درگیری انسان‌شناسان با اعمال هنری به معنای پذیرش شیوه‌های جدید دیدن و شیوه‌های جدید کار کردن با مواد دیداری است. این متضمن قرار دادن جدی هنر معاصر در سطح کاربردی و پذیرا بودن نسبت به فرایندهای تولید آثار و بازنمایی واقعیت‌های دیگر است. چنین کاری پرسش¬هایی دشوار بر سر راه آثار انسان‌شناختی، حرفه‌‌ای‌گرایی این رشته و نیز آموزش و مخاطب می‌نهد. انسان‌شناسی با چه کسی سروکار دارد؟ ... به دلیل این‌که انسان‌شناسی به دنبال بررسی وجود فرهنگ‌های دیداری متفاوت و شیوه‌های دیدن است، هم‌زمان نیاز دارد تا طیف وسیعی از استراتژی‌های گردآوری، تولید و نمایش اثر را بررسی کند. این امر از خلال پدید آوردن اعمال جدید ممکن خواهد شد (اشنایدر و رایت، 2010: 25).

چکیده: انسان‌شناسی هنر، «فهم» هنر از دیدگاه فرهنگ و جامعه آفریننده است. اگرچه توجه انسان‌شناختی به هنر، هم‌زمان با پیدایش آکادمیک انسان‌شناسی در اواسط قرن نوزدهم و حتی پیش از آن در بررسی‌های موزه‌شناختی، قابل پیگیری است، اما در واقع، در اواسط قرن بیستم و از میانه دهه 1940 و به ویژه دهه 1950 است که کارهای میدانی مهمی توسط انسان‌شناسانی صورت می‌گیرد که هنر را بدل به موضوع محوری پژوهش مردم‌نگارانه خود کرده­اند. لذا «نسل دوم انسان‌شناسان هنر» ظهور می‌کنند؛ پس از نسل اول که بدون محوریت بخشیدن هنر در پژوهش‌هایشان از دهه 1870 تا 1930 به فعالیت پرداخته‌اند.

تصویر: حاشیه گلیمی بنام «ورنی»؛ روستای لومه- دره، طایفه ترکمه، منطقه قره داغ، آذربایجان شرقی (عکس از ایزدی جیران، اردیبهشت 1391)