فرهنگ و سنت همواره امری در تغییر هستند؛ اما این تغییر در لحظه یا مدت زمان کوتاه صورت نمی­گیرد. زبان به مثابه بخش اصلی مرکز یافته در فرهنگ از نسلی به نسل دیگر تفاوت­های بسیاری می­یابد. زبان در بافت یک فرهنگ در کنار روابط اجتماعی، نهادها و فرهنگ ابزاری سبب تغییر در آن می­شود. فرهنگ ذهنی جامعه به تأسی از نهادها و کمک ابزار تغییر می­کند و ساختارهای مختلف را شکل می­دهد. تئاتر نیز یک نهاد اجتماعی است که می­تواند خود بستری برای نمایشی کردن فرهنگ و در سطح کلان فرهنگ­ساز جزئی باشد.

دولت تدبیر و امید با آمدنش موجی از نشاط را به جامعة ما آورده است؛ گرچه هنوز در خیلی از بخشها تغییراتی صورت نگرفته است. این را از این بابت می­گویم که حس می­کنم بیشترین توجه دولت بر مسئلة هسته­ای و برون­رفت از تحریم­های کمرشکن است –که البته بی­راه هم نیست- و هنوز تمرکز بر تغییر در لایه­های زیرین و ارائه برنامه به خصوص در جزئیات دیده نشده است. برای مثال در وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی که به شخصه با آن زیاد سر و کار دارم، ادارات هم­چنان پا در هوا هستند و مدیرکل­ها نمی­دانند کِی و چه زمانی عذر آن­ها را می­خواهند و به همین دلیل هیچ تصمیم کلانی گرفته نمی­شود.

سیندرلا نام آخرین اثر جلال تهرانی است که در سالن اصلی تئاتر شهر از شهریورماه 1392 در حال اجراست. نمایشی که گویا مخاطبان‌اش یا طرفدار یا مخالف سرسخت آن هستند. نمایشی بسیار پردیالوگ که پر از راز و رمز است و مخاطب در پی کشف نمادها و تأویل‌های شخصی است.

در یکی دو هفته اخیر دعوای سینماگران آن‎قدر بالا گرفته است که حال خود به جان یکدیگر افتاده‎اند. اگر در محافل غیر هنری و حتی به منزل اقوام نیز سری بزنید، در میان گران شدن اجناس و افت و خیزهای طلا و ارز حرف از خانة سینما نیز زده می‎شود.

تیلدا سوئینتون بازیگر اسکاتلندی سینما و تئاتر به تازگی اقدام به اجرای یک پرفورمنس آرت با نام «شاید» در موزه هنرهای معاصر نیویورک کرده است. او در این موزه حاضر می‌شود و در جعبه‌ای شیشه‌ای -که به مدت یک روز کاری موزه به طول می‌انجامد- دراز می‌کشد. اجراهای بعدی این پرفورمنس در مکان‌های دیگر موزه اجرا خواهد شد. ویژگی این اجرا در این است که برنامه‌ای برای حضور سوئینتن وجود ندارد

تازه‌ترین فیلم فرانسوا اوزون در مورد دختر تین‌ایجری و خوش‌گذرانی است که در سرخوشی بسیار فرانسوی و در علاقه به مردان بی‌پرواست. این فیلم نمونه‌ای از سوپ‌-اپراهای سینمای کلاسیک است. ما با یک فیلم اروتیسم، البته از نوع خفیفش روبه‌رو هستیم که سراسر لذت‌های یک دختر جوان به تصویر کشیده و در پایان یک ماجراجویی شور جنسی‌ به پایانی یأس‌آور برایش در سالخوردگی (با بازی شارلوت رمپلینگ) بدل می‌شود. فیلم با کنش‌های بجا و مهارت خوبی در کارگردانی با نقش‌آفرینی ژرالدین پالهاس و فدریک پروت در نقش زوج میانسال (سیلویا و پاتریک) و بازی بازیگر نوظهورش مارینا واچ در نقش ایزابل 17 ساله -کسی که درام بر محوریت او استوار است- کامل می‌شود. هم‌چنین در ایفای نقش‌ها باید از فانتین راوه در نقش ویکتور برادر کوچک ایزابل که گویی داستان از نگاه او روایت می‌شود و نقطه نظر خود اوزون است؛ یاد کرد.

نقاشی‎های امین آقایی[1] با مقتضیاتی فرهنگی، مردم‎شناسانه و اجتماعی روبه‎روست که به همین ترتیب نمی‎توان آن‎ها را تنها از دریچه‎ای متنی[2] مورد خوانش قرار داد؛

مسعود ده‌نمکی با سری پر فروش اخراجی‌ها شناخته می‌شود، فیلمسازی که به دلیل نوع صحبت‌هایش و مدعی بودن در فیلمسازی محبوب منتقدان نیست، اما عامه فیلم‌هایش را دوست داشته‌اند و فروش هر قسمت گواه این مطلب است. شخص ده‌نمکی نیز پس از این‌که منتقدان مقابلش جبهه گرفتند مخاطب همین فیلم‌هایش را مردم خواند و معیار فیلم خوب را فروش بالا.