نگاهی به فیلم شیار 143 / از سری یادداشت های فجر

 

فيلم شيار 143 بر مبناي نگاه ساده مادر است به مقوله تاريك جنگ و بر اساس تعريف فوق، فيلمساز زاويه دوربين خود را از خاكريز جبهه به دل بي قرار مادر مي كشاند و از اين منظر، احساسي رقيق بر وجود مخاطب غالب مي يابد. فيلم بيشتر از آن كه تداعي گر يونس شهيد باشد، دربرگيرنده قهرمان زني است كه در مرز ميان حس ناب مادرانه و سپردن فرزند به ميعادگاه رفتن به سر مي برد، اما فيلم به سرعت از اين دايره خارج گرديده و به مفهوم انتظار عاشقانه مادر براي بازگشت جگر گوشه زندگي اش مي رسد.

 

 

اگرچه فيلم توانسته تا حد زيادي ارايه گر غمگساري اين قهرمان زن باشد؛ اما در مواردي، تصاويري بي ربط و سكانس هايي خارج از قاب موضوعي فيلم به چشم مي خورد، از جمله مصاحبه با سربازي كه به خنثي سازي مين مي پردازد. فيلم شيار 143 با جمع آوري صحنه هايي آرشيوي و رنگ فيلتر انتخابي در ارايه تصاوير، حالتي مستندگونه يافته و به كارگيري دوربين روي دست به حس برقراري ارتباط مخاطب با بي قراري مادر دامن مي زند؛ اما مصاحبه با بستگان شهيد، تصاويري بيرون از كليت ساختار فيلم يافته و حسي دوگانه در اجراي كارگرداني مي دهد. نماي ماقبل پاياني، زيباترين سكانس فيلم و يكي از بهترين سكانس هاي ماندگار سينمايي است. جايي كه غمگسارترين آغوش مادر به استخوان هاي مقدس فرزند پيوند مي خورد و كفن سپيد شهيد با نماي معصوميت كودك همقرينه مي گردد.