پدرو آلمادووار فیلمساز محبوب جشنواره‌های درجه یک جهان، که این اواخر و بعد از رسوایی‌هایی که به خاطر حضور نامش در بین نام‌های سیاستمداران برجسته‌ی جهان در اسناد پاناما، به شدت خبرساز شده بود، بار دیگر با فیلم «جولیتا» به کن بازگشته است. 

فیلم ماریان آده که به واقع بررسی آهسته‌ی افسردگی مشترک است، اندکی طولانی به نظر می‌رسد که البته ضروری می‌نماید. فیلم دقیقاً به اندازه‌ای زمان می‌برد که لازم است تا شخصیت‌های زیاد آن، که با جسارت فوق العاده و نوآوری توسط پیتر سیمونیچک و ساندرا هولر بازی شده‌اند، راه خود را به سمت هم و به درون خویش بیابند. نویسنده‌ای به توانمندی آده، احتمالاً می‌توانست داستانی احساسی و رستگاری‌بخش روایت کند. داستان زنی تاجر و پدر سردرگمش که در نیمی از زمان فیلم به تفاهم می‌رسند. اما تونی اردمان چیزهای بسیار دیگری نیز در سر دارد که گاه جابه‌جا می‌شوند. این رابطه‌ی شکننده‌ی پدر-دختر بدل به منشوری می‌شود که از طریق آن، آده به مسایل گسترده‌تر رفتارها و هنجارهای معاصر بپردازد- حتی به کار و بار فمینستی شکست‌های هر روزه‌ای که زنان در محل کار با آن مواجهند.

با این فیلم –شاید آخرین‌اش و شایدم نه- کن لوچ خودش را کنار و حتی جلوتر از جان بونیان، به عنوان سینماگر بریتانیایی معاصر تثبیت می‌کند. بر اساس تحقیق و گفت‌وگوهای پُل لاورتی فیلمنامه‌نویس این فیلم داستان دنیل بلیک را روایت می‌کند، نجاری میان‌سال در شمال شرقی بریتانیا کسی که قادر به کار کردن پس از حمله قلبی‌اش نیست و نیاز به حمایت دارد. داستان با لحن خشن و شدیدی بی‌پیرایه، بدون تعارف و بدون پیچیدگی پی گرفته می‌شود. فیلم لوچ در مفهوم ضمنی با ظرافت، طنز و زیرکانه در برابر قواعد خشک پذیرفته شده قرار می‌گیرد. فیلم عینی و معقول نیست و شاید لوچ و لاورتی طعنه به قواعد بی طرفانه چرچیل مشهور به آتش‌نشان و آتش دارد.

«کافه سوسایتی» وودی آلن فیلمی دلفریب، شیرین و به همان اندازه تلخ است. فیلمی که توسط ویتوریو استورارو فیلمبرداری شده است و به گونه‌ای بازگشت وودی آلن به دوران نوستالژی دهه‌ی 1930 در نیویورک است. فیلم مشخصاً از بازی دو هنرپیشه‌ی اصلی‌اش-جسی آیزنبرگ و کریستین استوارت-به شدت بهره برده است. آیزنبرگ که به قولی یکی از بهترین بازی‌های عمر سینمایی‌اش را در فیلم آلن تجربه کرده است. او در این فیلم نقش بابی را بازی می‌کند. پسری از برانکس که از کار کردن برای پدر سختگیر و فرصت‌طلبش که در فیلم توسط کن استات بازی می‌شود، خسته شده است. بابی پسرکی پررو، رمانتیک و بی غل و غش است. چیزی شبیه به جوانی‌های وودی آلن. و باید اذعان کنیم آیزنبرگ به خوبی توانسته تصویری از خودِ وودی آلن را در ذهن مخاطبان بازسازی کند.

آیا اونجرها باید وابسته به دولت باشند؟ این دقیقا بحث برانگیزترین موضوعی است که التهاب در بین دسته اونجرز را به بالاترین حد ممکن می‌رساند جایی که فانتزی و هیجان در بین ابرقهرمانان در بالاترین میزان مبالغه قرار می‌گیرد. این یک سورئال دیوانه‎‌وار است که فیلم را تبدیل به بهترین و بامزه‌ترین اثر در میان میراث مارول تبدیل کرده است. ایده حاضر تزویر و خیانت را حتی میان ابرقهرمانان اونجرز نیز رواج می‌دهد.

از همان آغاز فیلم با یک پویایی و تلاطم همراه است. یک پدر، پسرش و دیگر افرادی را مشاهده می‌کنیم که در حال دویدن برای محافظت از آلتون هستند. آلتون در حال مشاهده دویدن آن‌هاست و دارای گونه‌ای از قدرت‌های ماورایی است که حتی درکش برایش سخت است. ما هرگز متوجه این نمی‌شویم که این قدرت‌ها چه هستند یا این‌که چطور او از آن‌ها استفاده می‌کند پیش از آن‌که آن‌ها مجبور به ادامه دادن دویدن شوند. در عوض، فیلم بر روی لحظه به خصوصی که آن‌ها مطمئن می‌شوند کجا باید بروند متمرکز می‌شود. «بخصوص نیمه‌شب» ساختة جف نیکولز یک تریلر علمی-تخیلی یکپارچه با ایده‌های بزرگی است که در جایی از بین می‌رود. این فیلم را نمی‌توان یک محصول تمام استودیویی –محصول برادران وارنر- قلمداد کرد بیش از آن فیلم محصول جف نیکولز است با کمک استودیو.

از زمانی که خبر ساخت آخرین نسخه فیلمی در مورد بنیانگذار کمپانی اپل منتشر شد، نکته جالب توجه برایم روایت آرون سرکین فیلمنامه‌نویسی که توانایی و ظرفیت بالایی در نوشتن دارد؛ بود. در قیاس با نسخه قبلی، دنی بویل کارگردان آن، اثری ملموس‌تر و به مراتب بهتر از نمونه قبلی را ارائه کرده که نگاهی ادیبانه‌ای پشت آن مشاهده می‌شود، البته نقص کوچکی نیز در سندیت برخی مصادیق ارائه شده در فیلم نیز وجود دارد. پیش از ساختة دنی بویل یک فیلم ضعیف در سال 2013 و یک مستند متوسط از الکس گیبنی در مورد استیو جابز ساخته شده است.

جنیفر لاورنس از آن دسته بازیگران جوان کمیاب –در هر دو دسته سینمای گیشه‌ای همچون مجموعه بازی‌های گرسنگی و حتی سینمای مهم و فصل جوایز- است که برای فیلم‌های کتاب بارقه امید و کلاهبرداری آمریکایی تحسین شده است. در جدیدترین فیلم‌اش جوی Joy که یک درام زندگی‌نامه‌ای است، او ممکن است هر دو گروه طرفداران را راضی کند.