پس از بردن نخل طلا و جایزه اسکار بهترین فیلم غیر انگلیسی زبان برای خوانش اندوه‌برار و ملالت‌آور کهنسالی، میشاییل هانکه پنج سال پس از" عشق" با یک درام به مراتب ملایم‌تر که قادر به تفکیک مخاطبان است، به کن بازگشته است. «پایان خوش» تماشاگران را درون خانه‌ی خانواده‌ی ثروتمندی از هیولاصفتان (لارنتزها) می برد که ثروتشان از ساخت و سازها در فرانسه مثل کوه پشتوانه است. اگر داستان آشنا به نظر می‌رسد؟ برای اینکه پیش از این بارها و بارها این داستان ساخته شده است. با این حال ترفند هنرمندانه‌ی گوتیک اروپایی هانکه و بازی خوب بازیگرانش ایزابل هوپر و ژان لوئی ترنتینیان، سبب به روزرسانی مدرن و حس و حالی از طنز سیاه در آن دارد.

یکی از موهبت‌های تاد هاینز توانایی او در انتقال بیننده به دوره‌های مختلفی از گذشته است، در حالی که وقایع را طوری به تصویر در می‌آورد که گویی در لحظه درستی پیش روی شما وجود دارند. تصویر لس آنجلس در دهة 1940 در میلدرد پیرس، دهة 1950 نیویورک در کارول یا لندن 1970 در فیلم مخملی گویای این امر است. هاینز اطمینان حاصل پیدا می‌کند که شخصیت فیلم‌هایش به جای یک لباس معمول یا لباس بد هالووینی، در آن دوره منتخب ساکن شوند. شما بندرت این احساس را دارید که در حال تماشای یک تیم تولید هالیوودی در بازسازی دوره‌ای از کتاب درسی هستید که در فیلم هاینز بازتاب داشته باشد. به طور موثر، هاینز و همکاران سینمایی‌اش در آخرین تلاش‌شان یعنی «شگفت زده» این بار نتوانسته‌اند کار ویژه‌ای انجام دهند. فیلمی که در هفتادمین دوره جشنواره فیلم کن اکران شد.

بی‌عشق عنوان جدیدترین فیلم استاد روسی سینما آندری زویاگتنسف (بازگشت، تبعید و لویاتان) است که امسال در بخش اصلی جشنواره کن حضور دارد. فیلم درباره‌ی رابطه‌ی پرتنش یک زوج اهل مسکو است که در انتهای پروسه‌ی جدایی از یکدیگر قرار دارند. بوریس و همسر زیبارویش ژنیا که با وجود اختلافات شدید همچنان با یکدیگر در یک آپارتمان زندگی می کنند. آن گونه که فیلم نشان می‌دهد این زوج برای رابطه‌اشان هیچ راه بازگشتی متصور نیستند و این را آلیوشا (پسر 12 ساله‌ی این زوج) بهتر از هر کس دیگری می‌فهمد. اما به نظر می رسد که فیلم زویاگتنسف با ناپدید شدن عجیب آلیوشا است که آغاز می شود. به واقع آلیوشا بدون هیچ ردی ناپدید می شود تا زوج متشنج درام زویاگتنسف برای یافتن او بالاجبار به یکدیگر نزدیک شوند. اما اگر گمان می کنید که درام متشنج زویاگتنسف در باب پروسه‌ی جستجوی آلیوشا از سوی پدر و مادر مضطربش است، کاملا در اشتباه هستید زیرا که فیلم او اساسا اهمیتی برای این موضوع قائل نیست بلکه بیشتر ترجیح می دهد که تا بر روی خاکسترهای یک ازدواج مُرده تامل کند.

استنلی توچی یک درام بسیار سرگرم کننده (پرتره آخر ) خلق کرده که لحظات جذابی داره به خصوص اجرای جفری راش و آرمی همر که با درایت همذات پندارانه بازی کرده‌اند.

فیلم بر اساس داستانی واقعی از یک اتفاق ساخته شده که چطور آلبرتو جاکومتی از یک منتقد جوان و تأثیرگذار آمریکایی به نام جیمز لُرد در 1964 که تحسین کننده او بوده، دعوت به عمل می‌آورد که به پاریس بیاید. نتیجه حاصل شده کمدی است که بر اساس خاطرات لُرد از آن اتفاق نوشته شده و توسط تاچی به تصویر درآمده است.

فرقه قاتلان نام یک بازی مشهور کمپانی یوبی‌سافت است که سال 2007 منتشر شد و همان سال جوایز مختلفی را به دست آورد، داستان این بازی در دو زمان حال و زمان جنگ سوم صلیبی رخ می‌دهد. شخصیت اول آن در زمان حال، فردی به نام دسموند مایلس و در زمان گذشته، آدم‌کشی به نام الطائر ابن لا أحد (پرنده پسر هیچ‌کس) است. به واژه خود آدمکش نگاهی بیاندازیم. واژه Assassin در انگلیسی به شخصی گفته می‌شود که به هر دلیلی دست به قتل می‌زند. ریشة این واژه، واژه‌ای عربی به معنی حشاشین است که واردشدن آن به زبان انگلیسی، به زمان اسماعیلیان (پیروان حسن صباح که ایرانی بودند) بازمی‌گردد. آنان را به دلیل دست‌زدن به ترورهای سیاسی، قاتل و حشاشی می‌نامیدند که این واژه وارد انگلیسی شده‌است.

خشکسالی و دروغ جدیدترین ساخته سینمایی پدرام علیزاده است. فیلمی که از نمایشنامه درخشان خشکسالی و دروغ اثر محمد یعقوبی اقتباس شده است. در یک نگاه کلی فیلم با وضعیت نمایشی آن فرق چندانی ندارد. یعقوبی نمایش نامه نویس این اثر که خود آن را کارگردانی کرد و چندین بار این نمایش را بر روی صحنه برد، جزء کارگردانانی محسوب می‌شود که تکیه اصلی آن بر متن است و کمتر تمهیدات اجرایی و جلوه‌های بصری از او می‌بینیم. نمایش «خشکسالی و دروغ» نیز از وسایل حداقلی و کمترین آکسسوار بهره برده بود. یعقوبی در نسخه سینمایی، فیلمنامه نویس و یار اصلی او علی سرابی بازیگردان است. پس بی راه نیست که شباهت های بسیار فیلم و نمایش برجسته باشد. 

یکی از کارگردانان زن حاضر در ونیز، آنا لیلی امیرپور است که نشانی از خودش در کارگردانی با آغاز راهش در «دختری که شب تنها به خانه می‌رود» و گام هوشمندانة "اولین ومپایر وسترن ایرانی" برداشته است. در حال حاضر او در حال کامل کردن همان مسیر است و دسته بد همان ژانر را ادامه می‌دهد ولو در مقیاس بسیار گزاف و با یک مجموعه عوامل مهم‌تر.

وعده اسکار بردن خالق ویپلش در حال محقق شدن است و البته که این نویسنده و کارگردان یعنی دیمین شزل در استعدادِ فیلمسازی غافلگیر کننده نیست، اما تجربه دیدن لا لا لند برای من برابری با موزیکال‌های بزرگ ژاک دمی کارگردان فرانسوی و پیشتر از آن دوران طلایی مترو گلدوین مایر را نداشت؛ البته اگر فیلمسازی ادای دین ساده‌ای به دورانی از دست رفته داشته باشد؛ هوشمندانه است. فیلم او (شزل) با نقش آفرینی رایان گاسلینگ و اما استون رویای مهیج رومانیکی مجلل از یک موزیکال است که باید دل تماشاگر معاصر را هدف قرار بدهد.