اختصاصی

  • برندگان ونیز ۲۰۲۲ مشخص شدند، سهم پررنگ سینمای ایران در بخش های مختلف

    هفتاد و نهمین دوره جشنواره بین‌المللی فیلم ونیز شنبه شب با اعلام برندگان و مراسم اختتامیه به کار خود پایان داد. این جشنواره در ونیز ایتالیا از ۳۱ اوت تا ۱۰ سپتامبر ۲۰۲۲ برگزار شد. مستند همه زیبایی و خونریزی (All the beauty and the bloodshed) به کارگردانی لورا پویترس برنده شیر طلایی برای بهترین فیلم در هفتاد و نهمین دو...

گاردین می‌گوید که ترنس مالیک دیگر یک فیلمساز تمام شده است

 

 

 

گاردین در گزارشی از فیلم های آخر ترنس مالیک انتقاد کرده و نوشته: فیلم هایی مثل «برهوت» و «خط باریک قرمز» از او یک اسطوره ساختند اما حالا فیلم هایش هیچ تاثیری به جا نمی گذارند. کجای مسیر فیلمساز مولف سرسخت به انحراف کشیده شده است؟



عادت داشتیم که خبر یک فیلم تازه از ترنس مالیک برایمان شبیه به زمین لرزه بود. اما حالا تبدیل به خبری شده که حتی متعجب مان هم نمی کند. بازگشت مالیک بعد از 20 سال به سینما در سال 1998 با فیلم «خط باریک قرمز» به عنوان دومین رجعت بزرگ تاریخ سینما ستایش شد. فیلمساز تگزاسی از زمان اولین فیلمش «برهوت» و بعد «روزهای بهشت» سال ها مورد احترام بود. اما برای فیلمساز مولف عجیب و غریب، به نظر می رسد مالیک اخیرا فقط دارد نان اسمش را برای همان فیلم ها می  خورد. از زمان فیلم تحسین شده «درخت زندگی» (محصول 2011) او سه فیلم و دو مستند ساخته یعنی در اصل سالی تقریبا یک فیلم ساخته است.

 


و درست از جایی که خروجی ترنس مالیک افزایش پیدا می کند، تحسین و تمجیدها رو به کاهش است. آخرین فیلم او «آهنگ به آهنگ» درام دیگری با روایت آزاد است که دو مسیر حالا آشنای خلسه و شعف بصری و فیلم بلندی مثل آگهی بازرگانی برای یک عطر را دنبال می کند. دبیر ارشد بخش نقد ورایتی می گوید: «برایم خیلی دردآور است که بگویم ولی ممکن است مالیک به یک وقفه طولانی دیگر برای ساختن فیلم بلند بعدی اش نیاز داشته باشد.»
ما از هنرمندان به دلیل کارنامه پربارشان قدردانی می کنیم اما شاید شمایل های کالت سینما بیشتر در نتیجه فیلم نساختن شان به وجود آمده باشند تا فیلم ساختن شان! برای نمونه مردم از بازگشت جان تراولتا به رده اول سینما با فیلم «پالپ فیکشن» استقبال کردند اما بعد از آن تراولتا تصمیم گرفت در فیلم ضعیف «تو مرا دوست داری!» بازی کند. و بعد از آن هر نقشی را که به او پیشنهاد شده پذیرفت.
 
برخی از آنها مثل «تغییر چهره» خوب بودند و برخی دیگر مثل «زمین نبرد» باتلاقی برایش محسوب می شدند. هر کدام از آنها را هم درنظر بگیریم او آنقدر همه جا جلوی چشم مان بود که دیگر دوستش نداشتیم. چین فاندا هم مثل مالیک عمل کرد. این وسط اگر دنیل دی لوییس به بیانیه بازنشستگی اش بچسبد یک استثنا خواهدبود.

غالبا تعداد کمتر به معنای کیفیت بالاتر است. استنلی کوبریک در طول 20 سال، بین سال های 1960 تا 1980 فقط هفت فیلم ساخت. همه شان شاهکار بودند. وودی آلن در 20 سال گذشته 20 فیلم ساخته که در بین شان تک و توک می شود شاهکار پیدا کرد. اگر چه باید مصمم بودن او را در فیلمسازی ستایش کنیم.
 
نظر نمی رسد یک فاصله طولانی از سینما در حال حاضر در برنامه ترنس مالیک جایی داشته باشد: همین حالا مشغول تدارک ساخت فیلم بعدی اش است که درامی درباره جنگ جهانی دوم است که در استرالیا می گذرد. می تواند یک شاهکار باشد. بخصوص اگر 20 سال را صرف ساخت آن بکند.
درباره نویسنده :
نام نویسنده: تحریریه آکادمی هنر

نوشتن دیدگاه


تصویر امنیتی
تصویر امنیتی جدید

مطالب مرتبط

تحلیل سینما

تحلیل تجسمی

پیشنهاد کتاب

باستان شناسی سینما