دوپهلوترین پایان‌بندی‌های تاریخ هالیوود، بخش اول: چیز (The Thing-1982) ساخته جان کارپنتر

پایان فیلم چیز (The Thing-1982) شاهکار جان کارپنتر از مناقشه‌برانگیزترین پایان‌بندی‌های تاریخ سینماست. اما در حالی‌که بسیاری از طرفداران فیلم متفق‌القول بر روی پایان‌بندی نیهیلستی آن تاکید می‌کنند، همچنان ابهام در این پایان همچون حصاری‌ست که کلیت چیز را دربرگرفته است. در پایان فیلم، مک ریدی [کُرت راسل] پس از کشتنِ دکتر بلیر که پیشتر توسط [چیز؛ موجودِ بیگانه] آلوده شده در برف و یخبندان به سوی چایلد، تک باقیمانده‌ی گروه تحقیقاتی که گرفتار این بلای آسمانی شده‌اند، باز می‌گردد و در کنار او می‌نشیند. مک ریدی عملاً به چایلد مشکوک است. و چایلد احتمالاً همین حس را به مک ریدی دارد. مشخص نیست که این دو سالم‌اند یا اینکه پیشتر آلوده شده‌اند. اما در این میان چون مک ریدی پروتاگونیست [و در اصل راوی] فیلم کارپنتر است از این رو بدیهی‌ست که احتمال آلودگی چایلد سیاه‌پوست! بیشتر از او باشد. گو اینکه مسیح کارپنتر [مک‌ریدی در چیز، رهبر گروهی دوازده نفری‌ست] در انتظار خیانت آخرین حواری‌اش که عامدانه سیاه‌پوست انتخاب شده است، نشسته باشد. کارپنتر این فرض را در فیلمش با یک کُد به ما نشان می‌دهد. به سکانس آغازین فیلم بازگردیم. در این سکانس مک‌ریدی در حال شطرنج بازی کردن با کامپیوترش نشان داده می‌شود. او سپس مات می‌شود و لیوان وُدکایش را بر روی کامپیوتر می‌ریزد [مک‌ریدی به نوعی تسلیم یک موجود غیرانسانی می‌شود] در سکانس پایان فیلم مک‌ریدیِ مستاصل یک بطری ودکا باز می‌کند و پس از جرعه‌ای نوشیدن، آن را به چایلد تعارف می‌زند. به قرینه‌ی روایی آغاز و پایان فیلم کارپنتر دقت کنید. گو اینکه مک‌ریدی دوباره تسلیم سرنوشت محتوم خود شده باشد. یعنی اینکه چایلد همان چیز [موجود غیرانسانی] است. و مک‌ریدی را شکست داده است. به واقع مک‌ریدی در صحنه‌ی پایان‌بخش فیلم به نشانه‌ی تسلیم بطری وُدکا را به چیز پیشکش می‌نماید. نوش!»