نقد فیلم روزهای زیبای آرنجورز - ویم وندرس / کشدار و مایوس‌کننده

روزهای زیبای آرنجورز فیلم کسل کننده و بی اندازه مایوس کننده ای است. ویم وندرس فیلم را بر اساس نمایشنامه‌ای از پیتر هاندکه ساخته است. نویسنده‌ای که پیشتر فیلمنامه‌ی فیلم بهشت بر فراز برلین را برای وندرس نوشته بود. فیلمی که بسیاری عقیده دارند همچنان بهترین و دست‌نیافته‌ترین فیلم وندرس است.

اما به نظر می‌رسد همکاری مجدد این دو در فیلم جدید وندرس که از قضا در بخش اصلی جشنواره‌ی ونیز امسال نیز حضور دارد، نتیجه‌ای مایوس کننده داشته است.

وندرس فیلم را در آرانجورز اسپانیا ساخته است و داستان آن در باب آشنایی و سپس گفتگوی طولانی یک نویسنده با زنی هنر دوست است. وندرس سعی کرده است که البته با تمهیداتی که بیشتر فیلم او را خوراک نشانه‌شناسان می‌کند، اندکی فیلم را از کسالت مفرطش برهاند. تمهیداتی که البتهد همان طوری که گفتم فیلم را در حد یک سری از نشانگان فرو کاهیده است. فرضا بر روی میزی که این زوج (با بازی ردا کاتب و سوفی سیمن) پشت آن نشسته‌اند یک عدد سیب نیز وجود دارد که می‌تواند مفسران را بر ان دارد که تا آن را نشانه‌ای از باغ عدن بخوانند. هر چند به نظر من وندرس واقعا سعی کرده است که تا با چینش چنین فضایی باب گفتگو در باب نشانگان فیلم را مهیا کند. اما همان طوری که گفتم این ها تنها دستاورد فیلم اخیر او هستند و نه چیز دیگر.

در هر صورت به نظر می‌رسد که فیلم جدید وندرس تجربه‌ای جدید برای او باشد. تجربه‌ای که شاید بهتر است صرفاً برای نمایش در بخش‌های جنبی برخی از جشنواره‌های جهانی مناسب باشد و نه حضور در رقابت‌های اصلی این جشنواره‌ها. من بعید می‌دانم که برای کسی در اینجا شنیدن گفتگوهایی در باب زندگی و عشق و تاریخ و ... دیگر مقولات کلی جذابیت چندانی داشته باشد. این فیلم بیشتر می‌توانست بخشی از یک فیلم مستند باشد و نه اینکه بخواهد خود را در قالب یک فیلم سینمایی جا بیندازد. یا حتی وندرس می‌توانست نمایشنامه‌ی پیتر هاندکه را بر روی صحنه‌ی تئاتر ببرد که مشخصاً بیشتر بدان می‌آید.