ضعف بزرگ عدم قصه‌گویی در سینمای ایران سال‌هاست که علاج ندارد، اما حال کمدی انسانی فیلم تازه محمدهادی کریمی پر از خرده قصه است که نویسنده‌اش قصه‌گویی بلد نیست. چندین خرده قصه در یک کلیتی ادغام می‌شوند که هیچ مناسبتی با قصه‌های فرعی ندارد و همین فیلم کریمی را دچار ضعف عمیقی کرده که نمی‌توان آن را به یاد سپارد.

فریدون جیرانی در تازه‌ترین ساخته خود به سمت یک فیلم ژانر وحشت که در طبقه بندی ژنریک در وحشت روانکاوانه قرار می‌گیرد، رفته است. فیلم داستان صحرا مشرقی (با بازی الناز شاکردوست) را روایت می‌کند که در تیمارستانی در مقام سرپرستار فعالیت می‌کند. یکی از بیماران نسیم سازگار (با بازی پردیس احمدیه) است که شوهرش مسعود سازگار (با بازی نوید محمدزاده) ادعا بر روانی بودنش می‌کند. در همین میان مشخص می‌شود مسعود رفتارهای وحشیانه‌ای دارد و به دلیل بالاکشیدن ارث دختر دست به چنین عملی زده است.

پس از ساخت فیلم‌های گروتسکی چون دندان نیش، آلپ و لابستر به نظر می رسد که یورگیوس لانتیموس همانند وس اندرسون در دوران معاصر بدل به یک سینماگر مولف شده است. به واقع شما می توانید بدون پیش آگاهی و صرفاً با دیدن چند پلان از یکی از فیلم‌های لانتیموس حدس بزنید که با اثر کدامیک از فیلمسازان جذاب معاصر سر و کار دارید. لانتیموس اکنون در چنین جایگاهی قرار دارد. او امسال با «کشتن گوزن مقدس» در بخش اصلی جشنواره‌ی کن حضور دارد. فیلمی که تا بدین جای جشنواره یکی از بهترین فیلم‌های اکران شده در بخش اصلی قلمداد می‌شود.

هجويه متهورانه سوررئال «مربع» يك موزه هنرهاي معاصر را به قلب رويدادهای عجيب و خارج از عادت جی جی بالاردی تبديل می‌كند. آنجا محلی است كه قصور فردی مهم تمام يك جامعه را طي يك فروپاشی عصبی جنبنده آلوده می‌كند. «مربع» به اندازه ساخته قبلی كارگردانش، «فورس ماژور» شفافيتی سلاح‌گونه ندارد. اما هدفش انداختن فك‌های تماشاگران متعجب به زمين است كه در آن موفق هم می‌شود. اوستلاند شايد در ساخت اين فيلم تحت تاثير روی اندرسون يا شايد لارس فون ترير بوده است. قطره‌ای از بونوئل هم اينجا وجود دارد؛ اما امضای شخصي اوستلاند واضح است: سينما در اوج مهارت.

در هر صورت اوستلاند در «مربع» نُرم یک جامعه‌ی مدرن را می‌گیرد و آن را پس از برافروخته کردن و خطرناک جلوه دادن پس می‌دهد. یقیناً او این بار جامعه‌ی آماری خود را به نسبت ساخته‌ی بحث برانگیز قبلی‌اش؛ «فورس ماژور» بسیط تر کرده است. اگر در «فورس ماژور» این روابط یک زوج طبقه متوسطی به زیر دستگاه اکس-ری فیلمساز برده شد در این یکی کل جامعه‌ی مترقی سوئد-چه بومی و چه غیربومی، چه تبعه و چه پناهنده- مسئله‌ساز است.

برادرم خسرو به عنوان فیلم اول یک کارگردان، قطعا تجربه خوبی است و دیدن آن را می‌توان توصیه کرد؛ اما آنچه مخاطب را ممکن است اذیت کند. ایده¬های رو و طبق یک چارچوب تئوری و در نهایت خط کشی‌های نگاه پشت فیلم است. خط کشی که در دو وضعیت فیلم مدام در حال نتیجه‌گیری است و این مشکل بزرگی است که سینمای ایران درگیر آن است.

نهنگ عنبر 2 نه ادامه قسمت اول است که آن را مجموعه‌ای پیاپی بنامیم نه قهرمان داستان یعنی ارژنگ (با بازی رضا عطاران) از دل آن به امر خطیری دست می‌زند که آن را ساگا در دنباله‌سازی بنامیم. نهنگ عنبر 2 تنها یک محصول پلشت عرضه شده برای جذب پول یک یا دو هشتادم جمعیت کشور است و البته امثال ما که برای رسانه‌های مختلف در حال نوشتن هستیم.

عباس (حمید فرخ نژاد) و حسن (ساعد سهیلی) و عطا (پولاد کیمیایی) یکبار دیگر کنار هم جمع می‌شوند تا ماجراجویی‌های مختلفی داشته باشند. عطا که در پایان قسمت اول تیر خورده بود به کما می‌رود و کمی از حافظه را از دست داده و در سوی دیگر حبس عباس و حسن به پایان می‌رسد. فیلم با شوخی‌های مختلف و نیش و کنایه‌های سیاسی به مفاسد اقتصادی آغاز می‌گردد و این مشکل اقتصادی در زیرلایه داستان گشت 2 تا پایان فیلم وجود دارد. درام نیز جایی شکل می‌گیرد که عطا با دو دوست دیگر برای یک کار آبرومند هم‌قطار می‌شود.

فیلم تصویر غیرقابل تحملی از کودکی شکننده و تنها در فضای خالی وسیع به ما نشان می‌دهد. مخاطب از قابی با خطرات ناشی از ساخت انبوه فیگور از دست رفته توسط خودمان در مرکز تصویر روبه‌رو می‌شود. از لحظه‌ای که کارگردان گرت دیویس دوربین‌اش را به بالای یک ایستگاه راه آهن متروک می‌برد و سارو (با بازی به یاد ماندنی سانی پاوار) پنج ساله را به تصویر می‌کشد ما در گیر حس و حال قصه می‌شویم.

دیویس اولین تجربه کارگردانی خود را در مجموعه تلویزیونی «بالای دریاچه» Top of the Lake اعتماد به نفس خود را نشان داد. این اقتباس از داستان حقیقی سارو بریرلی -داستان بچه کوچکی را روایت می‌کند که پس از گمشدن توسط خانواده‌ای استرالیایی پذیرفته می‌شود. او پس از 25 سال ردی از خانواده‌اش را با استفاده از گوگل ارث دنبال می‌کند- مشکلاتی در مورد ضرب‌آهنگ و موسیقی دارد؛ ولی این چیز مهمی نیست زیرا که پایان بندی غم انگیز آن همه را می پوشاند و پاک می‌کند.

سارو وقتی به همراه برادرش برای کار به یک ایستگاه شبانه می‌رود، بر نیمکتی خوابش می‌برد. وقتی بیدار می‌شود، تنهاست. جست‌وجوی برادرش پس از ساعت‌ها او را به یک قطار خالی می‌رساند و او مجدد به خواب کوتاهی می‌رود وقتی که بیدار می‌شود، او خود را در یک قطاری مشاهده می‌کند که با سرعت در حال حرکت است و 1600 کیلومتر از خانه به سمت کلکته دور شده است. زبان هندی به بنگالی تغییر کرده است، با این اوصاف او به سرعت قوانین بقا را از تماشای دیگر کودکان خیابانی می‌آموزد. یکی از آن‌ها به آرامی در حال عبور یک تکه مقوا برای خواب به او می‌دهد. اگرچه بچه ها از یکدیگر توسط پلیس جدا می‌شوند، سارو برگشت به جمع کارتن خواب‌هایی که کارتن‌های خود را باید به صورت منظم زیر بغل خود حمل کنند و تک و تنها جایی را بیابند. این جزییات شرح داده شده تند و تلخ هستند.

دو پتل پس از چند سال در یک اثر درخور دیگر نشان می‌دهد کاریزمای رسیدن به یک ستاره را دارد و بزرگسالی سارو را به خوبی بازی می‌کند. در ایفای نقش‌اش آن عشق جداافتادگی از خانواده و جراحتی که از زندگی یک کودک تاسمانیایی در فضای خارج از خانه باقی مانده، دیده می‌شود. نیکول کیدمن نیز یکی از بهترین نقش آفرینی‌های خود در حرفه‌اش را در نقش سو مادر سو و برادر خوانده‌اش مانتوش ایفا کرده است.

جست‌وجوی سارو، آغازی از شیرینی تصویر هندی و فلاش بکی پروستی (منظور رجعت به گذشته‌ای است که مارسل پروست در رمان در جست و جوی زمان از دست رفته استفاده کرده بود) است. وقتی هر دو شخصیت اصلی کنار گذاشته می‌شوند فیلم در پایان بخش دوم وارد یک برزخ می‌شود. این برزخ با موتیف پیانو به صورت فزاینده‌ای آغاز و به یک فضای محبوس و ساکت تبدیل می‌شود. پیشرفت کند فیلم خیلی زود کنار گذاشته می‌شود و فیلم در برجستگی عاطفی نقطه اوج برداشت ما از فیلم است.