مجید رحیمی جعفری – روز هشتم جشنواره فیلم فجر 23 بهمن‎ماه 1389: آسمان محبوب ساخته داریوش مهرجویی

مهرداد (علی مصفا) فوق تخصص غدد، درست در روزی که با بالاترین رتبه موفق به کسب این درجه، متوجه بیماری لاعلاج خود می‎شود. او تصمیم بر خودکشی گرفته ولی همه چیز در عالمی دیگر جریان می‎یابد. مهرداد باید سفری برای کشف و شهود در عالم بی زمان و مکان برزخ داشته باشد تا چشم دلش را با زلالی طبیعت شسته و بازگردد.

او سفری به چند دهه گذشته کرده و سعی بر کمک کردن بر مردم به عنوان یک طبیب دارد اما متوجه می‎شود دکتری به نام عماد محبوب در آنجا حضور داشته که مردم با تمام وجود به وی علاقه داشته‎اند. آن‎ها برای سالگرد دکتر محبوب بارگاهی با کمک مهرداد می‎سازند. در مقابل مهرداد شخصی به نام عمو قریب (مانی حقیقی) حضور دارد که با داروهای گیاهی به مداوای دیگران از جمله خود مهرداد می‎پردازد.

فیلم لانه خرگوش Rabbit Hole به کارگردانی جان کامرون میچل سرگشتگی و پریشان حالی زوجی پس از مرگ کودک 4 ساله‎اشان، دنی است. کودکی که به دنبال سگ به خیابان دویده و در یک سانحه با اتومبیل فوت کرده است. بکا (نیکول کیدمن) و هووی (آرون اکهارت) پدر و مادر این کودک هر چقدر سعی بر فراموش کردن ماجرا دارند کوچکترین نشانه‎ای آن‎ها را به یاد دنی می‎اندازد.

سینمای آمریکا بسیار عجیب است. همه چیز را در کنار هم دارد. شاید جای هیچ چیز در آن خالی نباشد. سرگرمی به بهترین شکل ممکن، ضد ارزش‎ها و باورها و حتی تبلیغ ارزش‎های معنوی به بهترین شکل ممکن در فیلم‎های هر سال دیده می‎شود.

«پرده‎های واژگون» عنوان تازه‎ترین مجموعه نقاشی‎های خسرو خسروی در گالری «طراحان آزاد» است. او با استفاده از لایه‎های اجتماعی و فرهنگی توانسته‎ است متن‎هایی نامتقارن، متناقض و متکثر از یک بینامتن کلی به وجود آورد. متن‎های فرهنگ پیشین و متن‎های فرهنگ پیرامون با بافتی متفاوت سبب حصول گفتمانی متحول، شده است. در هر اثر،متن‎ها به صورت شکل‎های کمابیش قابل شناسایی در لایه‎های پیشین و پیرامون قرار گرفته‎اند. لایه پیشین فرهنگ و شرایط اجتماعی سال‎های نچندان دور ایران و لایه‎های پیش‎رو شرایط کنونی را به تصویر کشیده است.

خارج از دید از فیلم‎های فرهنگ عامه‎پسند می‎باشد که شنیدم شبکه 4 سیما آن را پخش کرده است. از اینکه چنین فیلمی با لحنی خاص، چگونه دوبله و با چه اصلاحاتی پخش شده که بگذریم، مجال نوشتن در مورد آن به چنین بهانه‎ای را به فال نیک می‎گیرم. در این نوشته ابتدا لحن فیلم و سپس نحوه روایت آن بررسی شده است.

مجید رحیمی جعفری

در صحنه آغازین مرا به یاد داشته باش Remember Me یک رابطه عاطفی بین مادر و فرزند می‎بینیم که توسط یک دو رگه و یک سیاهپوست پاره می‎شود. مادر به ضرب گلوله جان می‎دهد تا ناامنی ایالات متحده نشان داده شود. حال ده سال گذشته و بازتاب این بی‎امنی‎ها قرار است در لوای مفهومی تزریق شود که در واقعیت در آستانه گذشت یک دهه است.

در اولین مواجهه با اثری که به سیره و صورت انبیاء الهی (ع) می‎پردازد یک مسئله اصلی طرح می‎گردد.  مرز بین هنر و واقعیت در خلق چنین آثاری کجاست؟ کدام باید مبنی قرار گیرد تا معقول محسوس شود؟