دفاع پایان‎نامه در پاریس رد شد

مجید رحیمی جعفری – روز نهم جشنواره فیلم فجر 24 بهمن 1389: پاریس تا پاریس ساخته محمدحسین لطیفی و پایان نامه ساخته حامد کلاهداری

 

تیتر فوق در مورد فیلم‎های روز نهم جشنواره فیلم فجر در سالن رسانه‎ها –برج میلاد- است البته اگر بتوان گفت سالن رسانه‎ها، زیرا اینجا از نوزاد گرفته تا کودکانی که در سالن می‎دوند تا نوجوانانی که در گوشه‎ای دیگر در حال بازی با کنسول‎های بازی اسپانسر هستند بخشی از سالن را به خود اختصاص دادند. سوای این دوستان، کافی است در سالن امسال نشسته باشید تا مشکلات اصحاب رسانه را متوجه شوید که در میان خنده‎ها، سوت‎ها و دست‎های بی‎مورد معلوم نیست برخی از حضار چگونه به این سالن آمده‎اند.

 

 

اصحاب رسانه برای خاص بودن سالن مجزا نمی‎خواهند بلکه برای تمرکز و نوشتن در مورد فیلم‎ها در فاصله بین دو فیلم قرار بر نوشتن دارند که در ازدحام جمعیت راهروها و سر و صدای زیاد متأسفانه این امر ممکن نیست. فیلم‎های بد روز گذشته مزید بر علت احساسات مخاطبین غیر رسانه‎ای  شد تا اعتراضات به نهایت خود برسد. فیلم پاریس تا پاریس ساخته محمدحسین لطیفی یکی از این فیلم‎ها بود که از همه نظر ضعف داشت. از فیلمنامه گرفته تا بازی‎ها، رابطه دختر با عروسکش، از شخصیت‎ها تا دیالوگ‎هایی که کلمه کلیشه برای آن کلیشه است. فیلم‎ بارها و بارها مورد تمسخر قرار گرفت و سوت و دست‎های بی‎مورد به کرات شنیده و دیده شد. کافی است به جدول نظرات منتقدان سایت خودمان یا دیگر سایت‎های معتبر نگاهی بیاندازید تا متوجه شوید هیچ کس حاضر به ارزش گذاری روی این فیلم که به راحتی گفته می‎شود با بودجه تله -650 میلیونی!!- ساخته شده؛ نشده است.

 

اما پس از فیلم پاریس تا پاریس جنجالی‎ترین فیلم جشنواره که برای آن تبلیغات زیادی شده بود یعنی پایان نامه ساخته حامد کلاهداری به نمایش درآمد که به جای ریشه یابی مشکلات سیاسی و اجتماعی که سال گذشته چند صباحی بر کشور حاکم شد به صورت شعاری و تریبون‎وار حرف‎هایی از جانب حامد کمیلی که شاید بدترین ایفای نقش در جشنواره بود و بهاره افشاری که بازی درخشانی داشت زده می‎شد. مخاطبین عام که غالب بر اصحاب رسانه در سالن هستند به صورت پیاپی فیلم را هو می‎کردند و در برخی از پلان‎ها سوت و دست می‎زدند که تشخیص برخی دیالوگ‎ها سخت هم شده بود. نکته اصلی که هر دو کارگردان انجام داده بودند از یاد بردن قابلیت های سینما بود. آن‎ها به مثل شخصی که هیچ از رسانه سینما نمی‎شناسد و توهین به شعور مخاطب فیلم‎های خود را روانه پرده نقره‎ای کرده‎اند. نه کلاهداری توانست از پایان‎نامه دفاع کند نه در سالن فکر کسی مشغول پاریسِ لطیفی شد.