در مورد نمایشگاه عکاسی خیم وخیم در گالری رج

در نمایشگاه پیشرو، نوعی همزیستی انسان و طبیعت را شاهد هستیم که در ابتدا مسالمت آمیز به نظر می‌رسد اما دور و شاید بسیار نزدیک به نابودی آن می‌انجامد. در گذشته های دور این طبیعتی که ما به نفع خودمان تغییرش داده‌ایم , زیستگاه گونه های مختلف گیاهان و جانوران بوده است ،اما به مرور زمان و با افزایش جمعیت بشری و به تبع آن گرم شدن کره زمین ، تعدادی از این گونه های حیاتی ازبین رفته اند و بسیاری از آن ها نیز در حال انقراض هستند.انسان عامل تغییر و نابودی محیط زیست شده است.

مسئله تخریب طبیعت در سال های اخیر پدیده ای است که بسیار مورد توجه قرار گرفته است و کارشناسان، محققان و انجمن های مختلف تلاش کرده اند که بتوانند تا حد امکان از تخریب آن به وسیله انسان ها جلوگیری کنند.از دیدگاه روان شناسان اجتماعی ، مشکلات زیست محیطی بیشتر رفتاری و فرهنگی است تا حاصل رشد تکنولوژی و صنعتی شدن جوامع.البته هنجار های فرهنگی و نهادهای اجتماعی که این فعالیت ها را هدایت می‌کنند اهمیت بیشری دارند؛ لذا ضروری است که هنرمندان نیز این تهدیدهای محیط زیست را جدی‌تر بگیرند و در آثار خود توجه بیشتری به این مسئله معطوف دارد تا از طریق فرهنگی بتوانند تاثیرگذار باشند. چندی پیش خبرگزاری رویترز طی مقاله‌ای به بررسی کارنامه‌ی زیست محیطی برخی از هنرمندان در عرصه‌ی سینما پرداخت که هر یک در آثار یا فعالیت‌های خود به مقوله‌ی محیط زیست توجه و علاقه نشان داده و یا به سهم خود به مسائل و تهدیدهای ناشی از فعالیتهای انسان در تخریب طبیعت پرداخته بودند؛ البته در این مقوله هنرمندان احمد نادعلیان نیز تلاش هایی داشته‌اند و با ابتکاراتی چون برگزاری جشنواره‌های هنرهای محیطی خلیج فارس کمک به برانگیختن توجه عموم به مسئله‌ی محیط زیست گردند. بسیاری از عکاسان طبیعت نیز به این مقوله در آثارشان پرداخته‌اند که البته باید بیش از اینها باشد و به ثبت طبیعتی بپردازند که مدام در حال تغییر و در بسیاری موارد تخریب است.

مجموعه آثار ارائه شده در این نمایشگاه تلنگری است به اینکه پس از زیبایی فریبنده به نمایش گذاشته شده در عکس‌ها، اندکی به فکر فرو رویم. که آیا چند سال بعد نیز این دریا با عبور و مرور این تعداد قایق تفریحی، ماهیگیری و کشتی‌های باربری و مسافربری به همین زیبایی خواهد بود؟ آلودگی حاصل از خانه‌های کنار ساحل بر سر موجودات چه خواهد آورد؟ جنگل‌ها روز به روز در حال نابودی هستند تا انسان‌ها از چوب آن‌ها بهره برداری کنند. در این مجموعه آثار تخریبی طبیعت به شکلی ناخوشایند به تصویر کشیده نشده است. حتی در مواردی که ورود به حریم طبیعت صورت گرفته با ظرافت و انتخاب شده است. عکس‌هایی که شاید در مواردی ما را به فضای نقاشی‌ها نزدیک میکند و خالی از حضور مستقیم انسان‌ها، اما عناصری از عکس‌ها موجودند که حضور او را غیرمستقیم به بیننده گوشزد می‌کنند. شبیه کار اغلب عکاسان منظرهنگار اغلب مکان‌هایی را برای کارشان انتخاب می کنند که خالی از سکونت انسان باشد. سرزمین های دوردست، پارک های ملی، محیط‌های بکر دست نخورده نیستند. و ما شاهدت این تفاوت هستیم. عکس‌ها به صورت غیرمستقیم نشانه های سکونت و حضور انسان ها در طبیعت هستند مقصود ثبت چشم اندازی والا و ناب و دنیای طبیعی دست نخورده نبوده است. بسیاری از عکس ها حاوی هیچ اطلاعات و پیامی واضح و خاص نیستند اما می توانند با توجه به نوع تفکر و دید مخاطب بر ذهنیت او تاثیر بگذارند و بر تحلیل‌های بعد از آن بسیار موثر باشند. یک تصویر قبل از عرضه شدن برای عکاسش فلسفه است. جهان بینی است. نوع نگرشش به جهان و نحوهی دیدن، حرکت و چالش های ذهنی او در نهایت خوانش او است. زمانی که به آن تصویر می نگریم هنر او را می بینیم. نمایشگاه حاضر نگرش عکاسان آن صونا بسیطی، سمیرا هاشمی و اردلان صدیقی است به خیم وخیم.

وخیمی که در این نزدیکی است ... خیمی سبز، خیمی ابی، خیمی انسانی. و خیم ما حالش وخیم است.