صحبت از این‌که سینما در مدح صهیونیسم فیلم‌های مهمی ساخته و جوایز بسیاری داده است خود به کلیشه تبدیل شده است. در جنگ جهانی نیز هم‌چون کشورهای دیگر یهودیان نیز با بی‌مهری مواجه شدند و نمی‌توان صورت مسئله را پاک کرد. نمی‌توان کشتار دسته جمعی یهودیان به دست متحدین و کشتار دهشتناک‌تر ژاپنی‌ها توسط متفقین را نادیده گرفت؛ اما اگر پرداختن به این دو مسئله را در هنر و سیاست بررسی کنیم متوجه خواهیم شد، یهود با در دست‌گیری ابزارهای رسانه‌های گوناگون به تبلیغ در مورد تفکر صهیون و از دست دادن خانه و مبالغه وقایع بیش از هر چیزی پرداخته است. هیچ ایرادی نیز به مردمان مورد ظلم قرار گرفته وجود ندارد که پس از چندی احقاق حق کنند اما ما با چیز دیگری در حال حاضر مواجه هستیم.

پیش تحریر: فشن آرت یکی از حوزه‌هایی است که به دلیل رشد نیافتن صنعت مُد و وجه تمایزش با هنر در ایران نتوانسته به وجود آید. بالطبع عدم این رخداد از مطالب و نقدهای مرتبط هم تهی بوده است. با توجه به این‌که در حوزة آکادمیک قرار است این رشته در ایران به وجود آید و هم‌چنین طراحان مُدی وجود دارند که ایده‌های هنری‌اشان در نطفه برای نمایش خفه شود بر آن شدیم تا بخش خاصی را جهت «هنر مُد» در پایگاه پژوهشی، تحلیلی و خبری آکادمی هنر راه اندازی کنیم و این اولین مطلب از سری مطالب این حوزه خواهد بود. به جز این در گالری «رج» از زیرمجموعه‌های این مجموعه نمایشگاه از آثار هنرمندان این عرصه برگزار خواهد شد.

برای ثبت نظرات و آشنایی مخاطبان با فیلم‌های هر سال، از این پس به هر فیلم با دادن ستاره از 5 ستاره نظرم را مطرح می‌کنم. 5 ستاره شاهکار، 4 ستاره عالی، 3 ستاره خوب، 2.5 متوسط، 2 ضعیف، 1 خیلی ضعیف و دایره سیاه بی‌ارزش.

تازه‌ترین اثر لارس فون تریر از همان آغاز با نام خود و پس از مشخص شدن موضوع، قیمت بلیت (بیش از 250 دلار) و ویدئوهای منتشر شده از آن به یک بمب خبری تبدیل شد؛ اما برخلاف تمامی این حواشی فیلم زن شهوت‌خواه Nymphomaniac یک فیلم آرام با ظاهری پرآشوب است. برای آشنایی با آن باید صبور بود و همراه با کوچک‌ترین جزئیات شد تا بتوان در مورد آن نظر داد. برای خوانش زن شهوت‌خواه باید با زبان آشنا بود تا بتوان با داستانی که جو (شارلوت گینزبورگ) تعریف می‌کند و در یک کل با خود اثر ارتباط برقرار کرد:

نمایش «آرش-ساد»[1] با وام گرفتن از چند متن نمایشی و غیرنمایشی و ارجاعات برون‌متنی همواره سعی بر عبور از گفتمان (تراگفتمان) خود در جایگاه اصلی دارد و در بُعد دیگر گفتمان مدام دست به استحاله می‌زند و استعاره‌سازی می‌کند که در ادامه بیشتر توضیح خواهم داد. گفتمان استحاله‌ای به گفتمانی گفته می‌شود که در فرآیند گفته‌پردازی از خود عبور کند و در اصل خود باشد. در عین این‌که خود را به وجه دیگر به خوانش درمی‌آورد وجه اصلی خود را نیز حفظ کند. این گفتمان حاصل رسالة دکتر محمد هاتفی است و به نوعی به عقل-کلام محوری دریدا و بن فکندن از ساختار اصلی و بن‌ریزی در نگاه واسازانه نزدیک است.

جشنواره فجر امسال در کنار جشنواره دو سال قبل جزء ضعیف‌ترین و بی‌هویت‌ترین جشنواره‌های فیلم فجر بود و حتی گوی سبقت را از بد بودن جشنواره تئاتر فجر امسال نیز ربود. با این وجود بهترین‌ها از نگاه خود را در بین این فیلم‌های ضعیف که در شماره اسفند ماهنامه صنعت سنیما نیز منتشر خواهد شد در زیر آمده است، گفتنی است فیلم‌های «چند مترمکعب عشق»، «بیگانه»، «شیار 143»، «سیزده»، «میهمان داریم» و «ماهی و گربه» را مشاهده نکرده‌ام.

هر سال یادداشت‌هایی را در مورد سیستم مدیریتی جشنواره فیلم فجر در سالن اصلی نوشته‌ام و این بار نیز به رسم هر سال و یک جمع‌بندی از 5 سال برگزاری جشنواره در برج میلاد می‌نویسم. سینما صحرا با گنجایش 900 نفر در سه طبقه ابتدا سینمای اصلی جشنواره فیلم فجر محسوب می‌شد و  استاندارد نبودن آن جای خود را به سینما فلسطین داد، اما از آن‌جا که سینما فلسطین در کنار سینما سپیده سینمای اصلی دانشجویان شناخته می‌شد و شهردار تهران نیز قول برگزاری این فستیوال را در محلی دیگر داده بود، سالن همایش‌های برج میلاد در سال 1388 تبدیل به کاخ جشنواره فیلم فجر شد. کاخی که افتتاحیه خود را با فیلم به رنگ ارغوان توقیفی معرفی کرد. سال اول با مدیریت حبیب ایل بیگی سال خوبی را پشت سر گذاشت اما همواره مشکلات وجود دارد تا جایی که در این سال‌های اخیر کاخ جشنواره در کنار هنرمندان و نویسندگان سینمایی میزبان افراد عجیب غریب نیز بوده است که برخی از این اتفاق‌ها را با هم مرور می‌کنیم:

چندی پیش که دعوای حوصله سر بر خانه سینمای 1 و 2، وزارت ارشاد اسبق و پیشنهادات آن‌ها به معاونت سینمایی جدید را مورد نقد قرار دادم –که مطلب را در اینجا می‌توانید مطالعه کنید- این‌بار گویا خود سینماگران و مدیران جدید نیز قبول کرده‌اند که همه چیز از دست رفته و اوضاع از آسیب‌شناسی خطیرتر است.