میان قراردادهای خود دارد، با برهنگی تلاقی می‌یابد و آن را در هم می‌ریزد و تا آن‌جا که فرض بر آن است که زنانِ عکس‌های پورنوگرافیک و اروتیک، روسپی هستند، روسپی‌خانه‌های اشرافی، اندورونی‌های بوژوازی، به طریقی، مورد نفوذ این حقیقت که کلِ سیستم قانون‌گذاری جوری طراحی شده بود تا مصادره کند و محدود سازد، قرار گرفته‌ بودند.

     با در رابطه قرار دادن این سه لفظ در کنار یکدیگر،  امیدوارم تا شکستِ قرنطینه‌ی گفتمانی را نشان دهم: تلاش جهت جداسازی مجاز از غیرمجاز به طور دائم فرو می‌ریزد، نه صرفاً از آن جا که مرزبندی‌های مختلف رخنه‌پذیر از آب در می‌آیند، بلکه از آن‌جا که مکانیزم‌هایی (فیزیکی، اجتماعی، اقتصادی) که متضمن آن‌ها بودند، همگی در نهایت یک چیز هستند. گواهِ  شکستِ این محدودسازی، خودش را در پسِ نقاب‌های متعددِ امپراطوری دوم نشان می‌دهد. اشتیاق روانی نسبت به تصویر و بدن فاحشه یک سمپتوم بود. و ظهورش، در گفتمان زیبایی‌شناسی با آن‌چه تی‌جی کلارک " بحران برهنگی" نامید، نمایان شد. و در نهایت، تولید به ظاهر انبوه تصاویر پورنوگرافیک، گواهِ انگیزشی جهت تسلط یافتن و تصاحبِ ابژه‌ی میل بود، ولی در عین حال، همین تولید انبوه، قدرت و خطرِ این انگیزش‌ را پست و خنثی ساخت.

    از میان این سه لفظی که بحث‌شان را می‌کنم، پورنوگرافی عکاسانه از لحاظ تجربی گریزان‌تر است. آن موقع هم، مانند اکنون، بازنماکننده‌ی بخشِ زیرزمینیِ تولید عکاسانه بوده است و به همین دلیل در تمامی تاریخ‌های استاندارد عکاسی جا ندارد. مجموعه‌داران عکس‌های پورنوگرافیک تمایل دارند تا داشته‌هایشان را در معرض دید عموم نگذارند، سکوتی متناظر با کتابخانه‌ها، موزه‌ها و دیگر نهادهای عمومی داشتند. هرچند، مطمئناً می‌توان تعدادی عمومی‌سازی صورت داد.