نگاهی به فیلم کتاب بارقه امید / دفترچه ای با خطوط نقره ای

خلاصه‌ی داستان: پاتریک سولتانو، بعد از رهایی از آسایشگاه روانی، در به در دنبال نیکی، همسرش می‌گردد، اما خانواده‌ی او سعی می‌کنند نیکی را از دید او پنهان کنند تا این‌که آشنایی پت با تیفانی، خواهر زنِ نیمه مجنونِ دوستش، مسیر زندگیِ او را تغییر می‌دهد ...

یادداشت: فیلم یک کمدی رمانتیک دلنشین است که درباره‌ی قدرت عشق و تأثیر آن در قلب و روح و اخلاقیات آدم‌ها حرف می‌زند. به طبع این پیام، چیز جدیدی نیست که بگوییم فیلم حرف تازه‌ای دارد، اما همین حرف کهن ولی نه کهنه را با داستانی روان و جزئیاتی خوب تعریف می‌کند تا بیننده را همراه پاتریک، متوجه این نکته بکند که آدم‌ها اگر تلاش بکنند، بالاخره روزنه‌ی امیدی پیدا می‌شود که به آن چنگ بزنند. عوامل سازنده تمام تلاش خود را کرده‌اند که بین لحن طنازانه و احساساتی تعادلی به وجود بیاورند، تلاشی که به سلامت از آن بیرون   آمده‌اند. کنار هم قرار دادن صحنه‌ی بامزه‌ی خوشحالی خانواده‌ی پت از این‌که او و تیفانی در مسابقه‌ی رقص    نمره‌ی پنج از ده گرفته‌اند در حالی‌که حریفان به خاطر این نمره‌ی افتضاح آن‌ها را دلداری می‌دهند، در کنار آن لحظات تحول پایانی پت که مثل همه‌ی فیلم‌های رمانتیک، احساسات گرایانه است، باعث شده کتاب بارقه امید لحظات مفرحی را برای بیننده ایجاد کند. فارغ از یکی دو شخصیتِ اضافه مثل برادرِ بزرگتر پت و یا دوست سیاهپوستِ او که هر بار از آسایشگاه فرار می‌کند و جز چند باری مزه پراکنی، جایگاه خاصی در داستان ندارد، عناصر و خطوط داستانی‌ای که برای پیش بردن روایت وجود دارند، تقریباً به خوبی به یکدیگر پیوند می خورند. مثل ماجرای شرط بندی پدر پاتریک روی تیم‌های فوتبال که تقریباً تمام زندگی‌اش شده و از همین موضوع در انتهای فیلم استفاده می‌شود تا ماجرای آن شرط‌بندیِ نهایی پیش بیاید و به نوعی در تغییر و تحول نهاییِ پاتریک، یعنی در واقع همان خطِ اصلی داستان شرکت داشته باشد، یا عنصری مثل نامه‌ای که پاتریک از همان ابتدای فیلم برای نیکی می‌نویسد که در ادامه تیفانی از همین نامه استفاده می‌کند تا پاتریک را به رقص وادارد و در نهایت هم در پایان فیلم، همین نامه ابراز عشق پاتریک به تیفانی را به دنبال دارد.