نقد فیلم «سیکاریو»/ از بهترین‌های سال

این فیلم داستان عملیات یک تیم امنیتی ضد مواد مخدر در مرز بین ایالات متحده و مکزیک است. فیلمی که در مکان های واقعی فیلمبرداری شده است و علاوه بر دارا بودن یک فیلمنامه‌ی تو در تو و جذاب، گروه بازیگران فوق العاده ای نیز دارد. دنیس ویلانووا کارگردان فیلم که از او قبل‌تر فیلم زندانیان و آتش سوزی را دیده‌ایم، در ساخته‌ی جدیدش سیکاریو اجازه ی تکان خوردن بینندگانش از مقابل پرده را بدان ها نمی دهد. 

شاید برای کسانی که در خارج از کشور آمریکا زندگی می کنند پذیرش این سخن سخت باشد که در کشور مکزیک هنوز بخش های بی قانونی وجود دارد که نه توسط حکومت ملی این کشور که توسط باندهای مافیایی مواد مخدر اداره می شوند. در این بخش های کذا هر عمل خلاف قانونی که شما می توانید تصور کنید رخ می دهد. ویلانووا در سیکاریو تلاش داشته است تا که به دور از اغراق های همیشگی ژانر جاسوسی واقعیت های حاکم بر چنین بخش هایی را نشانمان دهد. البته او هرگز قصد نداشته تا با هر چه بیشتر عریان نشان دادن خشونت حاکم بر این بخش ها بینندگان فیلمش را شوکه کند. بلکه در عوض تلاش داشته تا آن ها را آهسته با پلشتی های زندگی خانواده های مافیایی مواد مخدر آشنا سازد. طوری که حس انزجار بدان ها دست دهد. 

سیکاریو با اعزام مامور کیت(امیلی بلانت) به بخش ال پاسو در مرز بین آمریکا و مکزیک آغاز می شود. کیت در فیلم گمان می کند که ماموریتی در تگزاس به پستش خورده است. در حالی که او ناغافل سر از ال پاسو درآورده است. مت(جاش برولین) رهبر تیم عملیاتی بسیار سعی می کند که کیت را از واقعیت ماجرا بی خبر بگذارد اما کیت به زودی متوجه می شود که در واقع در ال پاسو گرفتار شده است و نه تگزاس. در این بین اضافه شدن یک دادستان مکزیکی با بازی بنیسیو دل تورو به تیم عملیاتی نیز قضییه پیچیده تر از قبل می گردد. 

سیکاریو می توانست که بدل به فیلم کاملی شود اگر دچار یک نقص جزئی فیلمنامه ای نمی شد. اینکه در نهایت چرا کیت که مامور وظیفه شناسی است در نهایت ترجیح می دهد که قید تعقیب هم تیمی های فاسد خود را بزند و بازگردد؟ فیلم در این مورد بخصوص پاسخ قانع کننده ای ندارد. در هر صورت امیلی بلانت در نقش مامور کیت توانسته است که شخصیت خونسرد و خاکستری طور او را در حد قابل قبول ارائه دهد. هر چند من بالشخصه بر این اعتقادم که بهترین بازی فیلم قطعاً از آن بنسیو دل تورو است که استادانه شخصیت‌اش را روی مرز باریک شرارت و مسئولیت اخلاقی نگاه داشته است. 

سیکاریو نه فیلمی خشن در حد مشاور(2013) رایدلی اسکات است-که در بازنمایی خشونت های جاری در بخش هایی از کشور مکزیک بسیار گستاخانه عمل کرده بود- و نه فیلمی ملایم و خنثی. اتفاقا همین تعادل کذایی در نحوه ی بازنمایی خشونت می تواند نقطه ی قوت آخرین ساخته ی ولانووا تا به امروز باشد. فیلمی که می توانست اگر می خواست بدل به بهترین اثر کارگردانش شود.