دنیای پوچ و مصرف زدة امروز در آثار دیوید لاشاپل

دیوید لاشاپل[1] را به سختی می­توان در یک حرفه و شیوه­ی فعالیت جای داد. تنوع آثار و ابزار بیان او مخاطب را شگفت زده می‌کند. او را عکاس تجاری، عکاس هنری، سازنده­ی موزیک ویدئو و سازنده‌ی فیلم و در نهایت یک هنرمند نامیده‌اند. همین عناوین نشان می‌دهد او یک هنرمند فعال است که سعی بر تجربه‌های گوناگون دارد؛ اما شاخه‌ی اصلی پیشه­ی او عکاسی است.

 

آثار او را در سبک پُست پاپ آرت[2] و در کنار آن هایپر رئالیسم[3]، کیچ آرت[4]، پاپ آر  و سورئالیسم قرار داده‌اند و گنجاندن آثار او در یک شیوه­ی معین، کاری دشوار محسوب می شود،  تا جایی که او را "فلینی" دنیای عکاسی نامیده‌اند. دو نکته برجسته را می­توان در آثار او یافت یکی فراواقع‌نمایی یا همان هایپر رئالیسم و دیگری پیام­های اجتماعی عمیقی که در پس آثار پر زرق و برق و پرجزییات پنهان شده است.

 

 

لاشاپل در سال 1980، با نمایشگاه‌هایی در گالری‌های نیویورک حرفه­ی عکاسی را آغاز کرد. در همان زمان اندی وارهول[5] -هنرمند پاپ آرت- جذب آثارش شد و به او پیشنهاد داد به عنوان عکاس برای مجله­ی "اینترویو مگزین[6]" کار کند. عکس­های پرتره­ی لاشاپل از افراد معروف در این مجله، توجه و واکنش مثبت بسیاری را به خود جلب کرد.

 

رو به رو شدن با اندی وارهول، تاثیر به سزایی در فعالیت‌های لاشاپل داشت و او توانست پاپ آرت را به گونه‌ای جدید ادامه دهد. بسیاری او را به عریان گرایی[7]  و تصویرگری جنسی تحریک آمیز[8] متهم می‌کنند و عده‌ای معتقدند استفاده از چهره‌های سرشناس هالیوود و دنیای موسیقی و مُد تنها برای جذب مخاطب بیشتر است؛ اما با تامل در آثار لاشاپل می­توان دریافت او با تمام زرق و برق و ترکیب‌بندی‌های نامتعارفش، همان دنیای پوچ و مصرف زده­ی امروز و روزمره‌ی ما را رقم زده است. دنیایی که آدم­ها بسان آدمک­هایی زیبا در تلاش برای ستاره شدن، خود و دیگران را مصرف می­کنند. پرتره­ها و فیگورهای آثارش اگرچه همه در نهایت زیبایی خودنمایی می­کنند اما همگی از ریخت افتاده‌اند و این تجملات تصویری آن‌قدر چشم را اشباع می‌کند که گویی زیبایی، جذابیت بدنی و شهرت به ضد خود عمل می‌کنند. تا جایی که "آماندا لپر"[9] به جای "مرلین مونرو" می­نشیند تا تکثیر انسان­های از ریخت افتاده امروز را بیشتر ببینیم.

 

همین تصاویر شکسته و فرسوده را در چیدمان‌های جدید­ لاشاپل هم می­توان یافت. او عروسک­ها و مجسمه‌های مومی افراد سرشناس را شکسته و در هم در قابی محصور به ما نشان می­دهد. شخصیت‌های زیادی را می­توان میان آن‌ها یافت، از مایکل جکسون و هیث لجر تا پرنسس دیانا. افرادی که برای فرهنگ مصرف زده‌ی عامه ساخته شدند تا امواج تاثیر گذاری را گسترش دهند و حالا از کار افتاده و با نگاهی تهی، در قاب گرفتار شده‌اند.

 

  در دیگر آثارش (مانند تصویر اول) مسیح به میان انسان­های امروز می‌آید و حواریون را به شکل امروزی می‌بینیم و مذهب مفهوم اسطوره‌ای جدیدی یافته است. اساطیر دیگر هیپ هاپ، زنان موبور جذاب، بدن­های عضلانی خالکوبی و سرهای تراشیده مردان با گوشواره­ است.

 

آثار لاشاپل بازآفرینی اسطوره­های عصر جدید ماست. صورت‌های جراحی شده، تلویزیون، بدن ­های جذاب و انسان‌هایی که یکسره به اشیا پر زرق و برق  مبتذلی بدل شده‌اند که می‌توان آن­ها را خرید و فروش کرد، مصرف کرد و آن‌جا که مستهلک و فرسوده و از کار افتاده شد در قابی به دیوار اتاق آویخت.