نمایشگاه «کلیمت و زنان دوران طلایی» در نئوگالری شهر نیویورک

آدله بلوخ باوئر یکی از حامیان فعال هنر در صحنه فعالیت های فرهنگی شهر وین بود. ولی پس از پدیدار شدن به عنوان مدل یکی از نقاشی‌های پرتره گوستاو کلیمت به یک نماد مشهور بدل شد.

خواهش یا چالش؟ در پرتره های آدله بلوخ باوئر به سختی می توان دریافت در پشت چشمان زلال و تیره او، تنها زنی که گوستاو کلیمت نقاش نمادگرای اتریشی و عضو جنبش موسوم به جدایی طلب وین نه یک بار بلکه دو بار پرتره او را کشیده چه می گذشت. ولی بدون شک او زن عمیق و اسرار آمیزی است. در نمایشگاه جدیدی با عنوان «کلیمت و زنان دوران طلایی» در نئو گالری شهر نیویورک هر دو پرتره آدله بلوخ باوئر ۱ تابلوی نمادین و بحث برانگیز (۱۹۰۷) و پرتره آدله بلوخ باوئر۲ که کمتر شناخته شده است (۱۹۱۲) برای اولین بار پس از بیش از یک دهه در کنار یکدگیر به نمایش گذاشته شده اند.

این نمایشگاه پرتره های زنان دیگری را نیز دربرمی گیرد ولی پرتره آدله کماکان نمادین ترین است. او به عنوان "بانوی طلایی" شاخص و بیانگر اوج فعالیت های هنری گوستاو کلیمت در سالهای موسوم به "دوران طلایی" است. او هم ضعف و هم قدرت زنان در آغاز قرن بیستم در شهر وین، جامعه ای در حال گذار از تغییرات عمیق را نشان می دهد.

در وین پس از جنگ تصویر او به نمادی از فرهنگ اتریش بدل شد و پرتره آدله بلوخ باوئر۱ مونالیزای اتریشی نام گرفت. بعدها این نقاشی به نماد عدالت بدل شد. فیلم «بانوی طلایی» محصول ۲۰۱۵ نسخه هالیوودی از ماجرای مصادره این تابلو از خانواده یهودی بلوخ باوئر در سالهای جنگ جهانی دوم و مبارزه طولانی و در نهایت موفقیت آمیز ماریا آلتمن خواهر زاده آدله برای بازگرداندن آن است.

طی یک قرن گذشته بسیاری از کسانی که این تابلو را دیده اند حتما از خود پرسیده اند آدله بلوخ باوئر کیست؟